Τα γυμνά γεγονότα, τελευταία όλο και συχνότερα, ξεπερνούν ακόμη και τις πιο ανατρεπτικές αναλύσεις.
Τότε μία αίσθηση ανατριχίλας συνοδεύει τη δραματική επιβεβαίωση. Μετά το ντοκουμέντο του BBC για την επίθεση στο Δ. Στρατούλη, ποιος θεματοφύλακας της αντικειμενικότητας μπορεί να επικαλείται την «έλλειψη στοιχείων»;
Αυτομάτως, άρα, επικεντρώνει κανείς στις αντιδράσεις του… δημοκρατικού τόξου του πολιτικού κόσμου. Λέμε τώρα, ας μην παρεξηγηθούμε, άλλωστε τι να πει κανείς για τη Ν.Δ., που εδώ και καιρό αναβαπτίζεται στην ατόφια ακροδεξιά της κοιτίδα. Όμως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ; Καταγγελίες για τους τύπους συνοδεύτηκαν από εμετικές τοποθετήσεις, που αναπαρήγαγαν τις πιο χυδαίες εκδοχές της θεωρίας των «άκρων» και των… «πλατειών», από στελέχη, που φιλοδοξούν -τρομάρα τους κι αλίμονό μας- να εκφράσουν την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου της κεντροαριστεράς. Υποτίθεται (το θυμίζουμε γιατί μόνοι τους έθαψαν το πυροτέχνημά τους) πως ο ίδιος ο Ευ. Βενιζέλος είχε σαλπίσει πανδημοκρατικό αντιφασιστικό προσκλητήριο, μόλις λίγες μέρες πριν. Η επίθεση των νεοναζιστών τραμπούκων σε έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αξιοποιήθηκε ούτε για μία έστω προσχηματική επίκληση αυτού του μετώπου, όπου η Αριστερά θα στριμωχνόταν να «συρθεί» σε μία πρωτοβουλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Ούτε καν αυτό, για χάριν τουλάχιστον μικροπολιτικών χειρισμών. Αντιθέτως ο βουλευτής της Αριστεράς παραλληλίστηκε με τον Χατζηδάκη της Ν.Δ., που πρωτοστάτησε στο ξεπούλημα της Ολυμπιακής και στη νεοφιλελεύθερη επέλαση και είχε δεχτεί επίθεση από πολίτες κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Άψογα συντονισμένη η χορεία της «ευθύνης» που «καταδικάζει τη βία, από όπου κι αν προέρχεται» (εκτός από το κράτος βέβαια, μιας και ταυτοχρόνως κηρύσσει υποταγή στους νόμους, όποιοι κι αν είναι) αναγνώρισε στη λαϊκή διαμαρτυρία των πλατειών τη μήτρα της βίας. Και ρέποντας σε ακόμη πιο επικίνδυνα μονοπάτια εκτροπής, οι πιο «ανήσυχοι» από δαύτους άδραξαν την ευκαιρία να τρομοκρατήσουν ξανά με την έκρηξη ενός «εμφυλίου κοινωνικού πολέμου».
Δείγματα της ακαθόριστης απειλής βαφτίζονται τα «πάντα όλα», οι κοινωνικές αντιστάσεις, η μαζική ανυπακοή, η λαϊκή οργή, ο αριστερός «εξτρεμισμός», από κοινού με τις δολοφονικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής. Ο οδοστρωτήρας του Μνημονίου της κοινωνικής καταστροφής κι η εμπέδωση διά πυρός και σιδήρου του ειδικού καθεστώτος της αποικίας χρέους ορίζουν κι εδώ, στην ανάσχεση του εκφασισμού, τις διαχωριστικές γραμμές και το μέτωπο της μάχης. Το καθεστωτικό φάσμα, πολιτικό, μιντιακό, ιδεολογικό αποκαλύπτει το ανατριχιαστικό του πρόσωπο σε αντίστιξη με την αποχαλίνωση της καρκινικής νεοναζιστικής του απόφυσης. Με απύθμενο κυνισμό χρησιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή για τα βρώμικα σχέδιά του, αλλά σε ποιο βαθμό αυταπατάται πως την ελέγχει;
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
