Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Το μεγάλο ερώτημα που μας απασχολεί τώρα, αλλά θα προβληματίσει και τις επόμενες γενιές, είναι: Πώς παγιδεύτηκε η παγκόσμια Αριστερά, από τον διεθνή καπιταλισμό, και αχρηστεύθηκε; Η παγκοσμιοποίηση εκφραζόμενη μέσα από τη γερμανοΕυρωπαϊκή Ένωση είναι ο χειρότερος ολοκληρωτισμός που αντιμετώπισε ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι ο πιο ύπουλος φασισμός, που δεν λέει το όνομά του. Εφαρμόζει τα σχέδιά του μέσα από τον απατηλό-κάλπικο τίτλο του «ευρωπαϊσμού». Ο καπιταλισμός, πανούργος, βρήκε τον τρόπο να αποδυναμώσει την Αριστερά και να την καταστήσει ανίσχυρη –για πρώτη φορά μέσα στους αιώνες– να μπει στην πρωτοπορία λαϊκών αγώνων. Όσα δικαιώματα είχαν επιτύχει για τους εργαζόμενους με πολυετείς αγώνες οι αριστερές δυνάμεις, τινάχτηκαν στον αέρα. Η κατάρρευση του Εργατικού Δικαίου συνέβη χωρίς κρότο. Η επιστροφή στη βαρβαρότητα έγινε μέσα σε ευρωπαϊκά βεγγαλικά, με τη Γερμανία να παίρνει τη «ρεβάνς» για τις ήττες της στους δύο μεγάλους πολέμους. Αλήθεια, πώς αχρηστεύθηκαν οι δυνάμεις του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού; Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύθηκε πονηρά την επιθυμία του ευρωπαϊκού κομμουνισμού να αποκοπεί από τη σοβιετική κηδεμονία. Εάν πετύχαινε να παρασύρει τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, στον δρόμο που ήθελε, τα σοσιαλιστικά θα ακολουθούσαν χωρίς καμιά δυσκολία. Ο σταλινισμός που έβλαψε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, δεν έδυσε αμέσως μετά τον θάνατο του «Ερυθρού Τσάρου» το 1953.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ εντυπωσιακές κινήσεις ανεξαρτησίας στον ευρωπαϊκό χώρο είχαν σημειωθεί μέσα στο μεγάλο και ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Ο Τολιάττι –σταλινικός στην πρώτη περίοδο– είχε παρ’ όλα αυτά προσπαθήσει να κρύψει τα χειρόγραφα του Γκράμσι, όπου ο μεγάλος εκείνος επαναστάτης αμφισβητούσε τον Στάλιν. Τα γράμματα του Αντόνιο άρχισαν σποραδικά και λογοκριμένα να βγαίνουν στη δημοσιότητα από τον ίδιο τον Τολιάττι. Έχει αναγνωριστεί απ’ όλους ότι ο Γκράμσι ήταν ένας επαναστάτης μαρξιστής με τεράστια συμβολή, όχι μόνο στο ιταλικό αλλά και στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε τα πρώτα βήματα προς τη ρήξη των δεσμών των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης με τη Μόσχα, μια τάση που αργότερα θα ονομαζόταν «ευρωκομμουνισμός». Οπωσδήποτε, μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ κάτι άρχισε να αλλάζει. Γεννήθηκαν ελπίδες.
Η «αποσταλινοποίηση» είχε τέσσερις όψεις: α) Τη διάλυση του μύθου του Στάλιν. Επί δεκαετηρίδες ο κομμουνισμός υπέκυπτε σ’ έναν άνθρωπο, που ήταν κάτι ολιγότερον του Θεού και κάτι περισσότερο του Πάπα. Όχι μόνο για να δράσουν, αλλά και για να σκεφθούν οι οπαδοί του, ανέμεναν να τρέξουν απ’ το στόμα μου τα θεία λόγια. Κάθε στροφή της πολιτικής του, την ακολουθούσαν με κλειστά μάτια. β) Η ύπαρξη του «Πάπα» παραμόρφωσε τελείως ακόμα και την έννοια του λενινιστικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» του κόμματος. Η όλη διάρθρωση του κόμματος στηριζόταν σε μικρούς «Πάπες» που διέτασσαν αυθαίρετα. Και στο εξωτερικό αναδεικνύονταν μικροί «Στάλιν», τύπου Ρακόσι ή Γκέρε, που τυραννούσαν τα κόμματα. γ) Ως προς τις χώρες όπου επικράτησε μετά τον πόλεμο ο κομμουνισμός, ο Στάλιν διέτασσε επίσης ανεξέλεγκτα. δ) Ως προς τα κόμματα που δρούσαν σε αστικές χώρες η «αποσταλινοποίηση» σήμαινε, πλην της δημοκρατικοποιήσεως, ανεξαρτησία από εξωτερικά κελεύσματα, και αγώνα για την εξουσία. Ακόμα, πραγματοποίηση του σοσιαλισμού σύμφωνα με εθνικό δρόμο.
Να τεθεί τέρμα στην ασυδοσία των Βρυξελλών. Γιατί αυτό συμφέρει τους λαούς και τα έθνη, εάν θέλουν να είναι ανεξάρτητα και όχι υπόδουλα…
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το Κ.Κ. Ιταλίας άρχισε να απομακρύνεται από τη Μόσχα. Οι ηγέτες του ονειρεύονταν ότι θα μπορούσαν να ξαναμπούν στην ιταλική αστική κυβέρνηση, από την οποία είχαν εκδιωχθεί το 1947. Για να πετύχουν αυτόν τον στόχο, προσπάθησαν να αποδείξουν στα αστικά κόμματα ότι πλέον δεν ήσαν εξαρτημένα από το Κρεμλίνο. Ο Τολιάττι, που στη δεκαετία του 1930 ήταν ένας από τους πιστούς συνεργάτες του Στάλιν, από το 1956 και μετά, έγινε ένας από τους πιο γνωστούς επικριτές του. Κι ο Γκράμσι αναδείχθηκε σε «προστάτη άγιο» του «ευρωκομμουνισμού». Πράγματι, στα τέλη του 1975, εμφανίστηκε στις πρώτες σελίδες του διεθνούς Τύπου ένας νεολογισμός, που πολύ σύντομα καθιερώθηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο: «Ευρωκομμουνισμός»! Ο όρος αυτός, που επινοήθηκε έξω από τα κομμουνιστικά κόμματα στα οποία αναφερόταν, έγινε δεκτός με επιφύλαξη από την ηγεσία αυτών των κομμάτων και ιδιαίτερα από το Ισπανικό Κόμμα. Πάντως, υπήρχε η επιθυμία να αναζητηθούν και να βρεθούν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, καινούργιες λύσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Και η Συνδιάσκεψη του Βερολίνου αποτέλεσε την πιο απτή απόδειξη της πραγματικότητας του ευρωκομμουνισμού. Γεγονός ήταν ότι, λίγο καιρό μετά απ’ αυτή τη συνδιάσκεψη, ο Σαντιάγο Καρίγιο υιοθέτησε τη λέξη και σε μια εισήγησή του στην Κ.Ε. του Κ.Κ. Ισπανίας δήλωσε: «Κανείς δεν μπορεί σήμερα να αρνηθεί ότι στη Συνδιάσκεψη του Βερολίνου επιβεβαιώθηκε η τάση του ευρωκομμουνισμού να αποτελεί το γενικό πλαίσιο που συνενώνει τα μαζικά κομμουνιστικά κόμματα των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αδιάφορο αν αυτά ανήκουν ή όχι στην Ευρώπη…».
ΚΙ ΕΤΣΙ, με τον ευρωκομμουνισμό, άρχισε να διαγράφεται το «δυτικό σχίσμα» του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μετά το «ανατολικό σχίσμα» που συντελέστηκε στη δεκαετία του 1960. Η νέα «κρίση» του κινήματος ήταν εμφανής. Οι διεθνείς τραπεζίτες παραπλάνησαν την ευρωπαϊκή Αριστερά, ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει συντονισμός των Αριστερών δυνάμεων μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντα των λαών. Οι κυβερνήσεις Ρίγκαν και Θάτσερ (και οι επίγονοί τους) εφάρμοσαν την «ακροφιλελεύθερη αντεπανάσταση» σε οικουμενικό πεδίο. Ο ακροφιλελευθερισμός ξεδιπλώθηκε τόσο στο οικονομικό πεδίο, όσο και σε αυτό της διεθνούς πολιτικής. Στο οικονομικό επίπεδο επικράτησε η «αποκατάσταση της αυθόρμητης τάξης της Αγοράς». Σε διεθνές επίπεδο αυτό μεταφράστηκε σε νέο-συντηρητισμό που αποσκοπούσε να επιβάλει με τη βία τη «νέα τάξη πράγματων» σε όλον τον κόσμο, δηλαδή την πολιτική των ξένων τραπεζιτών. Στην Ελλάδα, η ουσιαστική χρεοκοπία το 2010 μέσα στο γκέτο της Ευρωζώνης, οδήγησε στα Μνημόνια, τα οποία προκάλεσαν την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, τη γιγάντωση της ανεργίας, τη φτωχοποίηση του λαού, τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και τον αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος. Η «ανανεωτική Αριστερά» που πίστεψε και προπαγάνδισε το «καινούργιο ξεκίνημα» του σοσιαλισμού, μέσα από την ευρωπαϊκό χώρο, γρήγορα διαπίστωσε ότι βρέθηκε αιχμάλωτη και αφοπλισμένη. Κοινοί τυχοδιώκτες καπηλεύτηκαν την ταμπέλα της Αριστεράς, για να ικανοποιήσουν προσωπικά τους συμφέροντα, και δήλωσαν υποταγή και υπακοή στο Ιερατείο των Βρυξελλών. Οι λαϊκές μάζες έμειναν ανυπεράσπιστες. Η ανατροπή του Ανατολικού κόσμου έδωσε την άνεση στον καπιταλισμό να πραγματοποιήσει επέλαση στην Ευρώπη.
ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ του 1914, ο Ζωρές σ’ ένα προφητικό άρθρο έγραφε: «Εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο. Και μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει ούτε και Ευρώπη…»! Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Δεν υπάρχει Ευρώπη ανεξάρτητων λαών, Ευρώπη των εργαζομένων. Έχουμε ένα «γκέτο» όπου η συγκεκαλυμένη δικτατορία του άκρατου καπιταλισμού των ξένων τραπεζιτών καταδυναστεύει τους λαούς. Τι πρέπει επομένως να γίνει σήμερα; Το 1938 είχαμε τη Δ’ Διεθνή με τον Τρότσκι. Μετά από 85 χρόνια χρειάζεται να αφυπνιστεί όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά και να σχηματιστεί μια νέα –η πέμπτη– «Διεθνής» για ένα νέο ιδεολογικό ξεκίνημα. Για ν’ ανεβούμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί σε μια γνήσια σοσιαλιστική δημοκρατία, ν’ αποτινάξουμε την ευρωκρατία του καπιταλισμού και να σπάσουμε την ευρωζώνη. Να τεθεί τέρμα στην ασυδοσία των Βρυξελλών. Γιατί αυτό συμφέρει τους λαούς και τα έθνη, εάν θέλουν να είναι ανεξάρτητα και όχι υπόδουλα…
