Αστυνομικές επιχειρήσεις που θυμίζουν τα «πέτρινα χρόνια». Του Μάριου Διονέλλη.
Σε μεθόδους καταστολής που θυμίζουν εποχές πριν από τη μεταπολίτευση καταφεύγει η κυβέρνηση, υπό το βάρος της κοινωνικής αντίδρασης στα σκληρά οικονομικά μέτρα, προωθώντας την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Η επιχείρηση ελέγχου της δυσαρέσκειας έχει ξεκινήσει από την αυστηροποίηση των μέτρων κατά των διαδηλωτών (προληπτικές συλλήψεις κ.λπ.), την αθέτηση της υπόσχεσης για την κατάργηση του κουκουλονόμου αλλά και την περίφημη νομοθετική πρωτοβουλία για τον έλεγχο των blogs.
«Νέα τάξη» στην Αθήνα
Αποκορύφωμα ήταν η εισαγωγή του περίφημου σιδερένιου φράχτη στις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας και η τρομοκρατική επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές του Συντάγματος, στις 28 και 29 Ιουνίου. Τελευταίο κρούσμα ήταν η απαγόρευση διαδήλωσης στη Λ. Αμαλίας, την περασμένη Κυριακή, στην πανελλαδική συγκέντρωση κατά των νέων χαρατσιών.
Αντίστοιχη εικόνα παρουσιάστηκε και την Τρίτη κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή της σχετικής τροπολογίας. Η αστυνομία απαγόρευσε τον αποκλεισμό του δρόμου και κατ’ ουσίαν την ίδια τη διαδήλωση, δημιουργώντας ένα νέο καθεστώς καταστολής στο κέντρο της Αθήνας με τον αστυνομικό φράχτη να κάνει την εμφάνισή του κάθε φορά που διεξάγεται μια κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή.
«Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα…»
Την εκτίμηση ότι «δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα» εκφράζει μιλώντας στον Δρόμο ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Κώστας Χρυσόγονος, κάνοντας λόγο για κατάρρευση του μοντέλου συνέναισης που επιχείρήθηκε να εισαχθεί στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση.
Ο κ. Χρυσόγονος μιλά για επιστροφή σε πρακτικές αυταρχισμού και μεθόδους καταστολής που ευδοκίμησαν στη χώρα πριν από τη μεταπολίτευση, θυμίζοντας μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. «Το μοντέλο της συναίνεσης που επιχειρήθηκε μετά τη μεταπολίτευση φτάνει στα όριά του. Και αυτό επειδή επρόκειτο για συναίνεση στηριγμένη στη συνενοχή, τη συγκάλυψη και σε ένα κλεπτοκρατικό σύστημα. Η παύση της άγριας καταστολής των διαδηλώσεων σταμάτησε μετά τη μεταπολίτευση, αλλά περίπου αντισταθμίστηκε με την παραβατικότητα των υψηλών στρωμάτων της κοινωνίας, πολλές φορές με τη συνενοχή και τη συναλλαγή της βάσης. Με άλλα λόγια ακολουθήσαμε ένα μοντέλο “Εσείς διαδηλώνετε ελεύθερα και εμείς πλουτίζουμε παράνομα”. Τώρα που η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος φτάνει στα όριά της, αυτομάτως σκληραίνουν και τα μέτρα καταστολής και περίπου ανάγεται ξανά σε αδίκημα το συνέρχεσθαι», λέει στον Δρόμο ο κ. Χρυσόγονος.
Ο κ. Χρυσόγονος συμπληρώνει πως η δημοκρατία δεν λειτουργεί, τα κόμματα παραμένουν πυραμίδες πελατειακών σχέσεων και η Δικαιοσύνη παραμένει πλήρως εξαρτημένη από την εκτελεστική εξουσία. Με αυτά τα δεδομένα το μοντέλο συνέναισης έχει οδηγηθεί στην αποτυχία. Και όταν αποτυγχάνει η (έστω και πλαστή) συνέναιση, τότε ακολουθεί η καταστολή.
Προετοιμάζουν το έδαφος
Η διεύρυνση της καταστολής λαμβάνει πλέον και θεσμική μορφή, αφού ήδη από το καλοκαίρι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου έχει εξαγγείλει «αλλαγές» επί της νομοθεσίας που διέπει τις διαδηλώσεις. Μιλώντας τον Αύγουστο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, προανήγγειλε την κατάθεση σχεδίου νόμου «για τη διευκόλυνση της άσκησης του δικαιώματος του λαού να διαμαρτύρεται δημόσια και ταυτόχρονα για την αποτροπή ελάχιστων μικροομάδων, ολίγων δεκάδων ατόμων, να νεκρώνουν τη ζωή στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας».
Προφανώς η πρώτη πρόταση έρχεται να «γλυκάνει» την καταστολή που προμηνύει η δεύτερη. Η «διευκόλυνση του λαού να διαμαρτύρεται» περιλαμβάνει, όπως εξήγγειλαν από κοινού Παπαϊωάννου και Παπουτσής, κάμερες σε περιπολικά και μοτοσικλέτες, χρήση νερού και πλαστικών σφαιριδίων στις διαδηλώσεις ακόμα και σκύλους κατά των διαδηλωτών σύμφωνα με έναν παλαιότερο σχεδιασμό.
Τέλος, έχουν ήδη εξαγγείλει έλεγχο των blogs ώστε «να παύσουν να φιλοξενούν κουκουλοφόρους»…
Με αυτά τα δεδομένα, η φράση του συνταγματολόγου κ. Χρυσόγονου ότι «ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα», μοιάζει να επιβεβαιώνεται στο άμεσο μέλλον…
