Σε όλες τις περιπτώσεις ειδικών καθεστώτων (χούντα, Kατοχή) υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των θυμάτων της κρατικής βίας.
Πόσοι και ποιοι; Γύρω από αυτή τη μακάβρια και πολλές φορές ανεξιχνίαστη πτυχή της ιστορίας, αναπτύσσεται ένας αγώνας μνήμης, αναγνώρισης και δικαίωσης. Ακόμη περισσότερο απόδοσης των πραγματικών ευθυνών και καταδίκης των ενόχων. Τα θύματα πρέπει να έχουν πρόσωπο, οι κρατικοί δολοφόνοι, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί, ονοματεπώνυμο. Και να πληρώσουν. Τα εγκλήματα των ναζί, οι χούντες της Λατινικής Αμερικής είναι τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά για τι πράγμα ακριβώς μιλάμε;
Η χώρα μας κατέχει, πλέον, την πρώτη θέση στην Ευρώπη στις αυτοκτονίες. Ενώ τη διετία 2007-9 είχε σημειωθεί αύξηση των αυτοκτονιών κατά 17%, μόνο το πρώτο τετράμηνο του 2011 καταγράφεται το απίστευτο ποσοστό της κατά 40% εκτίναξης των αυτοκτονιών. Τα νούμερα αναδεικνύουν μια συντριπτική καθημερινότητα. Οι άνθρωποι συνθλίβονται, καταλήγουν στην κυριολεξία στο κενό. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι την αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτό το ξεκλήρισμα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου η μοιραία πολιτική που έχει αλυσοδέσει τη χώρα σε αυτό που, εύστοχα, έχει αποκληθεί ως «σπιράλ θανάτου»; Δυστυχώς, όταν καταστρέφονται ζωές, διαλύονται οικογένειες και ακρωτηριάζονται οι κοινωνικές σχέσεις, ο χαρακτηρισμός παύει να έχει μεταφορική έννοια και αποτελεί πια μια φρικτή κυριολεξία.
Όλοι αυτοί είναι τα ανώνυμα θύματα του καθεστώτος που, βήμα-βήμα, διεκπεραιώνει το έργο του εξανδραποδισμού ενός ολόκληρου λαού. Και θα μπορούσαν να προστεθούν και πολλοί ακόμη. Όταν μόλις προχτές έγινε γνωστό ότι αρνήθηκαν τον τοκετό σε οικογένειες που δεν είχαν να πληρώσουν τα αυξημένα νοσήλεια, που προβλέπουν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί του υπουργού Υγείας. Όταν έχει καταγραφεί ιλιγγιώδης αύξηση των κρουσμάτων του AIDS, κυρίως στους χρήστες τοξικών ουσιών που αντιμετωπίζουν, αυτοί πρώτοι από όλους, την κατάρρευση των δομών κοινωνικής πρόνοιας. Όταν με λογιστικές και βάρβαρες περικοπές οι ανάπηροι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μετατρέπονται σε απόβλητους. Δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη έρευνα για να στιγματιστούν οι ένοχοι αυτών των μαζικών εγκλημάτων του κοινωνικού πολέμου που έχει κηρύξει η τρόικα στη χώρα.
Από το ζοφερό τούνελ της απόγνωσης και της κατάθλιψης υπάρχει έξοδος. Είναι το μονοπάτι της αλληλεγγύης, είναι η λεωφόρος της αντίστασης και της ανατροπής. Στις μεγάλες στιγμές, όπου η κοινωνία δήλωσε «παρών» αυτά τα δύο χρόνια στις πλατείες και τους δρόμους, δείξαμε ότι μπορούμε. Η απαίτηση να πληρώσουν οι ένοχοι που ευθύνονται για το χαμό ανθρώπων, τη διάλυση οικογενειών, την καταστροφή ζωών, είναι θεμελιώδης στην οργή της κοινωνίας. Στο Σύνταγμα το Μάη και τον Ιούνη, αυθόρμητα, πηγαία χιλιάδες στόματα το φώναξαν: «Δικαιοσύνη». Το θυμάστε; Θα ξανακουστεί!
Η χώρα μας κατέχει, πλέον, την πρώτη θέση στην Ευρώπη στις αυτοκτονίες. Ενώ τη διετία 2007-9 είχε σημειωθεί αύξηση των αυτοκτονιών κατά 17%, μόνο το πρώτο τετράμηνο του 2011 καταγράφεται το απίστευτο ποσοστό της κατά 40% εκτίναξης των αυτοκτονιών. Τα νούμερα αναδεικνύουν μια συντριπτική καθημερινότητα. Οι άνθρωποι συνθλίβονται, καταλήγουν στην κυριολεξία στο κενό. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι την αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτό το ξεκλήρισμα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου η μοιραία πολιτική που έχει αλυσοδέσει τη χώρα σε αυτό που, εύστοχα, έχει αποκληθεί ως «σπιράλ θανάτου»; Δυστυχώς, όταν καταστρέφονται ζωές, διαλύονται οικογένειες και ακρωτηριάζονται οι κοινωνικές σχέσεις, ο χαρακτηρισμός παύει να έχει μεταφορική έννοια και αποτελεί πια μια φρικτή κυριολεξία.
Όλοι αυτοί είναι τα ανώνυμα θύματα του καθεστώτος που, βήμα-βήμα, διεκπεραιώνει το έργο του εξανδραποδισμού ενός ολόκληρου λαού. Και θα μπορούσαν να προστεθούν και πολλοί ακόμη. Όταν μόλις προχτές έγινε γνωστό ότι αρνήθηκαν τον τοκετό σε οικογένειες που δεν είχαν να πληρώσουν τα αυξημένα νοσήλεια, που προβλέπουν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί του υπουργού Υγείας. Όταν έχει καταγραφεί ιλιγγιώδης αύξηση των κρουσμάτων του AIDS, κυρίως στους χρήστες τοξικών ουσιών που αντιμετωπίζουν, αυτοί πρώτοι από όλους, την κατάρρευση των δομών κοινωνικής πρόνοιας. Όταν με λογιστικές και βάρβαρες περικοπές οι ανάπηροι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μετατρέπονται σε απόβλητους. Δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη έρευνα για να στιγματιστούν οι ένοχοι αυτών των μαζικών εγκλημάτων του κοινωνικού πολέμου που έχει κηρύξει η τρόικα στη χώρα.
Από το ζοφερό τούνελ της απόγνωσης και της κατάθλιψης υπάρχει έξοδος. Είναι το μονοπάτι της αλληλεγγύης, είναι η λεωφόρος της αντίστασης και της ανατροπής. Στις μεγάλες στιγμές, όπου η κοινωνία δήλωσε «παρών» αυτά τα δύο χρόνια στις πλατείες και τους δρόμους, δείξαμε ότι μπορούμε. Η απαίτηση να πληρώσουν οι ένοχοι που ευθύνονται για το χαμό ανθρώπων, τη διάλυση οικογενειών, την καταστροφή ζωών, είναι θεμελιώδης στην οργή της κοινωνίας. Στο Σύνταγμα το Μάη και τον Ιούνη, αυθόρμητα, πηγαία χιλιάδες στόματα το φώναξαν: «Δικαιοσύνη». Το θυμάστε; Θα ξανακουστεί!
Σχόλια
