Σκηνές απόγνωσης που καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Η εγκληματικότητα, όπως είναι φυσικό, θα αυξηθεί, επίσης, με αλματώδη τρόπο. Άνθρωποι θα σκοτώνονται για λίγα ευρώ. Οι ουρές στις γιορτές-συσσίτια, όπως της Καθαρής Δευτέρας, που θα περιμένουν για λίγο ψωμί και φαΐ (αν φτάσει…) θα είναι καθημερινές, όπως και οι ατέλειωτες ουρές για δυο κιλά κρεμμύδια ή πατάτες που θα μοιράζουν δωρεάν απελπισμένοι παραγωγοί. Η… πατάτα, βέβαια, γέννησε κι άλλες μορφές οργάνωσης πάλης. Οι παραγωγοί μαζί με καταναλωτικούς συνεταιρισμούς παρέκαμψαν τα κυκλώματα των μεσαζόντων και η τιμή της ελληνικής πατάτας έπεσε σχεδόν στο 1/3.
Όλες αυτές οι σκηνές από τη μνημονιακή Ελλάδα, όπως κατάντησε μέσα μόλις σε 2 χρόνια παρεμβάσεων και επιτροπείας, είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν και θα πολλαπλασιαστούν. Θα γίνουν γνώριμες εικόνες για κάθε γωνιά της χώρας.
Μπορούμε να οδηγηθούμε σε ακραία κοινωνικά φαινόμενα, μπορούμε, όμως, να οργανώσουμε την πάλη και τις παρεμβάσεις μας έτσι που να δείξουμε ότι ο αφανισμός και το ξεκλήρισμα δεν είναι η μοναδική και προδιαγεγραμμένη πορεία. Αλλά εδώ ανοίγει ένα άλλο ζήτημα: Τι θα μπορούσε να ανατρέψει αυτήν την πορεία;
Τι φοβούνται;
Όλα δείχνουν πως μετά από μια περίοδο έντονων διεργασιών και εκβιασμών, οι ευρωκράτες κατέληξαν σε μια προσωρινή λύση για τον τρόπο προώθησης της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας, μέσω της νέας δανειακής σύμβασης. Αυτό βοηθά και την προσφυγή στις κάλπες, γι’ αυτό είχαμε και την εκκίνηση των αναγκαίων διεργασιών, ώστε οι βασικοί μνημονιακοί πυλώνες να προετοιμαστούν κατάλληλα. Το φλερτ ανάμεσα σε Βενιζέλο και Σαμαρά έχει στηθεί (και οι δύο επιθυμούν επίσπευση εκλογών) και ο συντονισμένος αγώνας τους ενάντια στην Αριστερά στοχεύει στο να ανακοπούν οι διαρροές ψήφων προς αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια.
Ο πρόεδρος του Εurogroup, κ. Γιουνγκέρ, δηλώνει ότι «αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό, που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. να μην μπορούν να σχηματίσουν έναν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό και κληθούν να κυβερνήσουν πολιτικοί οι οποίοι θα αποχωρήσουν από το πρόγραμμα βοήθειας, τότε θα αποχωρήσουμε και εμείς». Η δήλωση αυτή αποδεικνύει περίτρανα πως οι κατοχικές δυνάμεις έχουν άποψη για το μετά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελέγξουν τις πολιτικές εξελίξεις. Ενδιαφέρονται σφόδρα και θέλουν οι πυλώνες του, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, να έχουν δύναμη για να τηρήσουν τις… υπογραφές τους. Την ίδια στιγμή, η αναφορά στα «ακραία κόμματα» υπονοεί φυσικά τα αριστερά αντιμνημονιακά κόμματα.
Επομένως, οι «σοβαροί» και «υπεύθυνοι» φορείς γνωρίζουν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα, μετά το πείραμα ή την εξέλιξή του, δεν είναι σταθεροποιημένη. Ξέρουν ότι υπάρχει έντονο πρόβλημα πολιτικής διαχείρισης μιας ακραίας κρίσης που γεννά ακραία φαινόμενα και ο μεγάλος φόβος έγκειται στο να μη δημιουργηθεί και εκφραστεί ένα «ακραίο» μαζικό λαϊκό κίνημα που θα θέσει ριζοσπαστικούς στόχους. Μια σημαντική φίλη της Ελλάδας, Γερμανίδα στην υπηκοότητα, ήταν παρούσα στις πλατείες, από τις οποίες μάζεψε υλικό, με το οποίο ανέβασε μια «παράσταση» για το κίνημα των πλατειών. Στην παράσταση, η εικόνα συνδυαζόταν με το φυσικό ήχο και οι Γερμανοί μέσω των υπότιτλων άκουσαν τα «γαλλικά» συνθήματα της πλατείας και πήρων μια γεύση για τα «ακραία» και άκρως προσφιλή στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συνθήματα, για τον πολιτικό κόσμο, την τρόικα, το Μνημόνιο κ.λπ.
Επομένως, ο κίνδυνος ενός «ακραίου» μαζικού πολιτικού κινήματος είναι υπαρκτός και ενάντιά του θα δουλέψουν χέρι-χέρι Σαμαράς, Βενιζέλος, Γιουνγκέρ. Αν τα πρόσωπα θα είναι ακριβώς αυτά ή άλλα, αναλώσιμα, ανακυκλώσιμα ή μιας χρήσης, δεν έχει μεγάλη σημασία.
Ο πολιτικός αγώνας και οι συμπληγάδες
Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι «μέτοχοι» της νέας «ιεράς συμμαχίας», τροϊκανοί και ντόπιοι νενέκοι για να καταστήσουν βιώσιμη την πολιτική διαχείριση μιας αβίωτης οικονομικής και πολιτικής ρύθμισης; Η ασφαλιστική εκτονωτική βαλβίδα που ήταν η εκλογές και η ομαλή δικομματική εναλλαγή δεν λειτουργεί όπως άλλοτε. Η μη προσφυγή, όμως, στις εκλογές δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα. Έστω και ο ένας ή δύο μήνες που «κερδίζονται» αμέσως μετά τις εκλογές μπορεί να φανεί κάπως χρήσιμος χρόνος και εν πάση περιπτώσει να αποτελέσει μια μικρή εκτόνωση. Όλα αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι ο λαϊκός παράγοντας θα παραμείνει έως τότε αδρανής. Είναι ρεαλιστική μια τέτοια εκτίμηση; Θα φανεί το επόμενο διάστημα, αλλά ήδη πρέπει να επισημανθεί πως η 25η Μάρτη αναμένεται να είναι μέρα μεγάλης κινητοποίησης, παρά τα μέτρα που από τώρα εξαγγέλλονται. Ενδιάμεσα, απεργίες και αγώνες ή και απρόβλεπτα γεγονότα απόγνωσης μπορεί να δώσουν άλλες προεκτάσεις στην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ανά πάσα στιγμή. Η ρευστότητα δεν αφορά μόνο τις εξελίξεις στο μνημονιακό στρατόπεδο. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία.
Όλα τα σημάδια δείχνουν πως ο πολιτικός αγώνας, δηλαδή ο στόχος του άμεσου γκρεμίσματος του ειδικού καθεστώτος, ο στόχος της ανατροπής του σάπιου πολιτικού συστήματος, που σηματοδοτεί το τρίγωνο Βουλή-διαπλοκή-ΜΜΕ, είναι ο πιο «ακραίος» κίνδυνος για την τρόικα και το μνημονιακό μέτωπο. Ο πολιτικός αγώνας που έχει στην προμετωπίδα του το «να τους ρίξουμε», «να τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα με αυτούς» είναι η μόνη ασφαλιστική δικλείδα για τον λαό. Το πιο «ακραίο» για τον Γιουνγκέρ, τον Μπαρόζο, τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί, το ΔΝΤ, τους υποτακτικούς και αναλώσιμους Έλληνες πολιτικούς.
Ο πολιτικός αγώνας δεν είναι «ακραίος», είναι ακριβώς ό,τι πρέπει για την ακραία κατάσταση στην οποία μας οδηγούν. Η Αριστερά πρέπει να σηκώσει το γάντι του πολιτικού αγώνα και ν’ αφήσει αφήσει τα… σκυλιά (τύπου Γιουνγκέρ) να γαυγίζουν…
