Του Μάριου Διονέλλη., Σας γράφω με την ασφάλεια της ακύρωσης του τέλους του κόσμου.
Διανύοντας ήδη την πρώτη εβδομάδα μετά την ακυρωθείσα συντέλεια αναλογίζομαι πόσο μεγάλη ήταν η εύνοια που έδειξε και αυτή τη φορά η τύχη στο ανθρώπινο γένος. Όχι μόνο για τη βιολογική μας διάσωση όσο κυρίως για την υστεροφημία μας ως είδος.
Σκεφτείτε το λίγο. Η χρονική στιγμή της καταστροφής ενός πολιτισμού συνήθως δεν είναι με ραντεβού και σίγουρα βρίσκει τον πολιτισμό ή το είδος που εξαφανίζεται παντελώς απροετοίμαστο. Και οι απόγονοι, αν υπάρξουν, βρίσκουν σκάβοντας απλώς τις «φωτογραφίες» από τη στιγμή της καταστροφής.
Πάρτε για παράδειγμα εμάς. Αν είχαμε καταστραφεί την προηγούμενη εβδομάδα οι αρχαιολόγοι και ιστορικοί του μέλλοντος θα μάθαιναν πως ο Σαμαράς αναδείχτηκε ως κορυφαίος ευρωπαίος πολιτικός. Θα θεωρούσαν ότι τον ανέδειξαν οι πολίτες και όχι μια γερμανική οικονομική εφημερίδα. Θα ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβει πως ήταν μεν ο κορυφαίος πολιτικός αλλά όχι για τους έλληνες. Για τους γερμανούς ίσως. Για τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ σίγουρα.
Πάρτε άλλο παράδειγμα: Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έβρισκε το τελευταίο νόμπελ ειρήνης να έχει δοθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα νόμιζε πως ήταν όντως μια ήπειρος ειρήνης, που δεν της άξιζε να χαθεί μέσα στη γενικότερη καταστροφή. Δεν ξέρω αν θα είχε γραφτεί σε κανένα βραβείο ο «πόλεμος» που είχαν υποστεί οι πολίτες της για χάρη των τραπεζών.
Αν είχαμε καταστραφεί σε αυτή τη χρονική στιγμή, εκείνοι που θα ‘βρισκαν τα λείψανά μας, θα μας θεωρούσαν σίγουρα ευτυχισμένους. Με τον καλύτερο πρωθυπουργό της Ευρώπης να κατοικούμε στην ήπειρο της ειρήνης. Ζωή και κότα θα λέγανε για τους Έλληνες.
Ευτυχώς που δεν καταστραφήκαμε, γλιτώσαμε τουλάχιστον από την ξεφτίλα.
Το νου μας από δω και πέρα, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στα ξαφνικά.
Τουλάχιστον να πάμε με το κεφάλι ψηλά.
Καλή χρονιά!
