Του Δημήτρη Ουλή
Ύστερα από σαρανταπέντε μέρες διακοπών, μπορώ μετά βεβαιότητας να ισχυριστώ ότι δύο ήταν τα επικρατέστερα σουξέ του φετινού καλοκαιριού: το Despacito του Luis Fonsi, και το Ξημερώματα του Κωνσταντίνου Αργυρού. Στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να κατανοήσω τις βαθύτερες αιτίες της υστερίας που είδα να εκλύεται πάντοτε στο άκουσμα των συγκεκριμένων τραγουδιών, σκέφθηκα να μελετήσω ενδελεχέστερα τους στίχους και τα δίστιχα. Τα οποία σύντομα συνειδητοποίησα ότι είναι δύστυχα. «Αργά και απαλά/ θέλω να αναπνεύσω στο λαιμό σου πολύ αργά/ να σου πω πράγματα για να με θυμάσαι όταν δεν είσαι κοντά μου./ Θέλω να σε γδύσω με αργά φιλιά/ να γράψω στους τοίχους του λαβύρινθού σου/ και να κάνω όλο το κορμί σου ένα χειρόγραφο».
Με μία πρώτη ματιά, ο Ντεσπασίτος μοιάζει να προκρίνει την ερωτική βραδύτητα. Στην πραγματικότητα όμως, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι απλώς πουλάει παραμύθα. Ο Ντεσπασίτος δεν αντέχει την παραμικρή αναβολή, δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί την ελάχιστη απαγόρευση ή θυσία. Η βραδύτητα που επικαλείται δεν συνιστά τίποτε παραπάνω από μια στρατηγική της κατάκτησης, ένα είδος επιβητορικής τεχνογνωσίας, η οποία φιλοδοξεί απλώς να κάμψει τις αντιστάσεις του ερωτικού του αντικειμένου. Επιπλέον, ο Ντεσπασίτος βιάζεται να γίνει «μοιραίος» εραστής στη συνείδηση της γυναίκας που πολιορκεί, όχι κινώντας γη και ουρανό (όπως έκαναν οι μεσαιωνικοί ιππότες), αλλά καταφεύγοντας στα πιο κοινότοπα, τα πιο πενιχρά και τα πιο παραφθαρμένα από τη χρήση μέσα: υπαινικτικά λαχανιάσματα και ερωτόλογα. Με απώτερο στόχο να «γράψει» στους τοίχους του λαβυρίνθου της –δηλαδή να διεισδύσει τα απόκρυφά της.
Σημειώστε, παρεμπιπτόντως, τον άβουλο και εν γένει παθητικό ρόλο που το τραγούδι επιφυλάσσει στη γυναίκα. Σημειώστε, επίσης, ότι ενώ ο Ντεσπασίτος αναπαριστά το σώμα της τελευταίας ως «χειρόγραφο», στην πραγματικότητα δεν μας λέει τίποτε για το κείμενο του συγκεκριμένου χειρογράφου. Για ακόμα μία φορά, έτσι, το σώμα της γυναίκας παραμένει ένα είδος βουβής και αδρανούς ύλης –κάτι σαν τοίχος που τον μπογιατίζουμε κατά βούληση, ή σαν ένα χειρόγραφο που δεν πρόκειται να διαβαστεί ποτέ.
Μην νομίζετε, ωστόσο, ότι ο εγχώριος αοιδός τα πάει καλύτερα. «Ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα/ μια δε μου μιλάς, μια μου λες πως μ’ αγαπάς». Εδώ, τα πράγματα αγγίζουν κυριολεκτικά τα όρια του γελοίου. Μόνο τα ξημερώματα δηλαδή, άνθρωπέ μου, σού δίνει δικαιώματα; Όλες τις άλλες ώρες της ημέρας είναι τύπος και υπογραμμός; Και, για να ’χουμε καλό ερώτημα: εσύ, άραγε, δεν δίνεις κανένα δικαίωμα; Κρέμεσαι κυριολεκτικά από τους τουρλωτούς της γλουτούς –και διαμαρτύρεσαι ότι σε δουλεύει; ΄Η μήπως θέλεις πραγματικά να πιστέψουμε ότι δυσφορείς με την υποτιθέμενη αμφιθυμία της; Προσωπικά τουλάχιστον, έτσι όπως σε βλέπω να μου εμφανίζεσαι σε κλιπάκι φτηνής απομίμησης Buena Vista Social Club, έχω την αίσθηση ότι μάλλον γουστάρεις με τα χίλια. Το λοιπόν, άσε τα ψόφια. Και την επόμενη φορά, φρόντισε να επιλέξεις γυναίκα με σοβαρότερα κριτήρια.
Τέρης Χρυσός, Κωνσταντίνος Αργυρός. Ας ελπίσουμε να μην τριτώσει το κακό με κανέναν Γιάννη Χάλκινο.
