της Αγγελικής Παπαζάνη*
Οι ντροπιαστικές αναστολές εργασίας των υγειονομικών εξακολουθούν να ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία καταρρακώνοντας ακόμα περισσότερο το Ε.Σ.Υ –ή ό,τι απέμεινε από αυτό– και θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ασθενών που μπορούσαν να έχουν αποτελεσματικότερη περίθαλψη.
Και ενώ τα κέντρα εξουσίας επιδίδονται σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσουν το γεγονός μιλώντας για ένα μικρό αριθμό εργαζομένων και ελάχιστους ιατρούς, ενώ επαναλαμβάνονται δικαιολογίες του τύπου «για το καλό τους» και ενώ μεγαλόσχημοι συνδικαλιστές προσπαθούν να εκτρέψουν τον αγώνα των υγειονομικών , οι τελευταίοι συνεχίζουν –παρά τις αντίξοες συνθήκες– να αποτελούν την πιο γνήσια εστία αντίστασης…
Έχουν περάσει δεκατρείς μήνες. Δεκατρείς μήνες ασταμάτητου αγώνα, οργανωμένου και παθιασμένου! Δεκατρείς μήνες με πορείες, απεργούς πείνας, συστηματική αρθρογραφία, δημιουργία σωματείων , αυθόρμητες εκδηλώσεις, απώλειες….
Κι όμως! Γιατροί, νοσηλευτές και προσωπικό εξακολουθούν να παραμένουν εκτός νοσοκομείων και δομών. Εξακολουθούν να υφίστανται μια παρέκκλιση που δεν είχε ποτέ νόημα! Εξακολουθούν να είναι θύματα ενός αφηγήματος στο οποίο «έβαλαν πλάτη» πολλοί.
Με πρώτη και καλύτερη την επιστημονική κοινότητα που συνέβαλε τα πλείστα στην καθιέρωση μιας Ιατρικής που πόρρω απέχει από τις ιπποκρατικές και ανθρωπιστικές αρχές, που ευτελίζεται καθημερινά στα τηλε-παράθυρα τρομοκρατώντας και παραπλανώντας, αποποιούμενη την ανθρωπιστική αποστολή της.
***
Δεν ήταν, όμως, μόνο η επιστημονική κοινότητα και οι γνωστοί τοις πάσιν εκπρόσωποί της. Ήταν και η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου που επέδειξε μια ανεξήγητη εκ πρώτης όψεως επιθετικότητα ή αδιαφορία απέναντι σε όλους όσους δεν ακολούθησαν την επίσημη εκδοχή.
Και αυτό βέβαια δεν θα ξένιζε, αν αφορούσε τους εκπροσώπους της συντήρησης. Η… αποκάλυψη ήταν η στάση του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», των «προοδευτικών» αυτού του τόπου, που ξαφνικά στάθηκαν απέναντι σε όλους εκείνους που όρθωσαν το ανάστημά τους όχι εκ του ασφαλούς αλλά με κόστος την επιβίωσή τους !
Ανεξήγητη (ή μήπως όχι;) η πίεση που ασκούσαν τα αριστερόστροφα και αριστερά κόμματα για μέτρα σκληρότερα, άνευ υγειονομικού οφέλους (όπως άρχισε από νωρίς να διαφαίνεται). Ανεξήγητη η αδιαφορία για την κατάφωρη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων των οποίων παραδοσιακά η Αριστερά φιγουράρει ως θεματοφύλακας. Ανεξήγητη η αποποίηση του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης καθώς η αριστερή πλάστιγγα φαίνεται ότι γέρνει προς την προάσπιση μιας απρόσωπης δημόσιας υγείας, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει τη συντριβή του ατόμου. Ανεξήγητη σιωπή… Ανεξήγητη ταύτιση με ένα συντηρητικό αφήγημα… Ανεξήγητη θεοποίηση της Επιστήμης που λατρεύεται ως δόγμα (άραγε αυτό το δόγμα δεν μπορεί να αποτελέσει ένα καινούργιο όπιο των λαών;)
Ακόμα και τα πιστοποιητικά, απομεινάρια άλλων σκοτεινών εποχών, δεν φάνηκαν να ξενίζουν τους «επαναστάτες» του συστήματος, που δεν δίστασαν να μπουν σε χώρους μόνο για «καθαρούς», ξεχνώντας κάποιους άλλους χώρους που στο παρελθόν φιλοξένησαν τους «μιαρούς » και «επικίνδυνους» για τον λαό κομμουνιστές. Κι όλα αυτά, για την υγεία και την ασφάλεια!
Καθόλου ανεξήγητη η στάση της άλλης άκρης του συστήματος, της σκοτεινής, που άδραξε την ευκαιρία να βγει από το καβούκι της προς άγραν ψήφων, διευκολύνοντας το σύστημα να αμαυρώσει τον τίμιο αγώνα των μη προσαρμοζόμενων. Έτσι, οι σύγχρονοι αγωνιστές στιγματίστηκαν ως «ακροδεξιοί» και η Αριστερά αποκτούσε ένα βολικό άλλοθι που της επέτρεπε να δικαιολογεί τη στάση της. Γιατί το σύστημα έτσι κάνει… τις δουλειές του!
***
Είναι όμως μόνο ο επιστημονικός και πολιτικός κόσμος υπεύθυνος για τη διαιώνιση αυτής της μεγάλης κοινωνικής αδικίας; Και βέβαια όχι! Χωρίς τις πλάτες του λαού δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτε!
Η ευθύνη βαραίνει τον καθένα μας ξεχωριστά και όλους μαζί. Είναι κατανοητό ότι ο φόβος του θανάτου παραλύει τον άνθρωπο. Κανείς μας δεν είναι ή δεν αισθάνεται άτρωτος. Όμως, έχουν περάσει δύο χρόνια! Και η πραγματικότητα στέκεται απέναντί μας… γυμνή και μας κοιτάει στα μάτια. Δεν έχει τίποτε πια να κρύψει!
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι ! Συμβάλλαμε όλοι σε αυτό! Με την αδιαφορία μας! Με την σιωπή μας! Με την ανάγκη μας να προσποιηθούμε ότι δεν άλλαξε τίποτε! Με την αμάθειά ή ημιμάθειά μας! Με την παντελή άγνοια του Συντάγματος της χώρας μας! Με την αποποίηση της ιδιότητας του πολίτη! Με τη δειλία μας!
Έχουμε ακόμα λίγο χρόνο. Μπορούμε ακόμα και τώρα να αποδείξουμε –πρωτίστως στους εαυτούς μας– ότι μας αξίζει ο τίτλος του «πολίτη».
Ας ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές των υγειονομικών. Ας βοηθήσουμε να επανέλθουν στις εργασίες τους οι λειτουργοί της Υγείας που τόσο χρειαζόμαστε. Ας βοηθήσουμε να επανέλθουν στις εργασίες τους αυτοί οι συγκεκριμένοι λειτουργοί της Υγείας, γιατί απέδειξαν έμπρακτα την αφοσίωσή τους στην Ιπποκρατική Ιατρική και στον Άνθρωπο.
Έχουμε ευθύνη! Τουλάχιστον εμείς ας είμαστε τίμιοι και ας την αποδεχτούμε. Ας αφήσουμε για άλλους το ακαταδίωκτο!
* Η Αγγελική Παπαζάνη είναι φιλόλογος
