Το πορτρέτο αυτής της εβδομάδας είναι αφιερωμένο στην Bisan (@wizard_bisan1), μια νεαρή δημοσιογράφο και κινηματογραφίστρια από τη Γάζα. Η Bisan έχει ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σχετικά με την ισραηλινή κατοχή και καταγράφει τη γενοκτονία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όντας μία από τις λίγες δημοσιογράφους που παραμένουν στη Γάζα. Καθώς έκανα έρευνα γι’ αυτήν την ανάρτηση, έπεσα πάνω σε βίντεο και φωτογραφίες της Bisan τραβηγμένες πριν από τη γενοκτονία. Βίντεο που δείχνουν όμορφα παλαιστινιακά τοπία, ανθρώπους να ζουν την καθημερινή τους ζωή. Και, για πρώτη φορά από τότε που βρήκα το προφίλ της, είδα το χαμόγελό της.
Έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τους αυτόχθονες Παλαιστίνιους ως αυτούς που λιμοκτονούν, που διαμελίζονται και που θάβονται σε ομαδικούς τάφους. Λες κι αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, έχουμε μια προσέγγιση του τύπου «α, τι κρίμα». Είμαστε τόσο συνηθισμένοι να βλέπουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων, τους βομβαρδισμούς, τις χιλιάδες δολοφονίες, που μερικές φορές ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρξε και κάτι άλλο. Ότι υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Κανείς δεν θα έπρεπε να ξεκινάει τα βίντεό του με το «Γεια σε όλους, είμαι η Bisan από τη Γάζα και είμαι ακόμα ζωντανή»…
Όσοι από εσάς ασχολείστε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρακαλούμε ακολουθήστε την Bisan για να μαθαίνετε από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στη Γάζα. Και σκεφτείτε να την ενισχύσετε κάπως, αν μπορείτε.
Το πορτρέτο και το κείμενο είναι της Αλεξάνδρας Σουπουρτζή-Μιχαλάκη
