Όλος ο συστημικός κόσμος πανηγυρίζει για τον διορισμό του κ. Πιερρακάκη ως επικεφαλής του Eurogroup. Ο κ. Μητσοτάκης μιλά για «ημέρα περηφάνειας», ενώ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ σπεύδουν να τον συγχαρούν. Ξεχνούν όμως ότι το Eurogroup είναι ένα άτυπο όργανο που δεν λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις· οι αποφάσεις λαμβάνονται στις Συνόδους Κορυφής, ενώ το Eurogroup έχει απλώς τον ρόλο του στενού συντονισμού των οικονομικών πολιτικών των κρατών μελών της Ευρωζώνης.
Οι πανηγυρισμοί παρουσιάζονται ως αναγνώριση ενός δυναμικού comeback της χώρας στα «ευρωπαϊκά σαλόνια» μετά τις περιπέτειες της Χρεοκοπίας και των –μη ληξάντων– Μνημονίων. Ξεχνούν ότι ανάλογες θέσεις κατέλαβαν και υπουργοί χωρών που είχαν περάσει από (ηπιότερα) Μνημόνια: ο Μάριο Σεντένο από την Πορτογαλία, ο Πασκάλ Ντόναχιου από την Ιρλανδία, και ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός.
Πανηγυρίζουν επίσης διότι ο κ. Πιερρακάκης διορίστηκε «ομόφωνα» μετά την απόσυρση του Βέλγου υποψηφίου Βαν Πετέγκεμ. Γιατί αποσύρθηκε ο Βέλγος; Την απάντηση τη δίνει το διεθνές ειδησεογραφικό μέσο Politico:
«Ωστόσο, η συνεχιζόμενη απροθυμία του Βελγίου να στηρίξει την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για αξιοποίηση της χρηματικής αξίας των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ένα δάνειο αποζημιώσεων ύψους 165 δισ. ευρώ προς την Ουκρανία, τελικά συνέβαλε στην ήττα του Βαν Πετέγκεμ».
Ο κ. Πιερρακάκης έχει δηλώσει πως δεν θα φέρει αντιρρήσεις σε τίποτα: αξιοποίηση (αρπαγή-ληστεία) των δεσμευμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων υπέρ της Ουκρανίας, εναρμόνιση πολιτικών για στροφή στην πολεμική οικονομία, πλήρη «απελευθέρωση των αγορών», προώθηση του ψηφιακού ευρώ, αρπαγή αποθεματικών ταμείων και αποταμιεύσεων. Δηλαδή συνέχιση της σκληρής, πανευρωπαϊκής λιτότητας ώστε η «Ευρώπη» να αντέξει την κρίση και τον διεθνή ανταγωνισμό. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Ποια Ευρώπη;
Όπως οι κοτζαμπάσηδες της Οθωμανικής περιόδου λειτουργούσαν ως ενδιάμεσοι ανάμεσα στον λαό και την αυτοκρατορική εξουσία, έτσι και σήμερα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος μοιάζει να παίζει τον ρόλο ενός σύγχρονου προεστού: διαχειρίζεται αποφάσεις που λαμβάνονται αλλού, μεταφράζει τις επιθυμίες των ισχυρών οικονομικών και ευρωπαϊκών κέντρων σε «μονόδρομους», και παρουσιάζει την εύνοια των επικυρίαρχων θεσμών ως εθνικό κατόρθωμα. Η ιστορική αναλογία δεν είναι κυριολεκτική, αναδεικνύει όμως ένα κοινό μοτίβο: μια μεταπρατική τάξη διαμεσολαβητών που δεν αντλεί δύναμη από την κοινωνία, αλλά την ασκεί πάνω στην κοινωνία για λογαριασμό άλλων.
Την ώρα, λοιπόν, που ο συστημικός κόσμος πανηγυρίζει για τον διορισμό αυτόν, και ενώ στην εξεταστική-τσίρκο της Βουλής ο κ. Φραπές αναδύει οσμή σαπίλας, διαφθοράς και παρακρατικής ασυδοσίας (μην ξεχνάμε ότι και η Ε.Ε. είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα, στα οποία εμπλέκονται και οι υψηλά ιστάμενες Φον ντερ Λάιεν και Μογκερίνι), στην Ελλάδα ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βρίσκεται σε κίνηση, δίνοντας αγώνες με ιδιαίτερη σημασία.
Η κοινωνία, με τους αγώνες της, υπερασπίζεται το «χώμα», τον Τόπο, τη Φύση, την παραγωγή, απέναντι στο «άυλο», την «ψηφιακή λεηλασία», την αεριτζίδικη αρπαγή και την επιχείρηση επιβολής της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης».
Οι αγρότες στα μπλόκα υπενθυμίζουν τη σχέση «χωράφι-ράφι»: το κόστος της παραγωγής, την εξουθένωση και το σχέδιο καταστροφής του πρωτογενούς τομέα (αγροτών, κτηνοτρόφων, αλιέων), σε συνδυασμό με την κερδοσκοπία των καρτέλ και τα βάρη που επωμίζονται οι πολίτες. Η ακρίβεια είναι σχεδιασμένη· ο ΦΠΑ λειτουργεί ως μηχανισμός φορομπηξίας και καταλήστευσης.
Η αγροτιά στα μπλόκα, η ύπαιθρος σε αγώνα επιβίωσης, η περιφέρεια σε κραυγή απόγνωσης για την εγκατάλειψή της.
Στην Καβάλα, χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν ενάντια στην αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα στην περιοχή του Πρίνου. Δείτε το σύντομο βίντεο «Διοξείδιο ή Οξυγόνο; — ΟΧΙ στην αποθήκευση CO₂ στον κόλπο της Καβάλας»* για να αντιληφθείτε πόσο καταστροφικό είναι αυτό το έργο της «πράσινης μετάβασης».
Στην Αθήνα, χιλιάδες άνθρωποι από περιβαλλοντικές οργανώσεις και πολίτες με αγάπη για τη φύση διαδήλωσαν την Παγκόσμια Ημέρα για την Προστασία των Βουνών. Τα βουνά, τα ποτάμια και τα ζώα (εκατοντάδες χιλιάδες θανατώθηκαν ενώ μπορούσαν να σωθούν) βρίσκονται υπό διαρκή λεηλασία και καταστροφή.
Το «χώμα», ο Τόπος, η Φύση, η παραγωγή, η σχέση υπαίθρου και πόλεων, η εγκατάλειψη της περιφέρειας, η γενικευμένη καρτελοποίηση υπέρ πολυεθνικών και ολιγαρχών, διαμορφώνουν τους όρους για μια βαθύτερη συνειδητοποίηση: ότι όλα αυτά είναι αλληλένδετα. Η Ζωή και η Επιβίωση ανθρώπων, κοινωνίας, φύσης, πόλεων και περιφέρειας δεν είναι υπόθεση των ξεχωριστών επιχειρηματικών μονάδων, του ΣΕΒ, των «εθνικών ευεργετών-χορηγών», των επιτρόπων της Ε.Ε., των προέδρων του Eurogroup, των υπουργών και των παρατρεχάμενων. Είναι ζητήματα κοινωνικών συσχετισμών, γνώσης και αγώνων. Αγώνων που πρέπει να δοθούν ώστε να μην καταστραφεί ό,τι δεν έχει ακόμη γίνει παρανάλωμα στα ιδιοτελή συμφέροντα των ελίτ, των κυκλωμάτων (εθνικών και υπερεθνικών) και των μηχανισμών τους.
* www.youtube.com/watch?v=yuceiA7UyUU
