Ένα άθλιο πολιτικό θέατρο, αντάξιο του πιο υποταγμένου και ρηχού δίδυμου κυβέρνησης αντιπολίτευσης που γνώρισε ο τόπος, σε μια βουλή πρωτοκολλητή αποφάσεων και εντολών των δανειστών και των λοιπών «θαυμαστών» της πρωθυπουργικής εμμονής στο «ναι σε όλα», παίχτηκε τις τελευταίες μέρες στη Βουλή με αφορμή την κατάθεση πρότασης μομφής της Ν.Δ. σε βάρος της κυβέρνησης.
Ένα φθηνό όργιο δήθεν αντεγκλήσεων, φθηνών χαρακτηρισμών, θεατρινισμών με ομιλίες στη «μακεδονική» γλώσσα αλλά και εκμετάλλευσης των πιο καθυστερημένων πτυχών της εγκληματικής Χρυσής Αυγής ρίχτηκαν στον κουβά με μοναδικό στόχο να παραπλανηθεί και άλλο η κοινή γνώμη, να εξαπατηθεί ο πολίτης, να περιφρονήσει και να αποστραφεί περισσότερο την πολιτική και όχι τους πολιτικούς.
Η συζήτηση στη Βουλή δεν παίρνει υπόψη της τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας περιόδου που έχουμε μπει ως χώρα.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει. Η χώρα θα υπογράψει μια διεθνή σύμβαση, καθοριστική για το μέλλον της και το μέλλον του λαού της, χωρίς να υπάρχει καν κυβερνητική πλειοψηφία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα μειοψηφικό στις πρόσφατες εκλογές, δια δύο στελεχών του, των Αλ. Τσίπρα και Ν. Κοτζιά, που κατέχουν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες πια κυβερνητικές θέσεις, θα υπογράψει κάτι που ο κυβερνητικός εταίρος του, και διαμορφωτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας, διαφωνεί. Θα υπογράψουν μια διεθνή συμφωνία φροντίζοντας η Βουλή να την κυρώσει κατόπιν εορτής. Και αυτή την κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατίας δεν βρίσκεται κανείς για να την καταγγείλει.
Εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει. Σχέδιο της χώρας έναντι της διπλής μέγγενης που στραγγαλίζει τη χώρα δεν υπάρχει. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την οικονομική και κοινωνική διάλυση της χώρας, αδιαφορεί για τις εθνικές απειλές που δυναμώνουν. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος μένει σιωπηλός, αδιάφορος, απαθής μπροστά στα φανερά σχέδια αμφισβήτησης της ίδιας της υπόστασης της χώρας. Οι κυβερνητικοί «καμαρώνουν» για τα συγχαρητήρια που δέχονται από τους δανειστές για την πιστή εφαρμογή των πολιτικών που οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι άδικες και αναποτελεσματικές. Καμαρώνουν για τα συγχαρητήρια του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ, της Ουάσιγκτον, του Βερολίνου γιατί πειθήνια αποδέχονται η χώρα να γίνει όργανο των πιο επιθετικών και φιλοπόλεμων επιλογών. Και η «αντιπολίτευση» παίζει το χαρτί της μομφής για να εκμεταλλευτεί το πολιτικό κόστος της κυβερνητικής φθοράς, να αναρριχηθεί στην εξουσία για να εφαρμόσει τις ίδιες ακριβώς πολιτικές.
Πολιτική και σχέδιο μπροστά στη διάλυση της χώρας δεν υπάρχει. Η Ν.Δ. καταθέτει πρόταση μομφής για να στριμώξει τους ΑΝ.ΕΛ. και να κερδίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιστέκεται» στην επίθεση της Ν.Δ. γνωρίζοντας ότι η διάσωσή του θα εξαρτηθεί από τη διάλυση του ΚΙΝ.ΑΛ. και τη συνεργασία με τα σπαράγματά του
Πότε η χώρα είχε κατρακυλήσει πιο χαμηλά;
Πολιτική δεν υπάρχει. Υπάρχει κοντόθωρη κομματική μικροπολιτική. Η Ν.Δ. καταθέτει πρόταση μομφής για να στριμώξει τους ΑΝ.ΕΛ. Για να κερδίσει ψηφαλάκια από τον χώρο τους. Της είναι αδιάφορο ότι η γνωστή σε όλους και εκ των προτέρων αποτυχία του εγχειρήματος, θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση ως, έμμεση έστω, στήριξη της επιλογής της να υπογράψει αντισυνταγματικά μια διεθνή συμφωνία καταργώντας τη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνεται άσχημα που αποτελεί «παράνομη» πλειοψηφία. «Αντιστέκεται» στην επίθεση της Ν.Δ. γνωρίζοντας ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ είναι παρελθόν. Γνωρίζοντας ότι η πολιτική διάσωσή του θα εξαρτηθεί από τη διάλυση του ΚΙΝΑΛ και τη συνεργασία με τα σπαράγματά του. Τα «αριστερά πρόσημα» και η «κοινωνική ευαισθησία» της «πρώτης φοράς» κλπ. θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων, μαζί και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στο νέο «όραμα»… Συνεργασία με τον ΓΑΠ, το Ποτάμι, τον Καμίνη, τον Μπουτάρη. Τα εθνικά θέματα, η καθαρή έξοδος και η διάλυση της κοινωνίας αποτελούν τα αναγκαία εργαλεία της νέας διάσωσης… Και η παράσταση στη Βουλή η επιβεβαίωσή της.
Το ΚΙΝ.ΑΛ. γίνεται κομμάτια στην πρώτη στροφή της Ιστορίας. Ποιος είχε αμφιβολία; Κάτι που στήθηκε με μοναδικό στόχο να διασωθεί κοινοβουλευτικά βρίσκεται τώρα μπροστά στην κυβερνητική ευκαιρία. Όσοι το καταλαβαίνουν πρώτοι παίρνουν θέση… Οι υπόλοιποι θα «καρδιοχτυπήσουν» μέχρι να το καταλάβουν.
Ο Καμμένος ζήλεψε, με σύγχρονους όρους , την τύχη του Καρατζαφέρη. «Διαφωνεί» με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, στηρίζει την κυβέρνηση και νομιμοποιεί το πραξικόπημά της να την επιβάλλει. Τόσο καλά…
Η αφασία του πολιτικού κόσμου, η προκλητική περιφρόνηση της νοημοσύνης μας, στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι σήμερα δεν υπάρχει αντίπαλο δέος ικανό να αποκαλύψει πειστικά και να συντρίψει την πανάθλια παράστασή τους.
Ίσως να έχουν δίκιο. Φρόντισαν να διαλύσουν την ελπίδα να θεοποιήσουν το «δεν υπάρχει εναλλακτική». Πέφτουν όμως στην παμπάλαια παγίδα… Το «εθνικό», πολλές φορές στην ιστορία της χώρας, έγινε θρυαλλίδα τιμωρίας του πολιτικού συστήματος.
Συναντήθηκε με το κοινωνικό και έγινε εφαλτήριο τεράστιας λαϊκής ενεργοποίησης, προμήνυμα, ανολοκλήρωτων ίσως, αλλά μεγάλων κοινωνικών ανατροπών.
Σ.Π.
