Για όσους βιάζονται να κλείσουν όπως-όπως τον περίφημο «κύκλο της μεταπολίτευσης», έχω να πω τούτο: Μη βιάζεστε, παλικάρια.
Μπορεί να κλειστείτε εσείς απ’ έξω απ’ τον κύκλο. Η Ιστορία έχει αφήσει ανοιχτούς, ορθάνοιχτους λογαριασμούς. Ανοιχτούς από τον Νοέμβριο του 1973. Που δεν έχουν να κάνουν μ’ αυτό που λέμε «γενιά του Πολυτεχνείου», αλλά με τον ανεξόφλητο λογαριασμό μιας «άλλης Ελλάδας».
Τι πάει να πει γενιά; Μαζί τα κάναμε ή μαζί τα φάγαμε; Ξεπεράστε το «σύνδρομο της γενιάς», σύντροφοι. Άλλοι εξαργύρωσαν αδρά το στιγμιαίο πέρασμά τους απ’ τις κατειλημμένες αίθουσες, τη σωριασμένη πύλη. Κι άλλοι ακόμη το πληρώνουν. Άλλοι κωλοκάθισαν στις υπουργικές καρέκλες, παρέλασαν από κάθε πομφόλυγα του μεταπολιτευτικού χυλού, γαντζώθηκαν στην εξουσία, στις μπίζνες, στο σταριλίκι. Κι άλλοι ακόμη τρώνε τις σάρκες τους, πνιγμένοι σε τύψεις κι ερωτήματα: «Πού κάναμε λάθος;» Κομμένη η πλάκα, σύντροφοι. Ούτε στους μεν χρωστάμε τίποτα. Ούτε οι δε μας χρωστάτε τίποτα. Όλοι χρωστάμε στην Ιστορία.
Και η Ιστορία ξανανοίγει τον κύκλο του ’73. Η πύλη του Πολυτεχνείου ξαναπέφτει, συνθλίβεται. Όχι κάτω από ερπύστριες, ούτε με βροχή από σφαίρες. «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Αλλά μήπως κι η Κατοχή τέλειωσε το ’44; Σκεφτείτε το λίγο. Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή σ’ αυτό. Το λέει ο κόσμος, ψιθυριστά ή φωναχτά, κάθε φορά που πληρώνει κερατιάτικα χαράτσια ή που τον φλομώνουν τα χημικά του «κοινωνικοπασόκου» Παπουτσή. Ζούμε το νιοστό πραξικόπημα από την πτώση της χούντας, απ’ τα πολλά που μας πρόσφερε η κοινοβουλευτική δικτατορία της παραπλάνησης. Αλλά είναι ένα πραξικόπημα μεταλλαγμένο και κυρίως φθηνό, όπως πρέπει σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Δεν χρειάστηκε να καεί πετρέλαιο για να κινηθούν άρματα μάχης, δεν χρειάστηκε να πληρωθούν υπερωρίες πρόθυμοι στρατόκαβλοι, δεν χρειάστηκε να ταϊστούν χιλιάδες φαντάροι για να θέσουν σε κατάσταση πολιορκίας τον εχθρό λαό. Άλλωστε, οι επιτηρητές δεν θα επέτρεπαν ούτε αυτή τη σπατάλη. Επιστρατεύτηκε ο φόβος, η χρεοκρατία, η σιδερένια φτέρνα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, η τραπεζοκρατία, η τρομοκρατία της ανεργίας, οι ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης που κραυγάζουν «επιτέλους, habemus χούνταν, εθνική σωτηρία»- εθνοσωτήρες κι οι συνταγματάρχες του ’67, εθνοσωτήρες τώρα κι οι κομισιονάριοι της ΕΚΤ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι Καρατζαφέρηδες στα ντουζένια τους, Παπανδρέου και Σαμαράς σε διαγκωνισμό για το πώς θα εναλλαγούν σε ρόλους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, για να σώσουν τη δημοκρατία από τον εαυτό της και τον λαό απ’ τις ελπίδες του.
Να ’τοι πάλι, παραταγμένοι μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Έτοιμοι να μας βομβαρδίσουν με απειλές για δόσεις δανείων που δεν θα καταβληθούν, για αποπομπή από το ευρώ (οποία απειλή!) για εξοστρακισμό απ’ την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη – «οχυρό της δημοκρατίας» που εφτά χρόνια παρακολουθούσε σιωπηλά και συνένοχα τη χούντα να τσακίζει κάθε υποψία αντίστασης, ενώ οι Αμερικανοί φίλοι της πρόσφεραν τεχνογνωσία βασανιστηρίων.
Αλλά το Πολυτεχνείο είναι άδειο κι ανυπεράσπιστο, σύντροφοι. Περιμένει τη μεταπολίτευση που δεν έγινε ποτέ, που άφησε στη θέση της μια άθλια καρικατούρα δημοκρατίας, ένα καθεστώς πλιατσικολόγων του κοινωνικού πλούτου και των ονείρων της γενιάς του Πολυτεχνείου και κάθε επόμενης γενιάς που άφηνε ανοικτό τον λογαριασμό με την Ιστορία.
Ανακαταλάβετε το Πολυτεχνείο, σύντροφοι! Μην τους φοβάστε διόλου – δέστε τους, άθλιους, περιδεείς, πανικόβλητους, υποτελείς, γελοίους, πώς τρέμουν τα «όχι» του λαού, πώς τρέχουν να τα προλάβουν με πραξικοπήματα- κοινοβουλευτικές οπερέτες. Ανακαταλάβετε το Πολυτεχνείο, σύντροφοι. Υπερασπίστε την πύλη του. Αυτός ο λογαριασμός μπορεί να κλείσει αλλιώς.
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
Τι πάει να πει γενιά; Μαζί τα κάναμε ή μαζί τα φάγαμε; Ξεπεράστε το «σύνδρομο της γενιάς», σύντροφοι. Άλλοι εξαργύρωσαν αδρά το στιγμιαίο πέρασμά τους απ’ τις κατειλημμένες αίθουσες, τη σωριασμένη πύλη. Κι άλλοι ακόμη το πληρώνουν. Άλλοι κωλοκάθισαν στις υπουργικές καρέκλες, παρέλασαν από κάθε πομφόλυγα του μεταπολιτευτικού χυλού, γαντζώθηκαν στην εξουσία, στις μπίζνες, στο σταριλίκι. Κι άλλοι ακόμη τρώνε τις σάρκες τους, πνιγμένοι σε τύψεις κι ερωτήματα: «Πού κάναμε λάθος;» Κομμένη η πλάκα, σύντροφοι. Ούτε στους μεν χρωστάμε τίποτα. Ούτε οι δε μας χρωστάτε τίποτα. Όλοι χρωστάμε στην Ιστορία.
Και η Ιστορία ξανανοίγει τον κύκλο του ’73. Η πύλη του Πολυτεχνείου ξαναπέφτει, συνθλίβεται. Όχι κάτω από ερπύστριες, ούτε με βροχή από σφαίρες. «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Αλλά μήπως κι η Κατοχή τέλειωσε το ’44; Σκεφτείτε το λίγο. Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή σ’ αυτό. Το λέει ο κόσμος, ψιθυριστά ή φωναχτά, κάθε φορά που πληρώνει κερατιάτικα χαράτσια ή που τον φλομώνουν τα χημικά του «κοινωνικοπασόκου» Παπουτσή. Ζούμε το νιοστό πραξικόπημα από την πτώση της χούντας, απ’ τα πολλά που μας πρόσφερε η κοινοβουλευτική δικτατορία της παραπλάνησης. Αλλά είναι ένα πραξικόπημα μεταλλαγμένο και κυρίως φθηνό, όπως πρέπει σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Δεν χρειάστηκε να καεί πετρέλαιο για να κινηθούν άρματα μάχης, δεν χρειάστηκε να πληρωθούν υπερωρίες πρόθυμοι στρατόκαβλοι, δεν χρειάστηκε να ταϊστούν χιλιάδες φαντάροι για να θέσουν σε κατάσταση πολιορκίας τον εχθρό λαό. Άλλωστε, οι επιτηρητές δεν θα επέτρεπαν ούτε αυτή τη σπατάλη. Επιστρατεύτηκε ο φόβος, η χρεοκρατία, η σιδερένια φτέρνα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, η τραπεζοκρατία, η τρομοκρατία της ανεργίας, οι ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης που κραυγάζουν «επιτέλους, habemus χούνταν, εθνική σωτηρία»- εθνοσωτήρες κι οι συνταγματάρχες του ’67, εθνοσωτήρες τώρα κι οι κομισιονάριοι της ΕΚΤ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι Καρατζαφέρηδες στα ντουζένια τους, Παπανδρέου και Σαμαράς σε διαγκωνισμό για το πώς θα εναλλαγούν σε ρόλους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, για να σώσουν τη δημοκρατία από τον εαυτό της και τον λαό απ’ τις ελπίδες του.
Να ’τοι πάλι, παραταγμένοι μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Έτοιμοι να μας βομβαρδίσουν με απειλές για δόσεις δανείων που δεν θα καταβληθούν, για αποπομπή από το ευρώ (οποία απειλή!) για εξοστρακισμό απ’ την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη – «οχυρό της δημοκρατίας» που εφτά χρόνια παρακολουθούσε σιωπηλά και συνένοχα τη χούντα να τσακίζει κάθε υποψία αντίστασης, ενώ οι Αμερικανοί φίλοι της πρόσφεραν τεχνογνωσία βασανιστηρίων.
Αλλά το Πολυτεχνείο είναι άδειο κι ανυπεράσπιστο, σύντροφοι. Περιμένει τη μεταπολίτευση που δεν έγινε ποτέ, που άφησε στη θέση της μια άθλια καρικατούρα δημοκρατίας, ένα καθεστώς πλιατσικολόγων του κοινωνικού πλούτου και των ονείρων της γενιάς του Πολυτεχνείου και κάθε επόμενης γενιάς που άφηνε ανοικτό τον λογαριασμό με την Ιστορία.
Ανακαταλάβετε το Πολυτεχνείο, σύντροφοι! Μην τους φοβάστε διόλου – δέστε τους, άθλιους, περιδεείς, πανικόβλητους, υποτελείς, γελοίους, πώς τρέμουν τα «όχι» του λαού, πώς τρέχουν να τα προλάβουν με πραξικοπήματα- κοινοβουλευτικές οπερέτες. Ανακαταλάβετε το Πολυτεχνείο, σύντροφοι. Υπερασπίστε την πύλη του. Αυτός ο λογαριασμός μπορεί να κλείσει αλλιώς.
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
Σχόλια
