Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές θλιβερές εικόνες ξετυλίγονται στην Αγία Σοφία, που ονομάστηκε επίσημα «Μεγάλο Τζαμί Αγιά Σοφιά»(!), και κρίσιμες καταστάσεις ξετυλίγονται στο σύμπλεγμα των νήσων του Καστελλόριζου. Στις αμέσως επόμενες ώρες και μέρες πιθανά να έχουν συμβεί σημαντικές εξελίξεις, επιβεβαιώνοντας πως ο Ιούλιος είναι συνήθως καυτός μήνας.
Καλοκαίρι 2020. Αλλιώτικο. Με κορωνοϊό και κρούσματα, ουσιαστικά χωρίς τουρισμό, με τη φωτιά του πολέμου να γλύφει τις πόρτες μας, τη Μεσόγειο σε αναβρασμό, κι έναν άγνωστο Σεπτέμβρη να μας περιμένει, χωρίς να μπορούμε να προγραμματίσουμε τίποτα. Καλοκαίρι με λίγες, κοφτές ανάσες. Ενώ η ανάγκη για βαθιές ανάσες μετά από αυτόν τον χειμώνα είναι μεγάλη, δύσκολα ικανοποιείται. Σιγά-σιγά γίνεται συνείδηση πως θα ζήσουμε διαφορετικά από ό,τι ξέραμε. Με μια πολλαπλή κρίση: εθνική, υπόστασης της χώρας, οικονομική, εργασιακή, κοινωνική και πολιτική, πολιτιστική και αντοχών της κοινωνίας.
Θα πει κανείς, γιατί μας τα θυμίζετε όλα αυτά, που τα γνωρίζουμε άλλωστε; Επειδή αυτή η μετατροπή της συνείδησης μπορεί να γίνει με καταθλιπτικό τρόπο επί της κοινωνίας, μπορεί όμως να γίνει και διαφορετικά. Και αυτό είναι κρίσιμο.
Ο Τζορτζ Φλόιντ ενώ στραγγαλιζόταν απάνθρωπα από έναν δολοφόνο αστυνομικό φώναζε –όσο μπορούσε– «δεν μπορώ να αναπνεύσω». Μια αφίσα στην Χιλή γράφει: «Όσο αναπνέω, θα αντιστέκομαι». Οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών και όλοι οι ακρίτες στρατιώτες, στα Δωδεκάνησα και αλλού, ζουν με κομμένη την ανάσα, αλλά αποφασισμένοι να αντισταθούν.
Έχοντας μια συνείδηση για άμυνα – αντίσταση – αξιοπρέπεια, θα μπορούμε να ζούμε και να αναπνέουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι, προσπαθώντας να χαρούμε, να εκτιμήσουμε τη θάλασσά μας, το βουνό μας, τα χωριά μας, τον πολιτισμό μας, τα ηλιοβασιλέματα, το φεγγάρι. Να χαρούμε τον τόπο μας και το είναι μας. Μακριά από μιζέρια και μοιρολατρία.
Η καλύτερη ζωή, η εθνική αξιοπρέπεια, η κοινωνική συνοχή δεν χαρίζονται. Ούτε εξασφαλίζονται από δηλώσεις «συμμάχων» και από παζάρια, ξεπουλήματα και προδοσίες. Είναι υπόθεση της κοινωνικής συνείδησης ενός λαού που έχει μνήμη, έχει στιγμές μεγάλες ανάτασης στην ιστορία του, θέλει να είναι ελεύθερος όπως αυτός το εννοεί (με τα καλά του και τα στραβά του).
Οι ανάσες από ποιοτική πλευρά σχετίζονται με την υπέρβαση του παρακμιακού πνεύματος που θέλουν να μας επιβάλουν οι εγχώριες ελίτ, η ευρωκρατία και οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Εξαρτώνται από την ανάδυση μια νέας συνείδησης που, όταν εμφανιστεί, λειτουργεί πραγματικά αποτρεπτικά σε όλους τους τομείς. Η απόφαση ενός έθνους να μην παραδώσει σπιθαμή από τον χώρο κυριαρχίας του είναι το πιο αποφασιστικό βήμα, τόσο απέναντι στις δυτικές δυνάμεις που αποικιοποιούν τη χώρα, όσο και απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό, που μας απειλεί ανοικτά και κυνικά.
Στην επόμενη βουτιά στη θάλασσα, στην εκδρομή ή στις διακοπές, ας μην τα ξεχνάμε όλα αυτά. Ας πάμε στις γιορτές και σε όσες συνάξεις γίνουν. Ας ακούμε τις ειδήσεις. Ας διαβάσουμε σημαντικά βιβλία. Ας χαρούμε, χωρίς να ξεχνάμε.
Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, ο Δρόμος θα είναι δίπλα σας και το υπόλοιπο καλοκαίρι μέσα από την ιστοσελίδα του, με διαρκή αρθρογραφία και ενημέρωση.
Να ’στε καλά! Ψηλά το κεφάλι!
