Η χιλιοπροδομένη, ακρωτηριασμένη και πανταχόθεν απειλούμενη Αρμενία βρήκε το κουράγιο και αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης. Βέβαια αυτό το κράτος, που το αναγνωρίζουν πλέον ακόμη και μέλη της Ε.Ε. ή/και του ΝΑΤΟ, στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Το μόνο που υπάρχει είναι η εθνοκάθαρση και γενοκτονία στη Γάζα, και ένα καθεστώς τρόμου στη Δυτική Όχθη – αμφότερα καθοδηγούμενα από μια ακροδεξιά σιωνιστική συμμορία υπό τον Νετανιάχου, με τη δυναμική υποστήριξη των νεοναζί εποίκων στο εσωτερικό και του μεγαλύτερου μέρους της Δύσης στο εξωτερικό.
Τα Συμβούλια Ασφαλείας, τα Διεθνή Δικαστήρια κ.ο.κ. τους τελευταίους μήνες υποχρεώθηκαν –υπό την πίεση μιας σοκαρισμένης παγκόσμιας κοινής γνώμης– να ζητήσουν ρητά από το Ισραήλ να σταματήσει το μακελειό. Και που το ζήτησαν και που δεν το ζήτησαν, το ίδιο κάνει. Την ίδια στιγμή ο Μπάιντεν ενίοτε παριστάνει ότι παρεξηγείται με τον Νετανιάχου, συνεχίζει όμως απτόητος να στηρίζει έμπρακτα το κατοχικό κράτος με λεφτά, όπλα και διπλωματικές πλάτες. Άλλοι διεθνείς ηγέτες, και του αντίπαλου στη Δύση ρεύματος, κάνουν διαγωνισμό ευχολογίων, χωρίς να κουνούν στην πράξη ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι.
Ορθώνονται λοιπόν αμείλικτα ερωτήματα: Ποιος θα υποχρεώσει αυτό το κατοχικό και γενοκτονικό κράτος να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του; Ποιος θα το υποχρεώσει να σταματήσει επιτέλους τη συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση και γενοκτονία; Κι ακόμη παραπέρα: Τι σόι κράτος θα είναι αυτό που ακόμα δεν υπάρχει κι όμως αναγνωρίζεται; Θα είναι ένα κράτος βιώσιμο και πραγματικά ανεξάρτητο, με εδαφική συνέχεια και κυριαρχία, με εναέριο χώρο και χωρικά ύδατα, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με τον λαό του ελεύθερο να εκλέγει δημοκρατικά την ηγεσία του, και με επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους, όπως επιτάσσουν οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ; Ή θα είναι ένα προτεκτοράτο αποτελούμενο από αποκομμένα μεταξύ τους μπαντουστάν, με μια «κυβέρνηση» κουίσλινγκ εγκεκριμένη από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, ασφυκτικά ελεγχόμενο από ξένους, και με το μεγαλύτερο μέρος του Παλαιστινιακού λαού να παραμένει εκτός;
Μέχρι να δεήσει να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, θα τα κρατά στην επικαιρότητα ο πιτσιρικάς που πετάει πέτρες (και τρώει σφαίρες) στη Δυτική Όχθη, ο μαχητής της Αντίστασης που πολεμά όπως μπορεί το θεριό, και η γριά Παλαιστίνια που σκάβει με τα νύχια τα βομβαρδισμένα ερείπια για να βρει τα σώματα των παιδιών και των εγγονιών της και να τα θάψει «όπως πρέπει». Αυτό ίσως ακούγεται συναισθηματικό, αλλά δεν είναι. Είναι δίδαγμα για όλους: δίχως το πείσμα αλλεπάλληλων γενιών που μαρτυράνε αλλά δεν λυγίζουν, δεν θα υπήρχαν ούτε αναγνωρίσεις ούτε ερωτήματα.
