Του Κώστα Γκιώνη
Και ξαφνικά ανοίξαν οι παλιές μανταλωμένες ντουλάπες και βγήκαν οι ξεχασμένοι σκελετοί με τις πλουμιστές χρυσοποίκιλτες στολές, τις γεμάτες μετάλλια τεμπελιάς κι αχρηστοσύνης. Ήρθαν κι απ’ τας Ευρώπας οι απανταχού γαλαζοαίματοι, σημαιοστολισμένοι σαν γύφτικες λατέρνες, να αποχαιρετήσουν τον ξεχασμένο από χρόνια αντιστασιακό μουτρωμένο μας «ηγέτη». Όλο το ανώτατο παπαδαριό, αρχιεπίσκοπος και 12 μητροπολιτάδες, φόρεσαν τις απλές και απέριττες διαμαντένιες μίτρες τους και κρατώντας τις επίσης διαμαντένιες ποιμαντορικές ράβδους τους ήρθαν κι αυτοί να τιμήσουν με τον σεμνό αυτό τρόπο τον αποχωρούντα από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Απ’ έξω το πλήθος, που είχε συρρεύσει από τα άγρια χαράματα, ζαλικωμένο με σημαίες, κορώνες και κάδρα από όλη την Ελλάδα, να παραληρεί «ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά», να θρηνεί τον εκλιπόντα εξαδάκτυλο γαλαζοαίματο, παρ’ ότι δεν εκπλήρωσε την προφητεία… Εδώ και μέρες ο κρατικός μηχανισμός, με επικεφαλής την υπουργό Βαρβαρότητας, έδωσε μάχη να συμμαζέψει το Τατόι ώστε να μην μαγαριστούν με την ασχήμια των καμένων τα γλαρά μάτια των διεθνών μπαμπακόκωλων. 1.500 αστυνομικοί, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ντρόουν κι ελικόπτερα φρόντιζαν την ασφάλεια των προσκαλεσμένων της οικογένειας. Κατά τα’ άλλα η κηδεία ήταν μια ιδιωτική τελετή…
Αρκετοί εκπρόσωποι της δημοκρατίας, της νέας, ήταν εκεί, και πολλοί περισσότεροι ήταν εκείνοι που θα ’θελαν αλλά δεν χώρεσαν. Όλοι θλιμμένοι, συντετριμμένοι, γιατί η δημοκρατία, η νέα ντε, είναι ψυχοπονιάρα στον πόνο του άλλου, του δεξιότερου, δηλαδή του ίδιου της του εαυτού που κρύβει μέσα της… Όλο αυτό το «υπερθέαμα» ήταν μάνα εξ ουρανού για τους κυβερνώντες, ώστε να καλύψει το θέμα των υποκλοπών και όχι μόνο. Οι υπάλληλοι τους, ηθοποιοί που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, ανέλαβαν να παρουσιάσουν το σόου, μέχρι το επόμενο…
Αυτό που τίθεται ως ερώτημα είναι, τι ωθεί απλούς ανθρώπους του μόχθου να λατρεύουν και να θέλουν να πληρώνουν από το υστέρημά τους ένα ασκέρι αχαΐρευτους που στρογγυλοκάθονται στο σβέρκο τους; Τι τους ωθεί να τους προσκυνάνε και να τους λατρεύουν ως θεούς, κι ας τρώνε μόνο ψωμί κι ελιά; Το ίδιο βέβαια συμβαίνει με μικρές παραλλαγές και στο πολίτευμα που έχουμε τώρα, αυτό της σουρεαλιστικής αντιπροσωπευτικής τρολοδημοκρατίας. Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε ίσως κι από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας…
Κατά τα άλλα, τα υποστελεχωμένα μας νοσοκομεία έχουν γίνει προθάλαμοι νεκροταφείων. Παιδάκια χάνονται στους δρόμους ψάχνοντας για κάποια ΜΕΘ και κανένας δεν ντρέπεται, κανένας δεν αντιδρά, όταν επώνυμοι μεταφέρονται με ελικόπτερα ή στρατιωτικά αεροπλάνα. Η νέα κανονικότητα μυρίζει αποσύνθεση. Αποσύνθεση αυτών που φεύγουν, αλλά και των μυαλών αυτών που μένουν ξωπίσω. Αποσύνθεση πολιτική, πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική. Αν δεν ορίσουμε άλλες αξίες, άλλες προτεραιότητες, κι αν δεν ορίσουμε πραγματικά πρότυπα, δεν θα καταφέρουμε να ξανασταθούμε στα δυο μας πόδια…
