Με αφορμή εκδήλωση της Δημοτικής Κίνησης «Θεσσαλονίκη των πολιτών και της Οικολογίας».
Τη Δευτέρα στις 14 Ιούνη 2010 η Δημοτική Κίνηση «Θεσσαλονίκη των πολιτών και της Οικολογίας» πραγματοποίησε, στο πολιτιστικό κέντρο Αλέξανδρος, εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Η Θεσσαλονίκη στη δίνη της κρίσης. Ποια η προοπτική;»
Η εκδήλωση ουσιαστικά ήταν η πρώτη προεκλογική μάζωξη της δημοτικής κίνησης και σκοπό της είχε να ανοίξει την κουβέντα γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν άμεσα την πόλη της Θεσσαλονίκης, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις ομιλίες των εισηγητών. Σε αυτές έγινε ένας σύντομος απολογισμός της δράσης της δημοτικής κίνησης το προηγούμενο διάστημα, αναπτύχθηκαν οι έντονοι προβληματισμοί που υπάρχουν γύρω από το θέμα της (ανύπαρκτης) προνοιακής πολιτικής του δήμου Θεσσαλονίκης, έγινε μια ευρύτατη αναφορά στην οικονομική κρίση και πώς αυτή συνδέεται με την αυτοδιοίκηση αλλά και την πόλη και, τέλος, έγινε ανάλυση και κριτική στον «Καλλικράτη», ο οποίος διαμορφώνει νέο τοπίο αναφορικά με τα αυτοδιοικητικά πράγματα.
Όπως ήταν φυσικό, τα θέματα τα οποία αναλύθηκαν από τους εισηγητές ήταν εκτενή και πολυδιάστατα, με αποτέλεσμα, μετά το πέρας των εισηγήσεων, να μην υπάρχει διάθεση από το ακροατήριο για περαιτέρω κουβέντα. Υπήρξαν μόνο τρεις σύντομες τοποθετήσεις, εκ των οποίων η μία αφορούσε το επερχόμενο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, η άλλη μετέφερε την πείρα ενός συντρόφου από την εμπλοκή του στην αυτοδιοίκηση, ενώ η τρίτη αφορούσε το εάν έχει αποφασιστεί ποιος θα είναι ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης από πλευράς της δημοτικής κίνησης.
Η αλήθεια είναι ότι στην εκδήλωση αυτή δεν ειπώθηκε κάτι νέο. Οι εισηγήσεις των ομιλητών δεν πρόσθεσαν κάτι καινούριο αναφορικά με τα θέματα που πραγματεύτηκαν απ’ όσα, για καιρό τώρα, διακηρύσσει η δημοτική κίνηση είτε διά του εκπροσώπου της στο δημοτικό συμβούλιο είτε μέσα από Δελτία Τύπου είτε με τις δράσεις και τις παρεμβάσεις της στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης κ.ά. Οι ακροατές έδιναν την εντύπωση ότι παρευρίσκονταν περισσότερο από υποχρέωση στην αίθουσα και όχι γιατί τους ενδιέφερε η θεματολογία ή περίμεναν κάτι το ενδιαφέρον από τη μάζωξη αυτή.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι επίκαιρο, αμείλικτο και πρέπει άμεσα να δοθεί σε αυτό μια απάντηση: Η Αριστερά πάντα επέλεγε να απευθύνεται στο λαό μέσα από την παρέμβασή της, μέρος της οποίας ήταν -και είναι- και οι εκδηλώσεις-συζητήσεις. Είναι αυτό όμως αρκετό και, κυρίως, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών μας;
Νομίζω ότι οι μορφές των εκδηλώσεών μας, όπως μέχρι σήμερα τις ξέραμε, έχουν ξεπεραστεί, κι εμείς αρνούμαστε πεισματικά να το δεχτούμε. Το σχήμα «εισήγηση – ερωτήσεις – τοποθετήσεις – απαντήσεις» μπορεί κάποτε να ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις μας, σήμερα όμως είναι από μόνο του ανεπαρκές. Ζητούμενο είναι ο εμπλουτισμός των εκδηλώσεών μας με νέα, φρέσκα και πρωτότυπα στοιχεία, που θα είναι ικανά όχι μόνο να κινήσουν το ενδιαφέρον των -ούτως ή άλλως- συμμετεχόντων, αλλά -και αυτό είναι ο μεγάλος στόχος- πρωτίστως να θέλξουν νέο ακροατήριο. Ιδέες και προτάσεις υπάρχουν, και είναι καθήκον μας τουλάχιστον να τις δοκιμάσουμε, μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Η εκδήλωση ουσιαστικά ήταν η πρώτη προεκλογική μάζωξη της δημοτικής κίνησης και σκοπό της είχε να ανοίξει την κουβέντα γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν άμεσα την πόλη της Θεσσαλονίκης, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις ομιλίες των εισηγητών. Σε αυτές έγινε ένας σύντομος απολογισμός της δράσης της δημοτικής κίνησης το προηγούμενο διάστημα, αναπτύχθηκαν οι έντονοι προβληματισμοί που υπάρχουν γύρω από το θέμα της (ανύπαρκτης) προνοιακής πολιτικής του δήμου Θεσσαλονίκης, έγινε μια ευρύτατη αναφορά στην οικονομική κρίση και πώς αυτή συνδέεται με την αυτοδιοίκηση αλλά και την πόλη και, τέλος, έγινε ανάλυση και κριτική στον «Καλλικράτη», ο οποίος διαμορφώνει νέο τοπίο αναφορικά με τα αυτοδιοικητικά πράγματα.
Όπως ήταν φυσικό, τα θέματα τα οποία αναλύθηκαν από τους εισηγητές ήταν εκτενή και πολυδιάστατα, με αποτέλεσμα, μετά το πέρας των εισηγήσεων, να μην υπάρχει διάθεση από το ακροατήριο για περαιτέρω κουβέντα. Υπήρξαν μόνο τρεις σύντομες τοποθετήσεις, εκ των οποίων η μία αφορούσε το επερχόμενο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, η άλλη μετέφερε την πείρα ενός συντρόφου από την εμπλοκή του στην αυτοδιοίκηση, ενώ η τρίτη αφορούσε το εάν έχει αποφασιστεί ποιος θα είναι ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης από πλευράς της δημοτικής κίνησης.
Η αλήθεια είναι ότι στην εκδήλωση αυτή δεν ειπώθηκε κάτι νέο. Οι εισηγήσεις των ομιλητών δεν πρόσθεσαν κάτι καινούριο αναφορικά με τα θέματα που πραγματεύτηκαν απ’ όσα, για καιρό τώρα, διακηρύσσει η δημοτική κίνηση είτε διά του εκπροσώπου της στο δημοτικό συμβούλιο είτε μέσα από Δελτία Τύπου είτε με τις δράσεις και τις παρεμβάσεις της στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης κ.ά. Οι ακροατές έδιναν την εντύπωση ότι παρευρίσκονταν περισσότερο από υποχρέωση στην αίθουσα και όχι γιατί τους ενδιέφερε η θεματολογία ή περίμεναν κάτι το ενδιαφέρον από τη μάζωξη αυτή.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι επίκαιρο, αμείλικτο και πρέπει άμεσα να δοθεί σε αυτό μια απάντηση: Η Αριστερά πάντα επέλεγε να απευθύνεται στο λαό μέσα από την παρέμβασή της, μέρος της οποίας ήταν -και είναι- και οι εκδηλώσεις-συζητήσεις. Είναι αυτό όμως αρκετό και, κυρίως, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών μας;
Νομίζω ότι οι μορφές των εκδηλώσεών μας, όπως μέχρι σήμερα τις ξέραμε, έχουν ξεπεραστεί, κι εμείς αρνούμαστε πεισματικά να το δεχτούμε. Το σχήμα «εισήγηση – ερωτήσεις – τοποθετήσεις – απαντήσεις» μπορεί κάποτε να ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις μας, σήμερα όμως είναι από μόνο του ανεπαρκές. Ζητούμενο είναι ο εμπλουτισμός των εκδηλώσεών μας με νέα, φρέσκα και πρωτότυπα στοιχεία, που θα είναι ικανά όχι μόνο να κινήσουν το ενδιαφέρον των -ούτως ή άλλως- συμμετεχόντων, αλλά -και αυτό είναι ο μεγάλος στόχος- πρωτίστως να θέλξουν νέο ακροατήριο. Ιδέες και προτάσεις υπάρχουν, και είναι καθήκον μας τουλάχιστον να τις δοκιμάσουμε, μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Σχόλια
