Η ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου στην μεγάλη συγκέντρωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής στο Σπόρτινγκ.
Σε αυτές τις ώρες που μέσα στην καρδιά όλων μας εναλλάσσονται τα συναισθήματα: Φόβου. Παραίτησης. Θλίψης. Θυμού. Οργής.
Σε αυτές τις στιγμές που γράφεται η ιστορία για τη χώρα μας. Και στη χώρα μας η ιστορία όλης της Ευρώπης. Και στην Ευρώπη όλου του κόσμου.
Σας ευχαριστούμε σήμερα, επέτειο της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, που δεχθήκατε το κάλεσμα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Το «Μέτωπο» είναι σήμερα το «password», η λέξη κλειδί για να βγούμε από την καταιγίδα.
Αν κάθε μέρα γινόμαστε πιο πολλοί, πολύχρωμοι από τις διαφορετικές προελεύσεις, όταν πλημμυρίσουμε πόλεις και πλατείες – τότε όλα, όλα θα αλλάξουν.
Και η καρδιά μας θα έχει πάλι θέση για το συναίσθημα της ελπίδας. Της αλληλοβοήθειας. Της προοπτικής.
Δέκα σημεία:
Πρώτο: Πρόβλημα κυριαρχίας
Δεν χύθηκε τόσο αίμα για να βρεθούμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
Η Βουλή ψηφίζει το τριετές πρόγραμμα στα αγγλικά. Η Βουλή αυτοευνουχίζεται, παραιτείται από το δικαίωμα και την υποχρέωση να επικυρώνει τις διεθνείς συμφωνίες.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε μισό αιώνα μετά τον γερμανόδουλο πρωθυπουργό της κατοχής Τσολάκογλου, ενάμιση αιώνα μετά τον βαυαρό πρωθυπουργό κόμη Ιωσήφ Λουδοβίκο Άρμανσμπεργκ, η Ελλάδα να έχει γερμανίδα πρωθυπουργό την Άγκελα Μέρκελ.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε η πρωθυπουργός της Siemens, της Thyssengroup, της Mann, που έχουν λαδώσει κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να δίνει μαθήματα στον ελληνικό λαό ενάντια στη διαφθορά και την οκνηρία.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε οι συμπατριώτες μας στο εξωτερικό – σπουδαστές, μεταπτυχιακοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, μεταλλωρύχοι, σουβλατζήδες, στεγνοκαθαριστές – να γίνονται δέκτες ρατσισμού, ευτελισμού, περιφρόνησης και διακωμώδησης.
Αυτό που γίνεται σήμερα δεν έχει σχέση με την αυτονόητη μεταβίβαση εθνικών εξουσιών σε διεθνείς δημοκρατικούς θεσμούς.
Αυτά είναι ιμπεριαλιστικές εντολές, τελεσίγραφα και διατάγματα.
Δεν είναι το πρόβλημα μας οι γερμανοί εργαζόμενοι με τους καθηλωμένους μισθούς. Είναι το γερμανικό κατεστημένο που έχει μάθει καλά την τέχνη του «μαύρου πρόβατου» από την εποχή του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Σήμερα φταίνε οι Έλληνες. Αύριο ίσως οι Τούρκοι.
Είναι ωραίο να αγαπάς την πατρίδα σου, χωρίς να μισείς τον άλλον. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες.
Ο ευρωπαϊκός ουμανισμός που τώρα καταρρέει τροφοδοτήθηκε και από μια γραμματεία γραμμένη στη γλώσσα μας.
Και προς του καρδινάλιους των Βρυξελλών, σκλάβους στην πραγματικότητα της μαφίας των διεθνών τοκογλυφικών κεφαλαίων, ο ελληνικός λαός ας απευθύνει τους τέσσερις αγαπημένους στίχους του Μαρξ από τον «μεγαλύτερο άγιο και μάρτυρα στο φιλοσοφικό εορτολόγιο», όπως έλεγε, τον Προμηθέα του Αισχύλου:
«Μήπως λοιπόν θαρρείτε, πως σας φοβάμαι
εσάς τους νέους θεούς και μπρος σας πως ζαρώνω;
Εγώ τη δυστυχία μου, να ξέρετε
δεν θ ‘ άλλαζα ποτέ με τη σκλαβιά σας».
Δεύτερο: Πρόβλημα Δημοκρατίας
Η Δημοκρατία έχει πληγεί καίρια.
Από τον εκφυλισμό των θεσμών. Εκλέγεται μια κυβέρνηση για να εφαρμόσει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε. Χωρίς καμία δημοκρατική νομοθεσία.
Από το υβριστικό επιχείρημα ότι τα Μέτρα είναι η μόνη λύση.
Κοινοβουλευτισμός και πολυκομματισμός σημαίνει πολλαπλότητα επιλογών.
Αλλιώς, κ. Παπανδρέου, φωνάξτε πάλι τους συνταγματάρχες.
Η δική τους λύση είναι καταστροφική. Κατάψυξη της οικονομίας. Μεγαλύτερο χρέος. Χειρότερο έλλειμμα. Μικρότερο ΑΕΠ.
Λένε δεν υπάρχει μια πλήρης αριστερή εναλλακτική λύση.
Η δική τους λύση έχει μόνο τρεις λέξεις. «Υποταγή στο ΔΝΤ και ΕΚΤ»
Τόσες λέξεις έχει και η δική μας λύση. «Πόλεμος στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ». Εμείς έχουμε κι άλλες τρεις: «Υποταγή στο συμφέρον του λαού».
Ας σταματήσουν να ζητούν αναλυτικές δήθεν προτάσεις. Η πτώση της δικτατορίας έγινε με τρία συνθήματα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο για τη Δημοκρατία. Η συνειδητή, επίμονη, μεθοδευμένη επιχείρηση του οικονομικού, πολιτικού και επικοινωνιακού κατεστημένου να ακυρώσουν μια συλλογική και συγκροτημένη παρουσία της κοινωνίας.
Θέλουν μια χώρα σε κρίση χωρίς λαό.
Ας τους πούμε λοιπόν:
Ματαιοπονείτε.
Εσείς καλλιεργείτε τον φθόνο του ανέργου προς τον ιδιωτικό υπάλληλο ή εργάτη. Τον φθόνο του ιδιωτικού προς τον δημόσιο. Τον φθόνο του δημόσιου προς τον μικροεπιχειρηματία. Τον φθόνο των 800 € προς τα 1.000 €. Τον φθόνο των 1000 κυβικών προς τα 1.200. Το λιντσάρισμα του ενός από τον άλλο.
Εμείς θέλουμε το Μέτωπο Αλληλεγγύης του ανέργου, του ιδιώτη, του δημοσίου, του καταστηματάρχη. Του χαμηλού και του μέτριου μισθού. Αυτού που μένει στο νοίκι κι αυτού που πληρώνει το στεγαστικό.
Εσείς λέτε ότι όλοι είμαστε ένοχοι και άπληστοι. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του μεγάλου κεφαλαίου. Ότι στην κοινωνία μας αξίζει η θεία δίκη. Ότι τα ελληνόπουλα έχουν γονείς Σόδομα και Γόμορρα.
Εμείς θα μιλήσουμε για τις εργαζόμενες στα Σούπερμαρκετ. Για την ανασφάλιστη εργασία. Για τα εργατικά ατυχήματα. Για αυτούς που έχουν φτύσει αίμα. Γι’ αυτούς που έχουν μοχθήσει μια ζωή.
Εσείς διαιρείτε, αποθαρρύνετε, ενοχοποιείτε την κοινωνία.
Εμείς θέλουμε να την ενώσουμε, να την ενθαρρύνουμε και να την απενεχοποιήσουμε.
Τρίτο: Εναλλακτική λύση στο ευρώ και το χρέος
Μας φοβίζουν ότι θα πάρουμε «διαγωγή κοσμία» και θα μας αποβάλλουν από την ευρωζώνη.
Ασφαλώς η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα. Ευκταία είναι η στήριξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος με πολιτικές ισόρροπης ανάπτυξη και αύξησης του κοινοτικού προϋπολογισμού.
Αν όμως η Ευρωζώνη οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, επιβάλλει τα δίκαιο του ισχυρού, αφαιρεί τα εργαλεία για την ανάκαμψη της χώρας μας, θα το αντιμετωπίσουμε το δίλημμα.
Απέναντι στις Βρυξέλλες δεν είμαστε εμείς στη γωνία. Έχουμε την ισχυρή διαπραγματευτική θέση. Για μας η έξοδος από τα ευρώ θα έχει αρνητικές συνέπειες, αλλά και θετικές. Για την Ευρωζώνη θα είναι καταστροφή. Θα είναι η αρχή του τέλους της.
Και να είμαστε σαφείς:
Ο κάθε Έλληνας αν είναι υποχρεωμένος να επιλέξει:
Από τη μια ανάμεσα στο παιδί του που δεν θέλει να ζήσει σε μια διαλυμένη οικονομία, άνεργο, με μεταπτυχιακά διπλώματα να αναζητά θέση στην υπηρεσία απορριμμάτων των δήμων, όπως γίνεται, χωρίς αυτοεκτίμηση, περιφερόμενο στη μοναξιά και την κατάθλιψη
Από την άλλη στο ευρώ.
Είμαστε βέβαιοι: θα επιλέξει το παιδί του.
Παρουσιάζουν τη χώρα μας και τον λαό μας αιώνιους όμηρους στο χρέος στους παγκόσμιους τοκογλύφους.
Άλλες χώρες όμως ακολουθούν άλλη πορεία.
Στην Ισλανδία πριν δύο μήνες έγινε δημοψήφισμα για το διεθνές χρέος. Με 93% ο ισλανδικός λαός ψήφισε «όχι». Αυτό είναι το πραγματικό ηφαίστειο της Ισλανδίας. Και η λάβα του θα φτάσει σύντομα και στην Αθήνα.
Αυτό το χρέος δεν είναι του λαού.
Αυτό είναι και το σύνθημα: «Δεν Πληρώνουμε».
Δεν πληρώνουμε για τα υποβρύχια που γέρνουν.
Δεν πληρώνουμε για τις φρεγάτες.
Δεν πληρώνουμε για τα άχρηστα και πανάκριβα έργα της SIEMENS.
Δεν πληρώνουμε για τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Δεν πληρώνουμε για τις κομπίνες της Goldman Sachs.
Δεν είναι παλικαρισμοί αυτοί. Ο ίδιος ο Νόμος περί Χρεοκοπίας στις ΗΠΑ προβλέπει σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμών τοπικών κυβερνήσεων να καταργούνται οι υποχρεώσεις από κάθε δάνειο που ήταν προϊόν συναλλαγής, να μη θίγεται από την αποπληρωμή ο ιστός της κοινωνίας.
Αναδιαπραγμάτευση των χρεών μας. Αυτή είναι η εναλλακτική λύση απέναντι στον απαγχονισμό της οικονομίας που προωθεί η κυβέρνηση.
Τέταρτο: Εναλλακτική λύση στα Δημόσια Οικονομικά
Παντού υπάρχει εναλλακτική λύση. Και στα δημόσια οικονομικά.
Κατεδαφίζουν το Κοινωνικό Κράτος για λόγους μείωσης των δαπανών. Και δεν μειώνουν ούτε κατά ένα ευρώ τις αγορές όπλων.
Δεν θέλουμε την Ελλάδα τέταρτη στον κόσμο σε απόλυτους αριθμούς στην αγορά όπλων μετά την Κίνα και την Ινδία των δισεκατομμυρίων και τα πάμπλουτα Αραβικά Εμιράτα.
Την θέλουμε τέταρτη στο ποσοστό του ΑΕΠ για την Παιδεία. Τέταρτη στην ποιότητα των νοσοκομείων. Τέταρτη στο πράσινο μέσα στις πόλεις. Τέταρτη στην καταπολέμηση του ρατσισμού.
Έχουν ένα στα λόγια μόνο «δημόσιο» τομέα που κατασπαταλά, λεηλατείται από τον ιδιωτικό χώρο, τον υπηρετεί, εξαγοράζεται από αυτόν. Όταν η χώρα μας χρειάζεται επειγόντως πραγματικά δημόσια εργαλεία, εθνικοποιημένες τράπεζες και κοινωφελείς επιχειρήσεις, διαφανείς, δημοκρατικές, αποτελεσματικές για να επιτύχει εκεί που απέτυχε η μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση.
Ακόμα και τα πλατειά στρώματα της κοινωνίας μπορούν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των δυσκολιών. Με ένα τρόπο που δεν τα εκμηδενίζει, αλλά τα απελευθερώνει.
Το πρότυπο του lifestyle, της επώνυμης μάρκας σε βάρος της ελληνικής παραγωγής, της επίδειξης, της σπατάλης, της επίθεσης στο περιβάλλον έχει φθάσει στα όρια του.
Η έξοδος από την κρίση απαιτεί ένα ισχυρό πλήγμα στον καπιταλισμό. Απαιτεί όμως και να νικήσουμε εκεί που ίσως έχουμε χάσει κατά κράτος. Στον καπιταλισμό μέσα μας. Στις καπιταλιστικές αξίες του ατομισμού, του καριερισμού, του καταναλωτισμού, του ανταγωνισμού που έχουμε εσωτερικεύσει.
Γι’ αυτό η άλλη λύση της αριστεράς δεν κινείται μόνο σε πολιτικό – τεχνικό επίπεδο. Απαιτεί μια συνολική πολιτιστική επανάσταση στις αξίες, στα ιδανικά, στις συμπεριφορές. Ρήξη.
Αριστερά σημαίνει ένας άλλος τρόπος ζωής.
Πέμπτο: Το εναλλακτικό πολιτικό υποκείμενο
Μια εναλλακτική λύση απαιτεί ένα εναλλακτικό πολιτικό υποκείμενο.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι να σαρωθεί το πολιτικό σύστημα. Και μαζί και η συστημική αντίληψη ως απόμερου περίπτερου της αριστεράς που ούτε τσιγάρα δεν πουλάει. Το σύνθημά μας «Αλλάζουμε το τοπίο» των εκλογών αποκτά μια ζωτική επικαιρότητα και δυνατότητα.
Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και τα μέτρα ΔΝΤ και Ε.Ε. Όσο γρηγορότερα, τόσο μικρότερο το κόστος της άλλης λύσης.
Ανένδοτος Αγώνας.
Οι χήρες που θα χάσουν τη σύνταξή τους, οι «ανύπανδρες κορασίδες», οι υπερήλικοι εργάτες , οι μαζικά απολυμένοι θα είναι γύρο από το Μαξίμου την ώρα που θα φεύγετε κ. Παπανδρέου, με ελικόπτερο.
Δεν μπορώ να μη το πω:
Μια από τις χειρότερες πολιτικές εμπειρίες μου ήταν όταν ως ευρωβουλευτής έβλεπα, από τις χώρες που έχει καταρρεύσει το σοσιαλιστικό εγχείρημα, να έρχονται οι γιάπις υπουργοί από τη χώρα του Λένιν. Να τα ξεπουλούν όλα και την ίδια στιγμή να κάνουν επίδειξη στο Proficiency και να ποζάρουν ευτυχισμένοι δίπλα στον Κολ, τότε, τον Μιτεράν, τον Ντελόρ.
Τα ίδια αισθήματα έχω βλέποντας τον Παπανδρέου δίπλα στον Ομπάμα, τον Παπακωνσταντίνου στον Στρος Καν, τον Λοβέρδο στον Μπαρόζο.
Το σύστημα ψάχνει την τράπουλα του για λύση. Τα χαρτιά όμως είναι σημαδεμένα. Ακόμα και γελωτοποιοί ιταλικού τύπου που θα ήθελαν.
Και ποιος να έρθει;
Ο λαός. Αυτός που ήρθε με το ΕΑΜ το 1942. Η νεολαία. Αυτή που ήρθε το 1973 και άνοιξε την πόρτα εξόδου στη χούντα.
Μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.
Που αναδείχνεται μέσα στους μεγάλους αγώνες των τελευταίων εβδομάδων.
Που δεν είναι απλά μια κραυγή διαμαρτυρίας.
Που υποδέχεται την αυτοοργάνωση.
Που νομοθετεί στον δρόμο.
Που εξελίσσεται σε ένα μεγάλο ειρηνικό Αντάρτικο Πόλεων.
Να χαιρετίσω τις κινήσεις πολιτών που επιβάλλουν τη μη πληρωμή διοδίων, σήμερα στην Εθνική, αύριο στην Αττική Οδό.
Που θα στηρίξει μια μετωπική πολιτική λύση επιβίωσης της χώρας.
Ας τους απαντήσουμε.
Γεωγραφικά και ιστορικά η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη.
Θέλουν να μας κάνουν Λατινική Αμερική; Μεξικό της κατάρρευσης, με πολίτες να ψάχνουν στα σκουπίδια; Αργεντινή, με τα νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά μόνο στα πλούσια προάστια;
Ε, αν είναι να γίνουμε Λατινική Αμερική, τότε θα επιλέξουμε να γίνουμε Βολιβία του Μοράλες, Νικαράγουα του Ορτέγκα, Ισημερινός, Βενεζουέλα, Κούβα του Κάστρο.
Έκτο: Η Αριστερά στην κρίση
Καταλύτης της νέας πλειοψηφίας μπορεί να είναι η Αριστερά.
Είναι πολλοί απογοητευμένοι από σχήματα και πρόσωπα της σημερινής αριστεράς.
Μας περιπαίζουν. Μας ειρωνεύεται ο Λαζόπουλος.
Μέσα στη γενικότερη ανασφάλειά τους αισθάνονται ασφάλεια γιατί δεν έχουν μπροστά τους την αριστερά του άρθρου 16 που συνεγείρει τη νεολαία. Μια αριστερά που σπέρνει στον φόβο στο σύστημα. Φόβο που προκαλείται όχι τη βία αλλά από την ακαταμάχητη δύναμη της μαζικής λαϊκής δράσης.
Βιάζονται.
Αριστερά δεν είναι μόνο συλλογικότητες και πρόσωπα με τα παράσημά τους. Από την Εθνική Αντίσταση μέχρι τον Δεκέμβρη.
Αριστερά είναι ένας ανεκτίμητος, διαχρονικός και διατοπικός πλούτος αξιών, δράσεων και ιδεών. Από τον Σπάρτακο μέχρι τον Τσε Γκεβάρα. Από τον Ένγκελς μέχρι τον Μπαντιού. Από τον Πικάσο μέχρι τον Ρίτσο. Από την γαλλική επανάσταση μέχρι τα ματωμένα κόκκινα πουκάμισα της Ταϊλάνδης.
Αριστερά είναι το αυγό του αετού που κυοφορείται σε κάθε κοινωνία.
Όταν αυτό το πολύτιμο απόθεμα ενεργοποιηθεί από τον στρατηγικό σχεδιασμό γίνεται μια εκρηκτική μετασχηματιστική δύναμη.
Ο αετός όμως δεν κρίνεται με το πώς θα τακτοποιήσει τη μικρή του φωλιά. Αλλά με το πόσο ψηλά και πόσο μακριά, πόσο αγέρωχα μπορεί να υπερίπταται στους ουρανούς.
Η αριστερά σήμερα δεν κρίνεται με τις μικρές της ισορροπίες, επετηρίδες και τίτλους. Αλλά με την ικανότητά της ακόμα και να ανατρέψει τον εαυτό της για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ιστορίας.
Έβδομο: Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής
Αυτή την μεγάλη λαϊκή ενότητα, που θα αγγίξει την πορεία της χώρας θέλει να υπηρετήσει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Μας λένε «Τι είναι το Μέτωπο, μια άγνωστη λέξη».
Αν θέλουμε όμως ειλικρινά να αφήσουμε πίσω ένα πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα μας μέσα στο πηγάδι, πρέπει να βρούμε νέες λέξεις, έννοιες και απελευθερωτικές δυνατότητες.
Μας λένε: «Έρχεστε να διασπάσετε την αριστερά».
Μόνο μέσα σε μια γη ενότητας και κοινής δράσης μπορεί να μαζέψουν χυμούς οι ρίζες του Μετώπου. Όχι μόνο να ενώσουμε την Αριστερά. Να ενώσουμε την Αριστερά με ρυάκια από κάθε πολιτικό χώρο, με τη νεολαία, σε ένα ασταμάτητο χείμμαρο.
Μας λένε « Μεγαλοπιάνεστε, μιλάτε για νέο ΕΑΜ».
Κάθε ιστορική λαϊκή πρωτοβουλία επηρεάζει τα πράγματα της εποχής της και δημιουργεί ένα παράδειγμα για τις γενιές που έρχονται.
Εμείς οι μικροί και ασήμαντοι εμπνεόμαστε από τους μεγάλους που συγκρότησαν το ΕΑΜ, που πριν ήταν κι αυτοί μικροί : καραβοτσακισμένοι κομμουνιστές από την Ακροναυπλία, δηλωσίες, καταδιωγμένες ή καχεκτικές οργανώσεις της αριστεράς.
Το ΕΑΜ δεν είναι για τον τεχνητό φωτισμό της βιτρίνας του Μουσείου της Αριστεράς.
Μια μικρή Αριστερά που γνωρίζει από πού να εμπνευστεί και πώς να ονειρεύεται, που εκφράζει τα μεγάλα οράματα άλλων τόπων κι άλλων χρόνων μπορεί να γίνει μεγάλη.
Αυτό δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της.
Απευθυνόμαστε στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν φέρουν ευθύνη για το σήμερα.
Ας του δώσουμε πάλι πνοή με την δημοκρατική συγκρότηση, με το μετωπικό σχέδιο, με τις ιδέες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε καλή κατάσταση. Η ψυχή του όμως είναι ζωντανή. Είναι η δική σας ψυχή.
Είναι αυτή η ψυχή, γυναικών και ανδρών, που μπορεί πάλι να μας βγάλει από τη απομόνωση, να μας ξεσηκώσει από τη δουλειά και την κουζίνα, να μας βγάλει στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά, να μας κάνει καπετάνιους σε αυτό τον Κάβο Ντόρο της πατρίδας μας, τα οράματά μας να γίνουν πάλι σημείο αναφοράς της κοινωνίας.
Απευθυνόμαστε στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Μέχρι και ως εκείνο τον αντιεξουσιαστικό χώρο που κατήγγειλε αδυσώπητα την δολοφονική βία στη Marfin. Στα κινήματα. Συντροφικά ας πάρουμε την πρωτοβουλία να οικοδομήσουμε Μετωπικές Επιτροπές.
Θα βρούμε στους πολίτες εύφορη γη. Κάθε κομματικής προέλευσης.
Ο κατακερματισμός με βάση τις διαχωριστικές γραμμές ενός πολιτικού συστήματος στο κύκνειο άσμα του είναι το τελευταίο του όπλο.
Η αλληλεγγύη και η κοινή δράση είναι το δικό μας.
Ας ρίξουμε τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα.
Όγδοο: Κοινή δράση με τον κοινωνικό χώρο του ΠΑΣΟΚ
Η Αριστερά δεν μπορεί μόνη της.
Η αριστερά έχει την πικρή εμπειρία του 1989. Δεν είναι η λεηλασία στο σοσιαλιστικό χώρο που έχει σημασία. Είναι η αφύπνιση και η συστράτευση μαζί του.
Για όλους ο αγώνας της ατομικής και συλλογικής επιβίωσης αρκεί για να δώσουν το «παρόν».
Για τους έντιμους φίλους του ΠΑΣΟΚ υπάρχει κι ένας πρόσθετος λόγος. Να σώσουν την προσωπική και συλλογική τους τιμή.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, το ιδρυτικό τρίπτυχο σύνθημα σας για «Εθνική Ανεξαρτησία- Λαϊκή Κυριαρχία – Εθνική Απελευθέρωση» ποδοπατείται και εξευτελίζεται. Όχι από τους αντιπάλους του κόμματος σας. Εκ των ένδον.
Χαιρετίζουμε από καρδιάς τη στάση των τριών κυβερνητικών βουλευτών. Αυτή η στάση ευθύνης οδηγεί στη διαγραφή από την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα. Στην εγγραφή όμως στο ολιγοσέλιδο βιβλίο με τις πράξεις γενναιότητας του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Εδώ, από το Σπόρτινγκ, όσοι πιστεύουμε στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, σας απλώνουμε το χέρι για κοινούς αγώνες.
Ένατο: Οι περιφερειακές εκλογές στην Αττική
Η κυβέρνηση τρέμει στην ιδέα να ζητήσει έγκριση από τον λαό για το πρόγραμμα ΔΝΤ – Ε.Ε. που πραξικοπηματικά εφαρμόζει. Είτε με εκλογές είτε με δημοψήφισμα.
Δεν θα ξεφύγει όμως.
Το φθινόπωρο, σε λίγους μήνες, είναι οι αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ο ίδιος ο νόμος Καλλικράτη είναι το Μνημόνιο του ΔΝΤ και της Ε.Ε. πετάει στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες νέους, εργαζόμενους. Δίπλα τους ο δήμαρχος Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης στην 29η ημέρα απεργίας πείνας.
Είναι η ευκαιρία για ένα πανελλαδικό δημοψήφισμα ενάντια στα Μέτρα. Για το Κοινωνικό Κράτος.
Σε όλη την Ελλάδα. Μα πάνω από όλα εδώ, στη μητροπολιτική περιφέρεια της Αττικής, όπου ζει ο μισός σχεδόν πληθυσμός της Ελλάδας.
Πάντα σε όλες τις κρίσεις, κάποια χώρα γίνεται το σύμβολο, ο χώρος συγκρούσεων με διεθνή σημασία. Το Βιετνάμ της εισβολής. Η Γαλλία του Μάη. Η Αγγλία της Θάτσερ. Η Πολωνία της «Αλληλεγγύης».
Όταν το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης πέφτει γιατί είχε απεργία η ΑΔΕΔΥ καταλαβαίνουμε ότι σήμερα αυτό τον ρόλο έχει η Ελλάδα.
Εδώ είναι, στον «αδύναμο κρίκο» που θα κριθούν πολλά.
Όπως σε ένα μεγάλο πόλεμο η μάχη σε μια ορισμένη πόλη μπορεί να επηρεάσει την έκβαση όλου του πολέμου – ας θυμηθούμε το Στάλιγκραντ – έτσι η έκβαση του ελληνικού πειράματος θα έχει ευρωπαϊκή κι ίσως παγκόσμια επίπτωση.
Η ήττα μας θα είναι ήττα όλων των ευρωπαίων εργαζομένων – Η νίκη μας, νίκη τους.
Ας προκαλέσουμε αυτή την αναμέτρηση. Ας πετάξουμε το γάντι. Παντού. Ειδικά στον κρίσιμο κρίκο, την Αττική.
Και θα είναι εκείνη τη βραδιά εδώ στην Αθήνα και το CΝN, και το BBC, και το ΖDF, και το NBC και όλοι.
Και το μήνυμα θα φτάσει παντού. Στους απεργούς του Παρισιού και της Λισαβόνας. Στους ανέργους του Δουβλίνου και της Μαδρίτης. Στη νεολαία της Ρώμης και του Βερολίνου.
Και το μήνυμα θα είναι: Το πείραμα απέτυχε. Τα μέτρα δεν θα περάσουν. Υπάρχει άλλος δρόμος.
Και το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης θα πέσει πάλι στο βυθό.
Και η αισιοδοξία, η μαχητικότητα, η ελπίδα θα ανέβει στα ύψη.
Δέκατο: Στο όνομα της νεολαίας
Μια τουλάχιστον δεκαετία ύφεσης, δημοσιονομικής σκληρότητας, μαζικής ανεργίας προβλέπονται ως καρπός των μέτρων ΔΝΤ και Ε.Ε.
Δεν το δεχόμαστε.
Δεν αντέχει η ψυχή μας να παγιδεύσουμε και να καταστρέψουμε τα πιο όμορφα τους χρόνια.
Δεν αντέχουμε να δούμε τα παιδιά μας αντί να ανθίζουν να μαραίνονται από τα 10 στα 20 σε υποβαθμισμένα σχολεία με υποβαθμισμένους οικονομικά και ηθικά δασκάλους. Από τα 20 ως τα 30 στη μαύρη ζώνη της ανεργίας να θέτουν το υπαρξιακό ερώτημα «γιατί σπούδασα». Από τα 30 ως τα 40 να μένουν ακόμα στα παιδικά τους δωμάτια.
Δεν δεχόμαστε να πολλαπλασιάζονται οι νέοι – ερείπια χωρίς υπαρξιακό σκοπό, έξω από τον ΟΚΑΝΑ, οι συμμορίες παραβατικότητας, εγκληματικότητας και ρατσισμού
Ζούμε στην εποχή των βλαστοκυττάρων και της νανοτεχνολογίας. Πριν μια βδομάδα σε εργαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών δημιουργήθηκε ζωή, τεχνητό βακτηριδιακό DNA.
Ποτέ, στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι γενιές των παιδιών και των εφήβων δεν είχαν στη διάθεσή της ένα τέτοιο απόθεμα επιστημονικών δυνάμεων για να μειώσουν τις πίκρες της ζωής και να απολαύσουν τις χαρές της.
Κατηγορούν συχνά το «Μέτωπο» για εμπρηστικές δηλώσεις.
Ε, λοιπόν, αν το να ερχόμαστε σε ανοικτή, κάθετη και σφοδρή σύγκρουση με την κυβέρνηση που την γενιά των 700 ευρώ την εξευτελίζει σε γενιά των 500 ευρώ, που τα 30 χρόνια για την σύνταξη τα κάνει 40 χρόνια για ελεημοσύνη, είναι εμπρηστική πολιτική, τότε ναι, είμαστε εμπρηστές.
Αν για τα παιδιά μας που προσευχόμαστε κάθε βράδυ να ζήσουν περισσότερα χρόνια, έρχεται μια διαστροφική κυβέρνηση να μετρήσει το «προσδόκιμο» ζωής για να τους καθηλώνει στην εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, τότε, ναι, κ. Λοβέρδο εμείς θα γίνουμε εμπρηστές του ασφαλιστικού σας.
«Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που έχει κάτι απ’ τις φωτιές,
Στις γωνίες και στους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές».
Τώρα, μόνο τώρα, μπορούμε να κατανοήσουμε την προφητική κραυγή του Δεκέμβρη, τη συνολική απόρριψη ενός συστήματος αλλά και των ατομικιστικών αξιών του όπως περνούσαν στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γήπεδο από τις πιο ευαίσθητες κα τρυφερές ηλικίες της νεολαίας.
Είμαστε εμείς που σταθήκαμε χωρίς ταλαντεύσεις δίπλα στους μαθητές του Δεκέμβρη.
Είμαστε σίγουροι ότι γρήγορα οι νέοι και οι νέες θα βρεθούν στις πρώτες γραμμές του εργατικού Δεκέμβρη που έχει φανεί ήδη στον ορίζοντα.
Θα πλημμυρίσουν οι πλατείες και οι δρόμοι από πολύχρωμα πλήθη που πιστεύουν και αγωνίζονται για μια Ελλάδα που μπορεί να σταθεί απέναντι στη νεολαία της, την μόρφωση και την εργασία του, όχι με κυνισμό αλλά με αγάπη.
Κι αν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ είναι ασύλληπτα ισχυροί για να τους αντιταχθεί η νεολαία στη χώρα μας, θα σηκωθούν από τα μνήματα και θα τους συνεπάρουν οι γενιές της ΕΠΟΝ, ο Πέτρουλας, ο Διομήδης Κομνηνός, οι χαμένοι του Πολυτεχνείου, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Στο όνομα της νεολαίας, λοιπόν.
Αγώνας μέχρι τέλους.
