του Νίκου Σταθόπουλου
«Στις φλόγες» οι ΗΠΑ μετά τη φρικτή δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζ. Φλόυντ από ένα ένστολο σαδιστικό κτήνος. Και το προφανές είναι άνευ σχολίων, καθώς ο τρόπος που αφαιρέθηκε η ζωή του ανυπεράσπιστου ανθρώπου είναι «απλώς» ο ορισμός της ανάλγητης κτηνωδίας. Ωστόσο, είναι απαραίτητη η βαθύτερη ανάγνωση, αλλιώς, η περιστασιακότητα και η εξατομίκευση θα καταλήξουν σε μια συνήθη διευθέτηση.
Ο ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ 46χρονος στοχοποιήθηκε από τους «ανθρώπους του νόμου» ως ύποπτος (κατόπιν καταγγελίας μαγαζάτορα) για διακίνηση πλαστού χαρτονομίσματος (ένα 20δόλλαρο!) Ίσως και να ήταν αλήθεια, καθώς ο «άτυχος» οικογενειάρχης ήταν ήδη θύμα της ανεργίας λόγω κορωνοϊού (είχε απολυθεί από το εστιατόριο όπου εργαζόταν). Εν μέσω της πανδημίας, οι αιτήσεις για κρατική υποστήριξη λόγω ανεργίας εκτινάσσονται σε ύψη ρεκόρ, με το 1/4 αυτών να αφορούν μαύρους και με ανάλογο ποσοστό Λατίνους.
Και στην (πρώτα η) Αμερική του Τραμπ (και του Ομπάμα, και του Κλίντον, και του Μπους) δεν είναι να μένεις χωρίς σταθερό εργασιακό εισόδημα. Η «καπιταλιστική» ανεργία, λοιπόν, προσδιορίζει βασικά το άμεσο είναι του ανθρώπου που η περιφρόνηση του «δικαιωματισμού» τον έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες στο θάνατο. Η κοινωνική κατάταξη του Τ.Φ. πέρασε «στα ψιλά», ενώ το «χρώμα» αναδείχθηκε σε μείζον «πεδίο ανταγωνιστικών αξιών». Και σίγουρα η ρατσιστική ιδεοληψία (και μάλιστα στην αποκρουστική μορφή της άτυπης κρατικής ιδεολογίας) είναι καθόλου επουσιώδης συνειδησιακός και πολιτικός παράγων, σε μια χώρα που, ιστορικά, έχει αυτοταυτοποιηθεί μέσω και του ρατσισμού και της βίας.
Όμως, η απολυτοποίηση του ρατσιστικού αίσχους, απλώς μεταφέρει τις ενδότερες ζυμώσεις σε ένα επίπεδο «πολιτικής ηθικής» και καθόλου στη βασική σφαίρα των δομικών κοινωνικών σχέσεων. Γι’ αυτό ακόμα και ένας πολιτειακός αστυνομικός διοικητής μπορεί να συμμετέχει σε μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας για το ανήκουστο έγκλημα. Γιατί, με εξαίρεση την παλαιά Νότιο Αφρική (Απαρτχάιντ) κανένα κοινωνικό καθεστώς δεν ανατράπηκε λόγω «φυλετικών διακρίσεων» είτε λόγω «γυναικοκτονιών». Κι αυτό συμβαίνει γιατί οτιδήποτε προσδιορίζεται στη σφαίρα της ηθικής, είναι επιδεκτικό «αναμορφωτικών βελτιώσεων», ενώ οτιδήποτε «φτάνει» στα βαθύτερα και κυρίως λειτουργικά της συστημικής αναπαραγωγής, μόνο να εξαλειφθεί μπορεί.
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ έχουν «θυσιαστεί» στον Μινώταυρο του κορωνοϊού, κι αυτό γιατί το κράτος έχει αποποιηθεί τον βασικό κοινωνικό του ρόλο, την πρακτική μέριμνα, δηλαδή, για τη ζωή, την υγεία, την πρόοδο και την ευημερία του λαού Είναι το «Κράτος της ελεύθερης Αγοράς», που εγκατέλειψε το εθνικό σύστημα υγείας κι άφησε τους «κάτω» να πεθαίνουν χωρίς καμιά βοήθεια! Και το 60% των θανάτων καταγράφηκε σε Πολιτείες με μεγάλη πλειοψηφία της μαύρης κοινότητας. Άνθρωποι των «κατώτερων τάξεων» με εξουθενωτική μείωση εισοδήματος τα τελευταία χρόνια και, σε μεγάλο ποσοστό, με σοβαρά υποκείμενα νοσήματα και άσχημες συνθήκες διαβίωσης, λόγω της βαθιάς και συνεχιζόμενης κρίσης που εκμηδενίζει τη μεσαία τάξη (σε ποσοστά 60% στους μαύρους και τους Λατίνους) και ρίχνει στο βιοτικό μηδέν τα εκτεταμένα πληβειακά στρώματα. Γι’ αυτό ακριβώς, άλλωστε, ενώ το 1992 οι «φωτιές» είχαν περιοριστεί στο Λος Άντζελες, τώρα εξαπλώθηκαν ταχύτατα σε δεκάδες πόλεις και αποκτούν τη χροιά κοινωνικής έκρηξης.
Δολοφόνος είναι η νέα συνείδηση του νεοφιλελεύθερου κράτους που υιοθετεί το λειτουργικό δόγμα της ωμής βίας σαν όπλο απέναντι στα ανθρώπινα σύνολα που αφανίζει ο ληστρικός νεοφεουδαρχισμός των σύγχρονων ελίτ
Από ένα «δε μπορώ να πάρω ανάσα» πεθαίνουν τα θύματα του Covid-19, και με αυτή τη φράση «έσβησε» ο Τ.Φ. Αυτή η «ασφυξία» είναι η προκαθορισμένη μοίρα των «κάτω» στον βαθιά διεφθαρμένο πολιτισμό του Κέρδους και της Κυριαρχίας. Από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά η πνευματική αγωνία για το τι πρέπει να κάνουμε ενάντια σε τούτο το φωταγωγημένο «βασίλειο του θανάτου». Ή θα απολυτοποιήσουμε το κάθε μερικό ή θα το συνδέσουμε οργανικά με το πολιτικό λέγειν-πράττειν της ολικής ρήξης. Όχι βέβαια με χιλιαστική προοπτική ούτε με εκφυλιστικό αναγωγισμό, αλλά οπωσδήποτε με διαλεκτική του μεσολάβηση από την «ιεραρχία» των επιπέδων διάρθρωσης της κοινωνικής εξουσίας.
Το απλοϊκά μεγαλοπρεπές «οι όμορφες πόλεις των αστών, όμορφα καίγονται», είναι βαθιά αντιδραστικό όταν αναγορεύει σε έσχατο λόγο της Αγίας Εξέγερσης μια άτιμη ανανδρία ενός αρρωστημένου μπάτσου..και είναι «αντιδραστικό» διότι ανταποκρίνεται απόλυτα στη «συναινετική δυναμική» της Μαζικής Δημοκρατίας του σύγχρονου (μετανεωτερικού ) καπιταλισμού. Ααπό το 2015 έχουν εκτοξευτεί οι δολοφονίες πολιτών από «όργανα της τάξης», με σχεδόν 30% από αυτούς να είναι μαύροι. Ναι, αλλά σε ανάλογο ποσοστό καταγράφεται και η συμμετοχή των μαύρων στην αύξηση της βιαιότατης εγκληματικότητας. Αύξηση που «παρακολουθεί» το αβυσσαλέο βάθαιμα των κοινωνικών αντιθέσεων, την συστηματοποίηση της απόλυτης εξαθλίωσης όλο και μεγαλύτερου ποσοστού του αμερικανικού λαού.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, δεν είναι ο ρατσισμός που σκοτώνει με το παραμικρό, αλλά η νέα συνείδηση του νεοφιλελεύθερου κράτους που υιοθετεί το λειτουργικό δόγμα της ωμής βίας σαν όπλο απέναντι στα ανθρώπινα σύνολα που αφανίζει ο ληστρικός νεοφεουδαρχισμός των σύγχρονων ελίτ. Και, επιπλέον, η αντιρατσιστική εμμονή προσκρούει στη στοιχειώδη βασιμότητα της «λευκής» λογικής ότι, έτσι είτε αλλιώς, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος από την «ενστικτική αντικοινωνικότητα» λόγω κοινωνικής υποβάθμισης. Η σύγκρουση απαιτεί ρεαλισμό, αλλιώς εύκολα εκπίπτει σε ρουτινιέρικο παιχνίδι του Θεάματος, και το τετριμμένο «οι καλοί» και «οι κακοί» έχει από χρόνια ξεθυμάνει, αφού πλέον έχουμε συνείδηση της πολυσημίας των όρων και της επικινδυνότητας του σχηματικώς σκέπτεσθαι.
Η «δικαιωματιστική» και «ψυχολογιστική» ανάγνωση του έντονα ταραχώδους κοινωνικού, δεν ενώνει τη σκέψη και τη δράση σε μια κοινωνική αντίσταση βάθους αλλά σε μια νομοκεντρική διαμαρτυρία επιφανείας με συνδυασμό «θυμωμένου» μεταρρυθμισμού και «πουτάνα όλα» νεομηδενισμού. Γι’ αυτό ακριβώς ο Τραμπ χαρακτηρίζει τα πλήθη των διαδηλωτών «αποβράσματα»: είναι λέξη που εμπεριέχει και την ηθική απαξίωση των φιλελεύθερων και τη ριζική περιφρόνηση των νεοενταχθέντων στο θλιβερό κλαμπ των «κοινωνικά αποκλεισμένων». Το σημαντικό είναι να αρνηθούμε τον ρόλο του «επαναστατικού αποβράσματος», δηλαδή μια «ηρωική» ατομικιστική πρόσληψη των διαλεκτικών της ιστορίας, και να «πέσουμε με τα μούτρα» σε μια έμπρακτη αναγέννηση της ουτοπίας βασισμένη σε μια ανανεωμένη και εμπλουτισμένη σφαιρικότητα.
