Έχοντας αφετηριακά συμμετάσχει στην έκδοση αλλά και την σύνολη πορεία του Δρόμου της Αριστεράς και παρόλο ότι η συνεργασία μας ήταν σε ένα σαφές και διακριτό πλαίσιο, θεωρώ ότι τα θετικά ή αρνητικά ενός δύσκολου εγχειρήματος, το να περάσουμε δηλαδή το βαριά τραυματισμένο άλογο της Αριστεράς μέσα από το θολό ποτάμι της αριστεροδεξιάς νεοταξικής πλημμυρίδας, δεν αφήνει περιθώρια ούτε σε «επιχειρήσεις καθαρά χέρια», ούτε σε ποικίλης μορφής ναρκισσισμούς.
Κάνοντας, λοιπόν, από μεριάς μου απολογισμό των 500 φύλλων, θεωρώ ότι είναι κοντά στην πραγματικότητα το γεγονός ότι ο Δρόμος, κατάφερε με το σπαθί του να ανεβεί «το πρώτο σκαλί της ποιήσεως». Και αυτό, με δεδομένο το γεγονός ότι βαλλόταν πανταχόθεν, είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Τόσο που έφτασε μεγάλη είναι η δόξα, θα έλεγε ο ποιητής.
Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι ο Δρόμος επέδειξε και απέδειξε την αρετή που επικαλείται ο Μάξιμ Γκόρκυ, ότι δηλαδή η ποιότητα ενός επαναστάτη καθορίζεται από την αντοχή του στην πάλη ενάντια στο ρεύμα.
Αν και αισθητά αποδεκατισμένος, ο πυρήνας που καλύπτει πολιτικά και στελεχώνει κατά βάσιν, δίκην ιδιότυπου κομματικού εντύπου, τον Δρόμο της Αριστεράς, παρέμεινε όρθιος και αποτελεί μια μάχιμη ομάδα με αξιόλογα αποτελέσματα στον τομέα της στρατευμένης δημοσιογραφίας.
Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε το ανοικτό μέτωπο της εφημερίδας απέναντι στο καθεστώς της ξενοκρατίας και της υποτέλειας, την στάση στήριξης των δυνάμεων της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης, το ξεδίπλωμα (όχι χωρίς αντιφάσεις) της προβληματικής πάνω στο Εθνικό Ζήτημα και της σχέσης Έθνους και Αριστεράς και τέλος την έμπρακτη και σταθερή υπεράσπιση του εθνικολαϊκού πολιτισμικού μετώπου, γεγονός που δείχνει ότι κατανοεί την καθοριστική του σημασία στην διαμόρφωση της συνολικής εικόνας.
Τέλος στα θετικά της μέχρι τώρα πορείας θα πρέπει να προσθέσουμε το γεγονός ότι η εφημερίδα προσπάθησε, όχι πάντα επιτυχώς, να ανοιχτεί σε συνεργασίες, γεγονός που αποτυπώνεται στον κατάλογο των τακτικών και έκτακτων συνεργατών.
Είναι, λοιπόν, όλα αυτά που συγκροτούν το «πρώτο σκαλί της ποιήσεως», το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», αλλά το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει με την μορφή του αιτήματος: Πώς θα ηττηθούν οι Πέρσες;
Υπ’ αυτή την έννοια το βάρος του εγχειρήματος που πέφτει στις πλάτες του στρατευμένου δημοσιογραφικού πυρήνα/ομάδας του Δρόμου είναι μεγάλο.
Θα μπορέσει με αποφασιστικούς ιδεολογικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς όρους να ανοιχτεί στο πραγματικό – υπαρκτό πεδίο των υποτελών τάξεων, εκεί που κυκλοφορούν ακόμη οι ιδέες του Δημοκρατικού Πατριωτισμού και του Ρήγα, το πνεύμα της Μεγάλης Φιλικής του 1821, το πνεύμα της Εθνικής Αντίστασης 1940-45 και του Κυπριακού Έπους 1955-59;
Και θα μπορέσει ξεπερνώντας αγκυλώσεις και βαρίδια του παρελθόντος της, για το τι σημαίνει Πατριωτική Αριστερά, να μπει συγκεκριμένη, συγκροτημένη και θωρακισμένη στην ανοιχτή αρένα της αναμέτρησης με τους ιππότες της υποτέλειας, της εθελοδουλείας, του νεοταξικού φιλελευθερισμού και ιδιαίτερα με τα σκουπίδια του αριστεροδέξιου εθνομηδενισμού και του ιστορικού αναθεωρητισμού, ειδικά τώρα σε αυτό το διάστημα, που εν όψει των 200 χρόνων από την Μεγάλη Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του Ελληνικού Έθνους, ο αγώνας με τους πολέμιους βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή του;
