Συνηθίσαμε την αθλιότητα, με την επίσκεψη Ομπάμα – του «μαύρου Περικλή»- να στέλνει από την Ακρόπολη παγκόσμια διαβεβαιώσεις για τη διάσωση και την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, παρά την ήττα της Χ. Κλίντον στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Διαπιστώσαμε, με την υπογραφή του 4ου μνημονίου, το βάρος των λόγων των ισχυρών της γης και τη σημασία της υποστήριξής τους στην «αδικημένη» χώρα μας…
Η ίδια αθλιότητα επαναλαμβάνεται με την παρουσία του Γάλου προέδρου Μακρόν στην Πνύκα.
Αυτή τη φορά παρουσιάστηκε το Γαλλικό «όραμα» για την Ευρώπη. Όρκοι επιστροφής στις ρίζες των ιδρυτών της Ε.Ε., όρκοι στη «δημοκρατία» και την «αλληλεγγύη», ύμνοι στην Ελληνογαλική φιλία και υποσχέσεις υποστήριξης και βοήθειας…
Όλα αυτά μεταφράζονται, για αυτή τη μικρή χώρα, σε 99χρονη παραχώρηση του πλούτου της στους «οραματιστές» προστάτες της, σε διαρκή επιτροπεία μέχρι την αποπληρωμή των χρεών, σε επιμονή στις μεταρρυθμίσεις που αυξάνουν το χρέος και σκορπίζουν διαρκή απόγνωση στους «αδικημένους» Έλληνες.
Πόση υποκρισία μπορεί να αντέξει ακόμα τούτος ο τόπος; Πόσο απρόκλητο ωμό ψέμα και εμπαιγμό της νοημοσύνης του; Πόσο θα κρατήσει ακόμα η σιωπηλή οργή;
Ανέβηκαν στην Πνύκα Μακρόν και Τσίπρας να εξαγγείλουν «οράματα και δημοκρατία».
Και από πίσω καμιά σαρανταριά CEO γαλλικών κολοσσών και πολυεθνικών μοίραζαν τα ιμάτια της χώρας, συνεπικουρούμενοι από τον γνωστό, ίδιο και απαράλλακτο για δεκαετίες, εσμό Ελλήνων «επιχειρηματιών», πρόθυμων να τα παραδώσουν όλα. Οι Γάλλοι μέτραγαν κέρδη από τη σχεδιαζόμενη διαμοίραση του κουφαριού της έρημης χώρας. Άλλος τα νερά, άλλος την ενέργεια, άλλος τους οδικούς άξονες, άλλος τα λιμάνια… Και δίπλα τους οι Έλληνες επιχειρηματίες και οι νεόκοποι Συριζαίοι πολιτικοί κρατούσαν σημειώσεις για να γεμίσουν τα αυριανά τους βιογραφικά όταν θα αναζητούν νέα σταδιοδρομία, τη στιγμή που η «προσφορά τους» σε αυτό τον τόπο θα θεωρηθεί, από τα αφεντικά τους, ολοκληρωμένη.
Ανέβηκαν στην Πνύκα Μακρόν και Τσίπρας να διακηρύξουν το μεγαλείο της αρχαίας Αθήνας που ανακάλυψε τον «δύσκολο δρόμο» της δημοκρατίας, που προήγαγε τνο διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση.
Και κάτω από τα πόδια τους, κυριολεκτικά, η πόλη έρημη από πολίτες, οι δρόμοι αποκλεισμένοι από την αστυνομία, ο αέρας πλημμυρισμένος από ραδιοκύματα αποκλεισμού κάθε μορφής επικοινωνίας. Για τους ελάχιστους που επέμειναν στη διαμαρτυρία υπήρχαν δακρυγόνα και βία. Η «δημοκρατία» τους θριάμβευσε…
Ανέβηκαν στην Πνύκα Μακρόν και Τσίπρας και από κάτω ο άλλος πυλώνας της δημοκρατίας, τα ΜΜΕ, παρέδωσαν μαθήματα δημοκρατίας υπό το φως των νέων αφεντικών τους. Θαυμασμός για τον μεγάλο Γάλλο πολιτικό, παιδί των Ρότσιλντ, συγκρατημένος θαυμασμός για τη ρεαλιστική μετάλλαξη του Τσίπρα και τυμπανοκρουσίες για εμμονή στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων αυτών που καταστρέφουν την κοινωνία και αφήνουν και τους ίδιους απλήρωτους και χωρίς δουλειά. Και από κοντά το θέαμα των προβεβλημένων αρχηγικών συζύγων να περιφέρονται χαμογελαστές και «δροσερές» στην άδεια πόλη. Μνημεία και αυτές, υπενθύμισης μιας ολοκληρωτικής καθήλωσης της κοινωνικής συνείδησης και της στοιχειώδους αξιοπρέπειάς μας.
Ήρθε ο Μακρόν κι έφυγε…
Και τώρα τι θα γίνουμε; Ποιον άλλον θα περιμένουμε… μέχρι να ξοφλήσουμε την εφορία, τον ΕΝΦΙΑ και μέχρι η τράπεζα να μας πάρει το σπίτι;
Ν.Τ.
