Απαιτείται ένα πλατύ μέτωπο

Της Βασιλικής Λάζου. Η ανάπτυξη μορφών μετωπικής δράσης αποτελεί ιστορικό χαρακτηριστικό του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Οι Μαρξ και Λένιν και η Κομμουνιστική Διεθνής, από την Πρώτη μέχρι την Τρίτη, εφάρμοσαν χωρίς να το έχουν ιδεολογικοποιήσει την τακτική του ενιαίου μετώπου στους καθημερινούς αγώνες και το πρακτικό διεκδικητικό κίνημα, αλλά και συνολικά στην πολιτική τους δράση, στις συνεργασίες, συμμαχίες «ακόμα και με το διάβολο» και στους πολιτικούς συνασπισμούς που διαμόρφωναν.
Στη χώρα μας το κομμουνιστικό κόμμα ανέλαβε από τα πρώτα βήματά του ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες οι οποίες έλαβαν διαφορετικές εκδοχές και εύρος σε διαφορετικές ιστορικές φάσεις, όπως η δημιουργία του Παλλαϊκού Μετώπου, το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, η συγκρότηση του ΕΑΜ στην Κατοχή, η ίδρυση της ΕΔΑ, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, για να αναφερθούμε στις πιο γνωστές.
• Τώρα που η ελληνική κοινωνία βιώνει τη μνημονιακή κόλαση, το βάθεμα της οικονομικής – καπιταλιστικής κρίσης και την επιβολή αντιλαϊκών μέτρων μέσω μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης συγκυβέρνησης,
• τώρα που η κρίση συνοδεύεται από τη φθορά και απαξίωση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και θεσμών του συστήματος,
• τώρα που τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα απαιτούν άμεση αντιμετώπιση,
• τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά ευρεία πολιτική επιρροή, γεγονός που αποτυπώθηκε στο τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα,
είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού μετώπου με κοινωνικές ρίζες και αναφορές, το οποίο θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, θα δώσει διέξοδο στην κρίση και θα ανακουφίσει τον χειμαζόμενο λαό.
Το μέτωπο χρειάζεται να έχει πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Δεν πρέπει να αφορά μόνο μία φορμαλιστική συμμαχία κομμάτων ή ηγεσιών για ένα οργανωτικό σχήμα το οποίο επιβάλλεται στην κοινωνία. Πρέπει να κληθούν να συμμετέχουν κόμματα και φορείς που εκφράζουν αντιμνημονιακή θέση, αλλά ταυτοχρόνως και όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικές εντάξεις. Πρέπει να ξεκινά από την ίδια την κοινωνία με μαζικές ενέργειες και δράσεις από τα κάτω, με την κοινή δράση οργανώσεων και συνδικάτων. Οι αυθόρμητοι αγώνες για την ικανοποίηση των άμεσων διεκδικήσεων των εργαζομένων χρειάζεται να πάρουν συνειδητό χαρακτήρα. Η κοινωνική διαμαρτυρία να μετατραπεί σε πολιτική πάλη.
Το έδαφος πάνω στο οποίο θα ξεδιπλωθούν οι διαδικασίες συγκρότησης και εδραίωσης του μετώπου, το στρατηγικό πεδίο πάλης, πρέπει να είναι ο κοινός άμεσος στόχος της λύσης των πιεστικών λαϊκών προβλημάτων στη βάση του κοινού αγώνα για τη λαϊκή επιβίωση και αλληλεγγύη. Το μέτωπο πρέπει να δίνει λύση σε καθημερινά ζωτικά αιτήματα που οι πραγματικές ανάγκες του λαού θέτουν.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ολιγωρία, υποχώρηση ή μετάθεση της όποιας λύσης όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Έφτασε η ώρα η Αριστερά να συσπειρώσει το λαό. Να οργανώσει τη λαϊκή βάση. Να διαλύσει το αίσθημα της ανημπόριας. Να σπάσει την αντίληψη του μονόδρομου. Να προβάλει μία εναλλακτική πολιτική πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης: ένα πολιτικό πρόγραμμα το οποίο θα στοχεύει στην κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των αποικιοκρατικών συμβάσεων, στη βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου, στην εθνικοποίηση των κρίσιμων τομέων της οικονομίας, στη στήριξη των μισθών και του κοινωνικού κράτους και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της κοινωνίας. Ένα τέτοιο μέτωπο δεν θα δεσμεύει τους συμμετόχους του για τα πάντα. Όταν επιτύχει τους στόχους του, ο καθένας μπορεί να προχωρήσει την «επανάσταση» ή τη «μεταρρύθμιση» μέχρι εκεί που θέλει. Όπως συνέβαινε πάντοτε, ιστορικά.

Σχόλια