Το κλίμα και οι συζητήσεις στους διαδρόμους και στο περιθώριο του Συνεδρίου
«Γείωση, σύντροφε, γείωση με τον κόσμο»… Αυτή τη φράση έπιασε το αυτί μας σε μια συζήτηση συνέδρου από την τοπική της Ν. Σμύρνης με τον έως τώρα εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτη και μείναμε για να ακούσουμε και περισσότερα. «Πώς θα πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς δεν είμαστε απλώς το “άλας της γης”, αλλά μέρη αυτής της κοινωνίας που παλεύουμε μαζί με όλους τους υπόλοιπους;». «Μα δεν έχουμε ακόμη τις απαιτούμενες δυνάμεις- επεξεργαζόμαστε τις θέσεις». Ταυτόχρονη δουλειά, δουλειά μυρμηγκιού ήταν η απάντηση…
Σε άλλο τραπεζάκι του μικρού καφέ του σταδίου στο οποίο λαμβάνει χώρα το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ομάδα συνέδρων από τη Δυτική Ελλάδα συζητούσαν για το καταστατικό και τη σύνδεσή του με τα ζητήματα της κρίσης. «Μα δεν μπορεί το καταστατικό να μην θέτει πως το κύριο διακύβευμα είναι η σωτηρία της χώρας»… «Έχει νόημα σε συνθήκες απόλυτης κρίσης να διυλίζουμε τον κώνωπα για το τι κόμμα θέλουμε να φτιάξουμε, όταν πρέπει να δώσουμε λύση στον άστεγο, τον άνεργο, τον πεινασμένο πρώην μικροαστό για τον άρτο τον επιούσιο;».
Ερωτήματα ρητορικά τιθέμενα, αλλά ουσιαστικά και βαθιά πολιτικά, από ανθρώπους που αγωνιούν για τη σύνδεση της πολιτικής με την καθημερινή ζωή.
«Να φέρουμε εδώ μέσα την οργή του κόσμου»
Κάποια στιγμή με έπιασε ένας σύντροφος μεγάλης ηλικίας (που χρόνια αγωνίζεται μόνος και ανένταχτος στην τοπική αυτοδιοίκηση), έξω από την αίθουσα των ομιλιών, βλέποντας να κάνω ρεπορτάζ για το Δρόμο και μου είπε: «καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ είναι να δώσει μορφή στο λαϊκό ριζοσπαστισμό και καθήκον όλων μας είναι να φέρουμε την οργή του κόσμου εδώ μέσα και από εδώ μέσα να τη διασπείρουμε παντού»…
Λίγο πιο πέρα, σε ένα πιο «ψαγμένο» τραπεζάκι, δημοσιογράφοι και επώνυμοι μιλούσαν για το οργανωτικό.
ΣΥΡΙΖΑ των μελών, των συνιστωσών, των τάσεων ή των φραξιών; Και όταν η συζήτηση είχε ανάψει, ακούστηκε η πρόταση: «όταν τα κατηγορούμε δημοσίως, ας μην προχωρούμε εμείς σε πραξικοπήματα και βίαιες αλλαγές».
Τι μέλλον έχουν οι νέοι;
Στην προσπάθεια να οσμιστούμε το «κλίμα» του Συνεδρίου, περάσαμε και αρκετή ώρα από το καφέ του σταδίου. Και εκεί, μεσημέρι Πέμπτης, μόλις στη δεύτερη μέρα δηλαδή, μας έκανε εντύπωση ένα… ιδιόμορφο τραπέζι: 5-6 νέοι συζητούν έντονα με αντίστοιχο αριθμό γκριζομάλληδων συνέδρων. Προσεγγίζοντας για να καταλάβουμε, συνειδητοποιούμε ότι τα παιδιά είναι μόλις απόφοιτοι από Ανώτατες Σχολές και έχουν μόλις γυρίσει από τα ΑΕΙ της περιφέρειας στο κλεινόν άστυ, ενώ οι μεγαλύτεροι σύντροφοι είναι καθηγητές… Το διακύβευμα ένα: το μέλλον τους. Τι θα κάνουν από εδώ και εμπρός σε μια νεολαία που το ποσοστό ανεργίας της προσεγγίζει το 62%; Τι σχέση έχει η ακαδημαϊκή γνώση με την εργασία ή την υποαπασχόληση; Πώς αλλάζουν τα πράγματα στην Παιδεία με το επερχόμενο (ακόμη ένα) μνημόνιο; Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανεργία των νέων; Πώς θα υποστηρίξουν οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοβουλίες όπως το «Εγώ θα Μείνω»;
Μια ομάδα ιδιωτικών εκπαιδευτικών συζητά παραδίπλα για τη σύνδεση του κόμματος με το συνδικαλισμό, με έναν εξ αυτών να επισημαίνει: «πρέπει να είναι καθαρό σε όλους μας ότι ο δεσμός καθενός με την Αριστερά, πρέπει να είναι οργανωτικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά αποκλειστικός», ενώ η συζήτηση φουντώνει όταν κάποιοι σύντροφοι εκφράζουν τη γνώμη πως ενώ στην Παιδεία γίνεται χαμός, το Συνέδριο είναι αποκομμένο από τον αγώνα.
Μ.Ε.
