Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου.
Βλέπω καλά μωρέ ή ονειρεύομαι˙ 100-120 χιλιάδες ταχρείοι στην Πλατεία Συντάγματος, τα κανάλια να μας δοξάζουν, η Όλγα να το χαίρεται – τρομάρα της και οι λοιποί καναλάτοι να υμνούν το κίνημα, θα τρελαθώ Θεέ μου!
Βλέπω καλά μωρέ ή ονειρεύομαι˙ 100-120 χιλιάδες ταχρείοι στην Πλατεία Συντάγματος, τα κανάλια να μας δοξάζουν, η Όλγα να το χαίρεται – τρομάρα της και οι λοιποί καναλάτοι να υμνούν το κίνημα, θα τρελαθώ Θεέ μου!
Σε λίγο θα βλέπω τον ταξιτζή έφιππο, σαν τον Βελουχιώτη να κατεβαίνει στην Αθήνα και να παίρνει στο κυνήγι τους Άγγλους. «Ξύπνα Γιάννη, θέλει δρόμο πολύ η επανάσταση». Πάντως, θα συμφωνήσω με τη διαπίστωση του πάλαι ποτέ φέρελπι νέου ηγέτη της Αριστεράς «ότι στο Σύνταγμα υπάρχει μια ιδιότυπη Εκκλησία του Δήμου». Και αυτό που απαιτούν από τους βουλευτές της Αριστεράς είναι να σώσουν όση τιμή της έμεινε και να μη φεύγουν «κυνηγημένοι» από τη Βουλή». Να δω Γκερέκου Μανταλένα να επιβιβάζει το Υπουργικό στο καΐκι και ας πεθάνω, πελάτες μου! Αξέχαστο θα μου μείνει το τρομερό πάθος της νέας γενιάς και τα τρομερά συνθήματα που δείχνουν απολίτικα, αλλά είναι βαθιά πολιτικά, με λίγες εξαιρέσεις. Μια παρέα νέων 10-15 άτομα, ζυγώνει κοντά μας, το πλακάτ γράφει: «Αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας γ…….ε». Αν το ερμηνεύσει κάποιος θα βρει όλο το νόημα της διαδήλωσης. Κι όμως, ένας φίλος και σύντροφος του ταξιτζή, αρπάχτηκε μαζί τους. Έλεος πελάτες μου, αφήστε τη νέα γενιά να ονειρευτεί! Πιο κάτω ένας ένστολος των ειδικών φρουρών, διαδηλώνει με την παρέα του (να η δύναμη του κινήματος). Η συγκέντρωση της Σπίθας τελειώνει και ο Μίκης καλεί τον κόσμο να ενωθεί με το Σύνταγμα (η ενότητα του λαού στην πράξη) ακόμα πολλά μέλη και φίλοι του ΚΚΕ ήταν στο Σύνταγμα. Και, τέλος, δικαίωμα στην διαμαρτυρία ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα έχουν όλοι. Αριστεροί, μεσαίοι, δεξιοί και ακραίοι. Ακόμα σχεδόν όλοι οι πελάτες του ταξιτζή ήταν στο Σύνταγμα ή θέλουν να έλθουν!. Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Πάμε τώρα στις διαδρομές μας.
Η Κατερίνα στη Θησέως με καλεί: «Ταξί, μέχρι το ΦΙΞ». Εγώ κάτι ακούω στο ράδιο και ψέλνω κάτι… γαλλικά στον Γιωργάκη. Οπότε αυτή μου λέει: «Eγώ φίλε δεν πήγα στη συγκέντρωση, γιατί έχω δύο μωρά, αλλά έστειλα τον άντρα μου». «Σήκω μωρέ, του λέω, να πας στη συγκέντρωση». «Αυτός τι είπε;», της λέω. «Ψιλοβαριόταν». «Έχεις δύο μωρά, βρε ανεπρόκοπε, του λέω, πρέπει να πας για αυτά. Και του κλείνω την πόρτα». Ξερός εγώ. «Μετά;», ρωτάω. «Μετά μου τηλεφώνησε από τη συγκέντρωση, χαρούμενος». «Γεια σου βρε Κατερίνα, έτσι πάντα, δυναμική», της λέω και τη χαιρετώ λέγοντάς της να διαβάσει τον Δρόμο.
Το μεσημέρι στη Συγγρού, η ηλικιωμένη κυρία με καλεί για Πειραιά. «Κάτσε λίγο φίλε να μπω, γιατί είμαι μεγάλη και εγχειρισμένη». «Και πού να σε έπαιρνα και σε καμιά πορεία της λέω». «Χτες ήμουν στο Σύνταγμα», μου λέει αυτή. «Γιαγιά, άσε το δούλεμα», της λέω. «Με πήγαν τα παιδιά μου, βρε», μου λέει και μένω άναυδος. «Αυτή η Μέρκελ, η κωλόγρια, τα κάνει όλα», μου λέει και με κουφαίνει. «Μωρέ καλά κάνανε οι Ισπανοί και της έστειλαν τα αγγούρια. Πώς το λένε, τα αγγούρια άλλος τα τρώει και δροσίζεται και άλλος ζορίζεται». Αφού τα λέμε για τα καλά, μου λέει: «Eδώ βγαίνω, στο Πασαλιμάνι». Αυτή με το πάσο της, βγάζει τα χρήματα και πίσω κορνάρουν συνεχώς. Οπότε τους λέει: «Σκάστε βρε πούστηδες, μην κατέβω κάτω». Εγώ τα ‘χω παίξει! «Γιαγιά είσαι από τον Πειραιά;». «Μάλιστα». «Μωρέ καλά σε κατάλαβα, πειραιώτικο μαγκάκι είσαι»! «Φιλιά στον Πειραιά»!
Όλοι κάτω την Κυριακή με το σύνθημα «Γιωργάκη καθίκι, έρχεται καΐκι»!
Πάμε τώρα στις διαδρομές μας.
Η Κατερίνα στη Θησέως με καλεί: «Ταξί, μέχρι το ΦΙΞ». Εγώ κάτι ακούω στο ράδιο και ψέλνω κάτι… γαλλικά στον Γιωργάκη. Οπότε αυτή μου λέει: «Eγώ φίλε δεν πήγα στη συγκέντρωση, γιατί έχω δύο μωρά, αλλά έστειλα τον άντρα μου». «Σήκω μωρέ, του λέω, να πας στη συγκέντρωση». «Αυτός τι είπε;», της λέω. «Ψιλοβαριόταν». «Έχεις δύο μωρά, βρε ανεπρόκοπε, του λέω, πρέπει να πας για αυτά. Και του κλείνω την πόρτα». Ξερός εγώ. «Μετά;», ρωτάω. «Μετά μου τηλεφώνησε από τη συγκέντρωση, χαρούμενος». «Γεια σου βρε Κατερίνα, έτσι πάντα, δυναμική», της λέω και τη χαιρετώ λέγοντάς της να διαβάσει τον Δρόμο.
Το μεσημέρι στη Συγγρού, η ηλικιωμένη κυρία με καλεί για Πειραιά. «Κάτσε λίγο φίλε να μπω, γιατί είμαι μεγάλη και εγχειρισμένη». «Και πού να σε έπαιρνα και σε καμιά πορεία της λέω». «Χτες ήμουν στο Σύνταγμα», μου λέει αυτή. «Γιαγιά, άσε το δούλεμα», της λέω. «Με πήγαν τα παιδιά μου, βρε», μου λέει και μένω άναυδος. «Αυτή η Μέρκελ, η κωλόγρια, τα κάνει όλα», μου λέει και με κουφαίνει. «Μωρέ καλά κάνανε οι Ισπανοί και της έστειλαν τα αγγούρια. Πώς το λένε, τα αγγούρια άλλος τα τρώει και δροσίζεται και άλλος ζορίζεται». Αφού τα λέμε για τα καλά, μου λέει: «Eδώ βγαίνω, στο Πασαλιμάνι». Αυτή με το πάσο της, βγάζει τα χρήματα και πίσω κορνάρουν συνεχώς. Οπότε τους λέει: «Σκάστε βρε πούστηδες, μην κατέβω κάτω». Εγώ τα ‘χω παίξει! «Γιαγιά είσαι από τον Πειραιά;». «Μάλιστα». «Μωρέ καλά σε κατάλαβα, πειραιώτικο μαγκάκι είσαι»! «Φιλιά στον Πειραιά»!
Όλοι κάτω την Κυριακή με το σύνθημα «Γιωργάκη καθίκι, έρχεται καΐκι»!
Φιλάκια πολλά.
Ο Ταξιτζής του Δρόμου της Αριστεράς
Σχόλια
