Ήθελα να ‘ξερα ποιο φωτισμένο μυαλό επινόησε όχι την ομάδα, αλλά το όνομα «Ομάδα Αλήθειας». Ρε σεις, υπάρχει περίπτωση στη σημερινή κατάσταση, με αυτήν την κυβέρνηση, με τους συγκεκριμένους χορηγούς της και τον απερίγραπτο περίγυρό της να υπάρξει ομάδα που να λέει και την αλήθεια και να στηρίζει τον Μητσοτάκη; Και σαν να μην έφτανε αυτό, ιθύνων νους του εγχειρήματος ήταν ένας Βαρβιτσιώτης – θού Κύριε…
Όμως, όπως κάθε μεγάλο brand που σέβεται τον εαυτό του, η Ομάδα Αλήθειας συνοδεύεται από ένα αφήγημα. Το αφήγημα λέει ότι «δεν κάνουμε δημοσιογραφία, κάνουμε αποδόμηση». Και πράγματι, αποδομούν με ζήλο. Όχι την εξουσία -μην είμαστε και αχάριστοι- αλλά ό,τι την ενοχλεί. Αντιπολίτευση, κοινωνικά κινήματα, εργαζόμενοι, γιατροί, πυρόπληκτοι, πλημμυροπαθείς, φοιτητές – όλα τα διαλύουν στο πέρασμά τους, εφόσον η ενόχλησή τους απευθύνεται προς τα δεξιά.
Το κοινό τους είναι ο μέσος θεατής που θέλει να δει μια ατάκα ξεκομμένη από συνέντευξη, να γελάσει, να εξαγριωθεί. Η Ομάδα προσφέρει έτοιμο φαγητό συναισθήματος: προκάτ αγανάκτηση και πλυντήριο για κυβερνητικά λάθη.
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό το σουρεαλιστικό πανηγύρι, εμφανίζονται και στα κανάλια, οι απόστολοι της Αλήθειας. Όχι ως εκπρόσωποι κομμάτων αλλά ως «ανεξάρτητοι αναλυτές». Εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί κάνουν live ανάλυση για το πόσο μειδίασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν μιλούσε για την ακρίβεια. Η τιμή στο σούπερ μάρκετ δεν έχει σημασία, αν το φρύδι δεν σηκώθηκε σωστά.
Φυσικά, η Ομάδα έχει και τις «πηγές» της: Το Twitter, τα μισά ανώνυμα troll, οι σελίδες που χρηματοδοτήθηκαν από γνωστά προγράμματα «στήριξης των ΜΜΕ εν μέσω πανδημίας» και κάτι memes με νεοκλασικά fonts που κυκλοφορούν σε καφέ του Κολωνακίου. Γιατί στην Ελλάδα του 2025, το επιχείρημα δεν χρειάζεται να τεκμηριώνεται – αρκεί να φαίνεται γραμμένο πάνω σε φωτογραφία με σοβαρό ασπρόμαυρο φίλτρο.
