Του Μάριου Διονέλλη
Μεγάλο σκαλοπάτι τελικά ο Δρόμος, σύντροφοι, και δεν του φαινότανε…
Εδώ στην αρχή της νέας… σεζόν, μαζί με τα καλωσορίσματα του Σεπτέμβρη, κάνω μερικές σκέψεις γι’ αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Μια χαρά είναι στην υγεία τους. Ζουν (και βασιλεύουν).
Στην αρχή η Αντιπεριφέρεια Αττικής, μετά η Γενική Γραμματεία του ΥΠΕΞ, μετά ο σύμβουλος της Γενικής Γραμματείας του ΥΠΕΞ και πριν από λίγο καιρό κοτζάμ γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή. Χώροι φιλόξενοι και θέσεις πρόθυμες να φιλοξενήσουν οραματιστές συντρόφους, ακόμα και αν δεν ευοδώθηκε ακριβώς το όραμα.
Πρόσωπα δικά μας, συνεργάτες τακτικοί, μέλη της συντακτικής ομάδας ή περιστασιακοί αρθρογράφοι, παλιοί φίλοι, που βρήκαν το δρόμο τους εντέλει στα σοκάκια της εξουσίας…
Κι εμείς ακόμα εδώ, παραστρατημένοι και καχύποπτοι. Ίσως και γραφικοί που ακόμα δεν χωνέψαμε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική».
Εμείς εδώ, να περπατάμε με τον Δρόμο ανά χείρας. Να προτιμάμε να βλέπουμε τα ονοματάκια μας στα φύλλα της εφημερίδας μας παρά στα ΦΕΚ των διορισμών.
Να τα κρατάτε τα αποκόμματα με το όνομά σας, σύντροφοι. Και οι μεν και οι δε. Κάποτε αυτά θα μας στήσουν απέναντι και θα μας ζητήσουν να αναμετρηθούμε μαζί τους.
Καλό χειμώνα!
