Έφυγε από κοντά μας ο Αντώνης Βουκάλης, ορθοπεδικός, διευθυντής του Νοσοκομείου Χανίων.
Από φοιτητής ο Αντώνης Βουκάλης την εποχή της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τη Φοιτητική Ένωση Κρητών, πήρε μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και λειτούργησε στο ιατρείο που στήθηκε τις μέρες της κατάληψης.
Στη μεταπολίτευση εντάχθηκε στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στην ΠΠΣΠ και στο ΚΚΕ(μ-λ), και τον θυμόμαστε στα γραφεία της Προλεταριακής Σημαίας να είναι ακούραστος και πάντα χαμογελαστός. Σαν τώρα δα να μας ανοίγει την πόρτα…
Παρέμεινε πάντα ενεργός στην αριστερά πολιτικά και κοινωνικά με συνεχή παρουσία στα κινήματα της πόλης των Χανίων, στο αντιβασικό κίνημα και στο μεταναστευτικό. Από τα χρόνια των μνημονίων συστρατεύτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας τη μάχη του για μια κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς.
Σαν γιατρός δεν ήταν ξεκομμένος απ’ την κοινωνία, ήταν από αυτούς που οραματίστηκαν και πάλεψαν για ένα δημόσιο σύστημα υγείας, στάθηκε πάντα στο πλευρό όσων τον είχαν ανάγκη.
Ήταν μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και συμμετείχε σε αποστολές, γιατί δεν καταλάβαινε από χρώμα, θρησκείες και εθνικότητες, παρά μόνο από απελπισμένα πρόσωπα, γιατί σαν πολίτης είχε φλογερή πίστη στον ελεύθερο και ασφαλή άνθρωπο.
Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας χωρίς να χάσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την ζεστή ανθρωπιά του.
Ο Δρόμος εκφράζει τα θερμά συλληπτήρια στην οικογένειά του, στους οικείους, στους φίλους του και στους συντρόφους του.
Από την σύντροφό του Νίκη, δόθηκαν 300 ευρώ στην εφημερίδα μας στην μνήμη του Αντώνη Βουκάλη.
Οι φίλοι και οι φίλες του θα πραγματοποιήσουν μια εκδήλωση στη μνήμη του εντός του Νοεμβρίου στα Χανιά.
«δ»
Αντώνης Βουκάλης
Διευθυντής ΕΣΥ Νοσοκομείου Χανίων 1952-2022
Δεν φτάνουν οι λέξεις για να αποχαιρετήσουμε έναν ξεχωριστό άνθρωπο που μας άφησε σήμερα και μας βύθισε όλους σε βαθειά οδύνη. Ο Αντώνης Βουκάλης δεν πίστευε ότι η ζωή του τού ανήκε. Δεν πίστευε ότι το δώρο της ύπαρξης μπορούσε να δικαιωθεί χωρίς διαρκή αντίδωρα στους άλλους ανθρώπους, στις άλλες ζωές. Τις ζωές των αδύναμων και κατατρεγμένων. Μαζί τους μοιράστηκε τα χρόνια του με διαρκή έννοια την προστασία αυτών που η ζωή δεν τους στάθηκε γενναιόδωρη και ήταν πάντα πρόθυμος να σταθεί παραστάτης τους.
Η βροντερή του φωνή ήταν συνεχώς έτοιμη να γίνει ασπίδα απέναντι στην αδικία, οι πράξεις του και το νοιάξιμό του είχαν πάντα αναφορά τους ευάλωτους, η αύρα του ήταν ασφάλεια αυτών που βρίσκονταν σε χρεία. Εκείνος ήταν εκεί. Ο Αντώνης.
Ο Αντώνης της ιατρικής, ο Αντώνης των κινημάτων, ο Αντώνης της αριστεράς, ο Αντώνης των φίλων, του κεφιού και της παρέας και προπαντός του πανέξυπνου χιούμορ του..
Πού να χωρέσεις αυτό το κενό; Ποιός να πιστέψει πως αυτή η θορυβώδης, επιβλητική παρουσία, το πονηρό γέλιο κάτω από το μουστάκι, η καλά κρυμμένη γλύκα πίσω από την προσποιητή τραχύτητα, η ζεστή αγκαλιά, η καθαρή ματιά, πώς να πιστέψει κανείς ότι πέταξαν στα άστρα; Η Χανιώτικη κοινωνία, το Νοσοκομείο, η Αριστερά, οι μετανάστες του νησιού, οι ασθενείς του, οι φτωχοδιάβολοι της πόλης μας θρηνούν σήμερα έναν ακριβό αγαπημένο φίλο και συνοδοιπόρο. Αυτόν που το ανθρώπινο ιδεώδες για ένα κόσμο ανθρωπιάς, Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης το υπηρέτησε από πολύ νέος.
Φοιτητής της Ιατρικής Αθηνών κλείστηκε στο Πολυτεχνείο μαζί με άλλους σαν κι αυτόν και λειτούργησε το Ιατρείο του Αγώνα. Σαν ορθοπεδικός γιατρός στο Νοσοκομείο Χανίων και στην κοινωνία, υπηρέτησε με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια τους ανήμπορους και πονεμένους, και η ανακούφισή τους ήταν η μόνη έγνοια του.
Στα Κινήματα της πόλης ήταν συνεχώς παρών. Η αυτονόητη αλληλεγγύη προς όσους είχαν ανάγκη, η δυσεύρετη υποστήριξη των ανθρώπων που ήρθαν από μακριά απροστάτευτοι και ενδεείς στην χώρα μας. Δεν καταλάβαινε ούτε από χρώμα ούτε από θρησκεία ούτε από εθνικότητα παρά μόνο από απελπισμένα πρόσωπα. Σαν πολίτης του κόσμου είχε φλογερή πίστη στον ελεύθερο και ασφαλή άνθρωπο.
Για αυτόν, το «γιατρός» δε σημαίνει ξεκομμένος από την κοινωνία. Ήταν όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει, συνδικαλιστής στο χώρο της υγείας και κοινωνικός εργάτης όσον αφορά τα προβλήματα που αφορούν την κοινωνία του 1/2 που ζούμε σήμερα.
Παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πομπός ελεύθερης νόησης, πνευματικός άνθρωπος, άρχοντας στη σκέψη και την πράξη, οργανωμένος φιλοσοφικά, άνθρωπος πράος μεν, αλλά σε στιγμές αγώνα επιθετικός, συνδύαζε το επιστημονικό και ψυχικό μεγαλείο και υπήρξε ο τύπος της καλοσύνης και της κοινωνικής προσφοράς.
Φίλε Αντώνη,
Κράτησες ευλαβικά μέσα σου τις μνήμες των παιδικών σου χρόνων, την περηφάνεια και την αρχοντιά των παραδόσεών σου, τη γενναιοδωρία και την ανθρωπιά της εποχής των στερήσεων, την κοινωνική ευαισθησία και την αριστερή πολιτική συνείδηση της περιόδου της νεότητας, σαν ένα «φυλακτό» για να απομακρύνει τις «σειρήνες» του βολέματος, της ιδιώτευσης, της απάθειας μπροστά στην αδικία και στην εκμετάλλευση.
Έζησες μια ζωή πλούσια σε συναισθήματα, σε συγκινήσεις, σε αγάπη, σε φιλία, σε αναγνώριση, σε χαρές αλλά και λύπες. Θα μας λείψεις Αντώνη, μας λείπεις ήδη…
Χάνουμε ένα κομμάτι από την όμορφη ζωή που μοιραστήκαμε.
Χάνουμε μια γωνιά της ψυχής μας.
Χάνουμε μια συντροφιά στην καθημερινότητα μας.
Πονούμε πραγματικά, πονούμε πολύ, μας στοιχίζει ανείπωτα η απώλεια σου.
Θα σε συνοδεύει η αγάπη μας, η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτό που υπήρξες και για όσα μας έδωσες.
Βασιλης Πετρουλάκης
τ. Συντονιστής Διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινικής Νοσοκομείου Χανίων
