Ποιοι ευθύνονται για την τραγωδία στο Everest;
της Ελένης Σωτηρίου
Μία νεκρή εργαζόμενη και πέντε τραυματισμοί είναι ο τραγικός απολογισμός από την έκρηξη που σημειώθηκε την Πέμπτη στις 9.30 το πρωί, στο Everest της Πλ. Βικτωρίας.
Είναι πολύ νωρίς για συγκεκριμένες εκτιμήσεις που αφορούν τα αίτια της έκρηξης. Οι πληροφορίες λένε για διαρροή αερίου, πιθανά προπανίου. Με αφορμή το τραγικό περιστατικό όμως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το ποια είναι η κατάσταση στους χώρους δουλειάς και πιο ειδικά στους χώρους εστίασης όπως το Everest. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα χαμηλά μεροκάματα, η απλήρωτη δουλειά, οι απολύσεις που βαφτίζονται οικειοθελείς αποχωρήσεις είναι ο κανόνας. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η απουσία (σκόπιμη κάποιες φορές) των ελεγκτικών μηχανισμών και η ανυπαρξία βασικών κανόνων προστασίας και ασφάλειας των εργαζόμενων που στα χρόνια του μνημονιακού καθεστώτος έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως και στη συγκεκριμένη, όλοι οι επίσημοι φορείς από το υπουργείο Εργασίας μέχρι τη ΓΣΕΕ, εύχονται να μην επαναληφθούν ξανά τέτοια τραγικά γεγονότα και υπόσχονται ότι θα αποδοθούν ευθύνες. Στην πραγματικότητα όμως και ο κατάλογος τραυματισμών και θανάτων στη δουλειά συνεχώς αυξάνεται και η ατιμωρησία κυριαρχεί (άλλωστε αυτό γίνεται παντού).
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια και ζητά να παρέμβουν άμεσα όλα τα αρμόδια όργανα ώστε να αποδοθούν ευθύνες. Στην πράξη όμως αθωώνει και νομιμοποιεί κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία αφού «οι κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στα εργασιακά ήδη ξεθώριασαν, οι απαιτήσεις των δανειστών θα υλοποιηθούν, οι εργαζόμενοι είναι μόνοι τους και το τοπίο είναι πλέον εφιαλτικό.
Η ΓΣΕΕ εκφράζει τη θλίψη της και την αγανάκτησή της για το δυστύχημα στο Everest. Η «Συνομοσπονδία» ζητά να δοθούν άμεσα απαντήσεις για το αν τηρήθηκαν τα μέτρα προστασίας των εργαζόμενων αφού αποτελεί ζήτημα «ύψιστης προτεραιότητας». Η «συνομοσπονδία του τίποτα» που δεν εκφράζει παρά μόνο τον εαυτό της και τα προνόμιά της, συναινώντας σε ό,τι αντιδραστικό έχει υπάρξει, αφήνοντας εκτεθειμένους τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Η υποκρισία περισσεύει… Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να σιωπήσουν.
Οι εργαζόμενοι νοούνται ως αναλώσιμα προϊόντα. Μόνο όταν χάνονται αποκτούν αξία και μάλιστα για λίγες μέρες, όσο κρατάει η είδηση και διενεργούνται έρευνες. Όλοι τότε ανακαλύπτουν την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων. Έτσι και η εργαζόμενη στα Everest, είχε όνομα, ηλικία, πρόσωπο, οικογένεια κλπ.
Και επειδή οι ευχές, όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι, να μην επαναληφθούν τέτοια τραγικά γεγονότα, δεν φτάνουν, πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα, ψάχνοντας απαντήσεις όσο δύσκολες κι αν είναι. Υπάρχει ανάγκη να συναντηθεί ξανά το εγώ και το εμείς μέσα σε συνθήκες μεγάλης φτωχοποίησης, απογοήτευσης, κατακερματισμού και διάλυσης των συλλογικών υποκειμένων όπως τις γνωρίζαμε. Για όλα αυτά όμως χρειάζεται να σκεφτούμε και να συζητήσουμε.
