Ο πόλεμος που φούντωσε στην καρδιά της Ευρώπης φέρνει στην επιφάνεια ορισμένες σκληρές αλήθειες, που δεν μπορούν να καλυφθούν από τα fake news με τα οποία μας βομβαρδίζουν οι προπαγανδιστικές πολιορκητικές μηχανές.
1. Ο πόλεμος δεν είναι απόφαση κάποιου διαταραγμένου ατόμου-ηγέτη, αλλά κατάληξη πολιτικών και συμφερόντων που οδηγούν –σε ορισμένες περιπτώσεις– έως την πολεμική σύγκρουση. Οι ΗΠΑ έσπρωξαν και θέλησαν αυτόν τον πόλεμο. Γνώριζαν ότι μια δήλωση για μη εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία θα αποκλιμάκωνε την κρίση και θα άνοιγε το δρόμο για προώθηση λύσεων (όπως είχε γίνει και με τις συμφωνίες του Μινσκ). Οι ΗΠΑ διαβεβαίωναν πως η Ρωσία θα εισβάλλει στην Ουκρανία, ενώ ο ουκρανικός στρατός συνέχιζε να βομβαρδίζει τις δύο αυτοανακηρυγμένες λαϊκές δημοκρατίες. Αν ήθελαν οι ΗΠΑ να σταματήσουν τον πόλεμο, ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Αλλά δεν ήθελαν. Η Ουκρανία ανατινάζεται πάνω στη βάση του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού, και γίνεται το χαλί για να περάσουμε σε νέα γεωπολιτική εποχή.
2. Από το 2014 έχει ξεκινήσει μια μακρά και συστηματική προετοιμασία της σημερινής κατάστασης, με τη χρησιμοποίηση των φιλοδυτικών και φασιστικών δυνάμεων εντός της Ουκρανίας. Οι ρώσικοι και ρωσόφωνοι πληθυσμοί –περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι– βίωσαν μια συστηματική καταπίεση και βία από τις πραξικοπηματικές αρχές της Ουκρανίας. Η ελληνική ομογένεια έζησε και ζει σκληρές στιγμές γιατί βρίσκεται στις «ρωσόφωνες» περιοχές, και γνώρισε στην πλάτη της την καταπίεση από τα τάγματα Αζόφ και «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Οι κυβερνήσεις του Κιέβου μετά το 2014 ουσιαστικά απαγόρευσαν τη ρωσική και ελληνική γλώσσα. Και, με παρότρυνση των ΗΠΑ, επεδίωκαν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, παραβιάζοντας όλες τις συμφωνίες που υπήρχαν από το 1991, αν και γνώριζαν ότι αυτό θα προκαλέσει οπωσδήποτε την αντίδραση της Ρωσίας.
3. Η Ρωσία είχε πάντα ιδιαίτερες σχέσεις με την Ουκρανία σαν τόπο, και με τον ουκρανικό λαό. Με πολλούς τρόπους η Ουκρανία είναι στενά δεμένη με την παλιότερη και νεώτερη ιστορία της Ρωσίας. Αυτό το στοιχείο δεν το σεβάστηκε καθόλου η Δύση και οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, ούτε όμως και ο Πούτιν – που θεώρησε απλά την Ουκρανία ως μια περιοχή η οποία πρέπει να ανακτηθεί από τον ρωσικό μεγαλοκρατισμό. Ο πόλεμος που διεξάγει (και τον ονοματίζει «ειδική στρατιωτική επιχείρηση») και ο τρόπος που επιζητά το «δίκαιο» της Ρωσίας απέναντι στην περικύκλωση που του κάνει η Δυτική παράταξη, ανακόπτει βίαια τους δεσμούς με τον ουκρανικό λαό. Ανοίγει μια άβυσσο που δύσκολα καλύπτεται. Ο Πούτιν είναι γυμνός επειδή, πέρα από την ισχύ της Ρωσίας, δεν έχει να προσφέρει τίποτα για τις τύχες και το μέλλον των λαών και των χωρών, για τη χειραφέτηση και τη δημοκρατία. Σπαταλά με τον χειρότερο τρόπο τους αγώνες που είχε δώσει η ΕΣΣΔ στον 20ό αιώνα για την προαγωγή μεγάλων ιδανικών, τον ρόλο που έπαιξε για τη συντριβή του ναζιφασισμού, τη βοήθεια που έδωσε σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Ο Πούτιν αναδείχθηκε μέσα από έναν αντιδραστικό πόλεμο (της Τσετσενίας), και τώρα εισβάλλει στην Ουκρανία. Με τη φυγή στον πόλεμο, καθώς και με τις απειλές με μοναδικό κίνητρο την αγωνιώδη προσπάθεια να υπάρχει ως μεγαλοκρατική δύναμη, προσφέρει μεγάλα ιδεολογικά όπλα στον δυτικό αντιδραστικό συνασπισμό.
4. Είναι ψέμα και υποκρισία ότι η Ε.Ε. «αναδημιουργήθηκε» μέσα από τον πόλεμο αυτό, ότι χαράσσει μια νέα προοπτική ή αποκτά έναν άλλο ρόλο. Στην πραγματικότητα η Ευρώπη με βίαιο, απότομο τρόπο συντάσσεται χωρίς περιστροφές με την αμερικάνικη Δύση και «ΝΑΤΟποιείται» στο έπακρο. Διακόπτει βίαια δεσμούς και επαφές με τη Ρωσία και την Ανατολή, και χτίζει με τα χεράκια της ένα νέο τείχος τεραστίων διαστάσεων σε σχέση με το τείχος του Βερολίνου (που γκρεμίστηκε σε λιγότερα από 30 χρόνια). Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας γίνεται στην κατεύθυνση του να καταστεί η Γερμανία ο πρώτος τη τάξει εταίρος των ΗΠΑ στη νέα Ευρώπη, με ενισχυμένο στρατιωτικό ρόλο. Αυτά κάθε άλλο παρά προωθούν την ισχυροποίηση μιας Ευρώπης με ανεξάρτητο ρόλο στα διεθνή πράγματα. Το πρόγραμμα της Γερμανίας δείχνει εμφατικά το πώς και πόσο προχωρά γενικά η τάση προς τον πόλεμο.
5. Η αντιρωσική υστερία ποιον θα ωφελήσει; Αισθάνεται όμορφα κανείς όταν όλοι οι αποδεδειγμένα κυνικοί και αντιδραστικοί της υφηλίου συναγωνίζονται σε επιδείξεις φιλο-ουκρανισμού, όταν προβάλλουν τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας με όλους τους τρόπους (ενώ δεν τους καίγεται καρφί για το ότι η Ουκρανία γίνεται πεδίο βολής), όταν συναγωνίζονται στο ποιος θα επιδείξει μεγαλύτερη εφευρετικότητα στην αντιρωσική υστερία; (Ίσως η κυρία Μενδώνη με την απαγόρευση της… Λίμνης των Κύκνων να πάρει κάποιο βραβείο). Στην πραγματικότητα ζούμε μια νέα περίοδο ενορχηστρωμένου νεομακαρθισμού, με νέα χαρακτηριστικά (η αντικομμουνιστική στόχευση έχει ατονήσει). Η νέα σταυροφορία της Δύσης θα έχει έντονα αντιρωσικά χαρακτηριστικά, και θα επιχειρηθεί η δαιμονοποίηση του Πούτιν και του επιτελείου του. Στο δυτικό στρατόπεδο, θα λέει κάποιος «ρώσικη σαλάτα» και θα θεωρείται ύποπτος. Αλήθεια, ποιος ωφελείται από την αντιρωσική υστερία;
Με τη φυγή στον πόλεμο, καθώς και με τις απειλές με μοναδικό κίνητρο την αγωνιώδη προσπάθεια να υπάρχει ως μεγαλοκρατική δύναμη, ο Πούτιν προσφέρει μεγάλα ιδεολογικά όπλα στον δυτικό αντιδραστικό συνασπισμό
6. Ξεχάσαμε τους τάχα «προβληματισμένους», που μετέχουν με ήπιους τόνους στον αντιρωσισμό με την καταγγελία του Πούτιν (προσωπικά), και μας υπενθυμίζουν τα «τραγικά λάθη του Ζελίνσκι» και την αποτυχία να «ενσωματωθεί η Ρωσία στις δυτικές δομές». Δεν είδαν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια; Δεν υπάρχουν ενεργές δυνάμεις, σχεδιασμοί, κινήσεις, τελεσίγραφα, ανατροπές, συμφωνίες, περικύκλωση; Ξαφνικά ανακαλύπτουν μια Ουκρανία, ένα έθνος που κατ’ αυτούς δεν έχει καμία σχέση με την Ρωσία, το οποίο δέχθηκε απρόβλεπτη επίθεση! Οι «προβληματισμένοι» δεν σκέπτονται ακόμα και τώρα προς τα πού σπρώχνονται τα πράγματα σχετικά με την Ουκρανία.
7. Οι ΗΠΑ και η Δύση τούτες τις μέρες πήραν σοβαρές αποφάσεις, που θα επηρεάσουν την πορεία ολόκληρης της Γης. Το ίδιο και η Ρωσία του Πούτιν, που νόμισε ότι μπορούσε να πετύχει τους στόχους του, να παραμείνει στο κλαμπ των κοσμοκρατορικών δυνάμεων. Ήδη η Δύση (για όσους πανηγύριζαν για το «μάθημα που δίνει ο Πούτιν σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ») προωθεί τον εξοστρακισμό της Ρωσίας από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, αποκόπτει τους εμπορικούς και ενεργειακούς της δρόμους, χρησιμοποιεί ιδεολογικά και πολιτικά την αποστροφή που νοιώθουν πλατιά στρώματα μπροστά στη ρωσική εισβολή. Παρακολουθούμε έτσι μια επιθετική προσπάθεια ανασύνταξης της Δύσης ώστε να αντιμετωπίσει την ιστορική αποδρομή της. Πιο βαθιά, στήνουν μια δυτικοκεντρική παγκοσμιοποίηση με τις ΗΠΑ επικεφαλής, και μια εκτεταμένη ζώνη οικονομικών και εμπορικών συναλλαγών που θα περιλαμβάνει Β. Αμερική, Ευρώπη, Ιαπωνία, Αυστραλία και μερικές άλλες χώρες-κόμβους, με παιζόμενη την περίπτωση της Κίνας (βλ. και άρθρο του Πιερλουίτζι Φαγκάν, σελ. 12-13 αυτού του φύλλου). Έτσι οι ΗΠΑ θα έχουν κερδίσει τον πόλεμο των πηγών και των δρόμων της ενέργειας, θα έχουν αποκόψει την Ευρώπη από τη Ρωσία με αποφασιστικό τρόπο και, τέλος, θα έχουν στήσει μια σκληρή στρατοπέδευση γύρω από ένα αναβαθμισμένο και όχι κλινικά νεκρό (όπως το χαρακτήριζε ο Μακρόν) ΝΑΤΟ. Αυτά όλα οι ΗΠΑ τα είχαν πετύχει ήδη από τις πρώτες 4-5 μέρες του πολέμου της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία. Άλλη μια ιδιομορφία: οι βασικοί πόλεμοι μπορούν να κερδίζονται μακριά από τα πεδία των πραγματικών εχθροπραξιών και μαχών…
8. Και η Ουκρανία τι θα γίνει; Για τη Δύση, η άβυσσος που τώρα χωρίζει την Ρωσία από την Ουκρανία –όποια έκβαση κι αν έχει ο πόλεμος– είναι ένα όφελος. Υπάρχει το ενδεχόμενο διχοτόμησης: Μια Δυτική Ουκρανία φυτεμένη και στρατιωτικοποιημένη στην καρδιά της Ευρώπης, υπό δυτική κηδεμονία. Και μια Ανατολική Ουκρανία, με πλειοψηφία ρωσικού πληθυσμού και στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, με καθεστώς τύπου Λευκορωσίας. Πρακτικά η Ρωσία θα έχει επεκτείνει τα «σύνορά της» λίγο προς δυσμάς, και θα έχει ελέγχει πλήρως την Αζοφική θάλασσα. Είναι ένα όφελος, αλλά μικρό σε σχέση με το πολιτικό και οικονομικό κόστος. Είναι μικρό απέναντι στον στόχο να έπεφτε η κυβέρνηση Ζελένσκι σε 2-3 μέρες και να το έσκαγε στο εξωτερικό, να κυριαρχούσε παθητικότητα και όχι πνεύμα αντίστασης στον ουκρανικό λαό, και τελικά να εγκαθιδρύονταν εύκολα ένα καθεστώς φιλικό προς τη Ρωσία σε όλη την επικράτεια της ενιαίας Ουκρανίας. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά όχι αυτούς τους στόχους. Ο πραγματικός πόλεμος διεξάγεται πιο παγκόσμια, και σε αυτόν θα μετέχουν από καλύτερες θέσεις οι ΗΠΑ και η Κίνα. Η Ρωσία δεν είναι σίγουρο ότι θα αναβαθμιστεί, αφού η αχίλλειος πτέρνα της (η ισχνή οικονομική της εμβέλεια) είναι πολύ φανερή στους ανταγωνιστές της.
9. Οι λαοί και τα έθνη έχουν λόγο. Η αντίσταση και το φρόνημα του ουκρανικού λαού ήταν μια μεταβλητή που δεν μπορούσε να υπολογιστεί πριν εκδηλωθεί με τον έμπρακτο τρόπο που είδαμε όσοι παρακολουθούμε από μακριά τον πόλεμο. Η απόφασή του να αντισταθεί ήταν η κύρια δύναμη που ανάσχεσε τους σχεδιασμούς του Πούτιν, που κόλλησε τη στρατιωτική του μηχανή κυρίως έξω από τις πόλεις. Ο Πούτιν μπορούσε να «περάσει» μόνο χρεωνόμενος ένα μεγάλο λουτρό αίματος, κι αυτό πολιτικά το μετράει και το υπολογίζει. Όταν υπάρχει αυτό το «όπλο» του φρονήματος, τα έξυπνα όπλα που διαφημίζουν οι εμπρηστές πολέμων δεν έχουν τόση αποτελεσματικότητα. Γιατί ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει πάντα και η πολιτική. Δεν κρίνονται όλα από τις πολεμικές μηχανές.
10. Η επίκληση των πυρηνικών όπλων και της πυρηνικής απειλής δείχνει πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση και τι κίνδυνοι υπάρχουν πάνω από τα κεφάλια μας. Την πυρηνική απειλή τη χρησιμοποίησε κυρίως ο Πούτιν, αλλά την σιγόνταραν κι άλλοι, όπως ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών. Τι δείχνει η πυρηνική επίκληση; Πρώτα την κρισιμότητα της σύγκρουσης και το ότι θα κραδαίνονται πάντα όλο και πιο φονικά όπλα. Τα πυρηνικά χρησιμοποιήθηκαν στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και σήμερα υπάρχουν αρκετές πυρηνικές δυνάμεις στον κόσμο. Είτε χρησιμοποιηθούν ως όπλο αποτροπής είτε ως επιθετικό όπλο, είναι ένας τεράστιος κίνδυνος για τους λαούς, την ανθρωπότητα, τη φύση. Πρέπει να καταργηθούν τάχιστα. Η επίκληση της χρησιμοποίησης πυρηνικών όπλων σήμερα είναι μια άκρως αντιδραστική θέση. Εκτός αν τα σχέδια πολέμου των μεγάλων δυνάμεων την προβλέπουν, και μάλιστα σχετικά άμεσα… Οι πόλεμοι του 21ου αιώνα θα είναι και πυρηνικοί, εκτός αν από σήμερα ορθωθεί μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα των λαών ενάντια στον πόλεμο και τα πυρηνικά.
11. Είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία και ανάπτυξη ενός γνήσιου μαζικού αντιπολεμικού κινήματος. Χωρίς αντιπολεμικό κίνημα δεν υπάρχει ειρήνη. Η αιχμή της καταστροφής των πυρηνικών όπλων πρέπει να γίνει σημαία των κινημάτων σε όλο τον κόσμο. Η αυτονομία από τα τρία κοσμοκρατικά κέντρα είναι ένας όρος. Το να μην συρθούν χώρες, λαοί, έθνη, κινήματα στο άρμα της μιας δύναμης ενάντια στις άλλες είναι μια απαίτηση των καιρών. Δεν αγωνιζόμαστε γενικά για έναν πολυπολικό κόσμο, αλλά για έναν πολυπολικό κόσμο που θα περιλαμβάνει ένα πόλο χωρών, λαών, κινημάτων. Έναν πολυπολικό κόσμο που θα επιτρέπει τη διάνοιξη δρόμων προς την ειρήνη και τη χειραφέτηση, αντί να είναι μπλοκαρισμένη αυτή η προοπτική από την ύπαρξη Μεγάλων Δυνάμεων που θα ορίζουν τις τύχες του κόσμου, και ιδιαίτερα από 2-3 κοσμοκρατορικές δυνάμεις.
Τελικά οι ΗΠΑ θα έχουν αποκόψει την Ευρώπη από τη Ρωσία με αποφασιστικό τρόπο, και θα έχουν στήσει μια σκληρή στρατοπέδευση γύρω από ένα αναβαθμισμένο και όχι κλινικά νεκρό (όπως το χαρακτήριζε ο Μακρόν) ΝΑΤΟ
12. Από την έκτακτη κατάσταση της πανδημίας, με συνοπτικές διαδικασίες, εισήλθαμε στην έκτακτη κατάσταση του πολέμου. Ενός πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης που επιφέρει σκληρές στρατοπεδεύσεις και φυγή προς τη στρατιωτικοποίηση και την αντιρωσική υστερία. Ο ραγδαίος ρυθμός και η πυκνότητα γεγονότων οδηγεί στη συγκάλυψη μιας άλλης αλήθειας: της συνάφειας όλων των επεισοδίων και των μεγάλων σπασμών με την πολυοργανική κρίση του συστήματος. Οι πλευρές της κρίσης (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, διατροφική, οικολογική, πολιτική, κοινωνική) που αναδύονται, και μάλιστα τάχιστα παγκοσμιοποιούμενες, δεν είναι ασύνδετες και τυχαίες ή αποτέλεσμα «φυσικών» λειτουργιών. Είναι εκδηλώσεις της παρατεταμένης χρόνιας και ανίατης ασθένειας του καπιταλιστικού (παγκοσμιοποιημένου) συστήματος. Με την πολυοργανική κρίση οδεύουμε προς πιο βαθιούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κοσμοκρατορικά κέντρα και Μεγάλες Δυνάμεις, δυναμώνει η τάση προς τον πόλεμο, και το σύστημα αποκτά ολοένα πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά – ιδιαίτερα με τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης και τον βιοπολιτικό έλεγχο (στο πεδίο αυτό έγινε μια μεγάλη πρόβα τζενεράλε με την πανδημία). Η προετοιμασία του πολέμου παρέχει παραγγελίες στη βιομηχανία. Ο ίδιος ο πόλεμος καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, εγκαταστάσεις κ.λπ., και η μεταπολεμική πραγματικότητα δίνει ευκαιρίες κερδών μέσα από την ανοικοδόμηση. Και οι τρεις στιγμές μαζί, πέρα από πεδίο ξεκαθαρίσματος του ποιος θα κάνει κουμάντο ως ηγεμονική δύναμη, είναι μια ανάσα, μια μυτιά κόκας για το καπιταλιστικό σύστημα.
13. Σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, και επειδή βρισκόμαστε στο «χώρο» της Δυτικής συμμαχίας: Η κυρίαρχη πλευρά, αυτή της δυτικής παγκοσμιοποίησης, επανέρχεται στο προσκήνιο με κεντρικό σλόγκαν «είμαστε η Δύση – ανήκουμε στην Ελευθερία» απέναντι σε «αντιδημοκρατικά ολιγαρχικά καθεστώτα» (Ρωσία και Κίνα). Τα όποια αρνητικά έχει το δυτικό σύστημα –λένε– απέχουν παρασάγγας από το έλλειμμα δημοκρατίας και την περίσσεια ανελευθερίας που υπάρχει στις άλλες περιοχές του κόσμου, π.χ. στο ρωσικό πλέγμα, την κινέζικη αυτοκρατορία, τον ισλαμικό κόσμο. Η «Δύση», στην πλέον ολοκληρωτική μορφή της, προβάλλει ως σημαία της τα ιδεολογήματα και τις πραγματικότητες της παγκοσμιοποίησης, του «πλουραλισμού», του δικαιωματισμού και του απόλυτου αυτοπροσδιορισμού που δεν έχει όρια και δεν περιορίζεται από κανένα κοινωνικό πρόταγμα και καμιά κοινωνική αξία.
14. Η επίσημη ηγεσία της χώρας και η ομοούσια Τριάς (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, φτάνει να κάνει ό,τι της υπαγορεύουν οι δυτικοί πάτρωνες μέσω των πρεσβειών τους και των κάθε λογής τοποτηρητών τους. Ο ένας (Μητσοτάκης) θα λέει «είμαστε η Δύση, ανήκουμε στην ελευθερία». Ο άλλος (Τσίπρας) θα βρίσκει εξυπνάδες του στιλ «Είμαστε Δύση και Ανατολή, είμαστε Βορράς και Νότος», και θα ξαναθυμάται το ανδρεοπαπανδρεϊκό «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», ενώ ήδη έχει συμφωνήσει στον βασικό προσανατολισμό. Ο τρίτος της παρέας (Ανδρουλάκης) από «θέση ευθύνης και αρχών» είναι με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, που σήμερα σημαίνει σκληρή συμπαράταξη με τη Δύση υπό τις ΗΠΑ, χωρίς αστερίσκους. Νομίζουν ότι είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται προς τα πού πάνε οι πατημασιές της. Φτάνει να ακολουθούν κάποιον Μεγάλο, και όλοι μαζί «το σύστημα» (the system). «Σύστημα» δυτικών προδιαγραφών και άγιος ο Θεός. Άλλωστε πάντα είμαστε χώρα-χώρος παροχής υπηρεσιών προς τους ισχυρούς. Οι υπηρέτες της Δύσης δεν θυμούνται πόσες φορές οι «σύμμαχοι» έχουν… συνδράμει την ελληνική υπόθεση (1922 Μικρασιατική Καταστροφή, 1967 χούντα, 1974 Κύπρος, 1996 Ίμια, και τώρα ανοικτή στήριξη της Τουρκίας στις επεκτατικές της φιλοδοξίες). Φαντασιώνονται πως αν δείξουν φλογερή αφοσίωση στο ΝΑΤΟ και τις επιχειρήσεις του θα ιδρώσει το αφτί των ΗΠΑ και άλλων εταίρων για το δίκιο μας, αν η Τουρκία προχωρήσει σε πιο δραστικές κινήσεις.
15. Και για την Ουκρανία; Υποστηρίζουμε μια ενιαία Ουκρανία χωρίς αλλαγή των συνόρων, ουδέτερη-ενδιάμεση, χωρίς στρατούς στο εσωτερικό της. Δεν είναι ουτοπικό, είναι λογικό και αναγκαίο. Το υποστήριζαν μέχρι και αντιδραστικοί πριν λίγα χρόνια (δείτε το άρθρο του Ατίλιο Μπορόν στη σελ. 14). Το σαμπόταραν συστηματικά οι εμπρηστές του πολέμου, οι οπαδοί μιας επιθετικής δυτικότροπης παγκοσμιοποίησης. Τώρα προσπαθούν να το ματαιώσουν Ρώσοι και Δυτικοί για να οδηγηθούμε σε μια ισορροπία τρόμου πάνω σε εκατόμβες.
16. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που επιβάλλουν ένα συνειδησιακό άλμα. Σε έκτακτες καταστάσεις, χρειάζονται έκτακτα βήματα, άλματα. Συγκρότηση λαού, εθνική λαϊκή ενότητα, φρόνημα. Τι δύναμη, τι φορτίο μπορεί να έχει το σύνθημα «ελεύθεροι λαοί σε ελεύθερες χώρες» μέσα σε ένα άλλο διεθνές πλαίσιο, στο οποίο θα επενεργεί ο πόλος των ελεύθερων λαών και ελεύθερων χωρών; Αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.
