Για το ντοκιμαντέρ Agora: από τη δημοκρατία στις αγορές
Της Ιφιγένειας Καλαντζή
Με την ανεργία επίσημα στο 27% και πάνω από 2,5 εκατομμύρια πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας, ο Γιώργος Αυγερόπουλος αποφασίζει να ανιχνεύσει τα αίτια και τις συνέπειες της σκληρής πολιτικής λιτότητας και της άδικης φορολογίας. Στο νέο του εμπεριστατωμένο, δίωρο ντοκιμαντέρ Agora: από τη δημοκρατία στις αγορές παρουσιάζει το αποτέλεσμα της καταγραφής των πιο σημαντικών γεγονότων, μετά το 2010, στη χώρα μας.
Μπροστά στο φακό του τοποθετεί πολλούς απ’ τους πρωταγωνιστές αυτής της οικονομικοπολιτικής και κοινωνικής καταστροφής, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζεται το χρονολόγιο της ριζικής μετάλλαξης του πολιτικού σκηνικού. Οι εκτός κάδρου προσωπικοί σχολιασμοί του σκηνοθέτη χτίζουν τη φιλμική αφήγηση που δένει τις συνεντεύξεις πολιτικών, σημαντικών οικονομολόγων, δημοσιογράφων-αναλυτών, καθώς και ενός εφοπλιστή-καναλάρχη που συγκαταλέγει τον εαυτό του στους ιδιοκτήτες της χώρας.
Με αφετηρία τη δημόσια αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα στην Πλατεία Συντάγματος, τον Απρίλη του 2012, ξεδιπλώνεται με χρονικά πισωγυρίσματα όλο το σκηνικό των πολιτικών εξελίξεων, μετά την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ: Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, τον Μάη του 2011, πρόωρες εκλογές το 2012, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση και το σοκ της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ τον Ιούνη του 2013 και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά και η αποκάλυψη των οικονομικών μαγειρεμάτων της μελέτης Ρόγκοφ και Ρέινχαρντ, βίβλο των υποστηρικτών της λιτότητας στην Ευρώπη, που άνοιξε δρόμο στις αντισυνταγματικές επεμβάσεις.
Με ένα πολύ συγκροτημένο μοντάζ, το ντοκιμαντέρ εστιάζει στον ανθρωπολογικό αντίκτυπο της κρίσης, με τις μαρτυρίες καθημερινών ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν την κάμερα του Αυγερόπουλου.
Σοβαρή δουλειά, με ιστορική αξία, που χωρίς να ενοχοποιεί τους απλούς πολίτες, καταδεικνύει με πολιτικούς συσχετισμούς την έκταση της καταστροφής. Το συγκινησιακό στοιχείο αποκαλύπτει τις αντιδράσεις του κοινού, από το δάκρυ στο γέλιο και στην αυτονόητη αγανάκτηση: Ώς εδώ και μη παρέκει, ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε…
