Δύσκολα να κατανοήσει και να χωνέψει κανείς αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, σε βάρος της Ελλάδας εδώ και 7 χρόνια και με διαρκώς αυξανόμενη ένταση τα δύο τελευταία. Δύσκολα γιατί η συντελούμενη καταστροφή είναι τόσο μεγάλη, σύνθετη, πολυδιάστατη, συστηματική και μεγάλης διάρκειας, χωρίς προηγούμενο. Είναι η τελειοποίηση και μεγιστοποίηση της καταστροφής όχι με πόλεμο, αεροπλάνα, τανκς και πυραύλους, ούτε καν με αποκλεισμούς και κυρώσεις τύπου Βενεζουέλας ή Ιράν, αλλά με μέσα που στα εγχειρίδια των στρατιωτικών σχολών και την ορολογία των δεξαμενών σκέψης θεωρούνται «ήπια». Για πρώτη φορά εφαρμόζεται με τέτοια αποτελεσματικότητα αυτή η μορφή κηδεμονίας και εξανδραποδισμού χωρίς, με στρατιωτικούς όρους, να ανοίξει μύτη. Οι χιλιάδες αυτοκτονίες δεν υπολογίζονται σαν θύματα της συγκεκριμένης πολιτικής γιατί κατατάσσονται στις ψυχολογικές διαταραχές που προκαλούνται σε «ευαίσθητους χαρακτήρες που αδυνατούν να προσαρμοστούν στον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο».
Στην περίοδο της αποικιοκρατίας δοκιμάστηκαν ανάλογες μέθοδοι ελέγχου και εκμετάλλευσης των αποικιών, επειδή οι πόλεμοι είχαν μεγάλο κόστος και δημιουργούσαν μεγάλες αντιστάσεις, αλλά σπάνια έφερναν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα χωρίς την συνεπικουρία των ενόπλων δυνάμεων των μητροπόλεων. Απόδειξη είναι η επιστροφή των μητροπόλεων στις πολιτικές και τις μεθόδους των άμεσων και εξαιρετικά βίαιων στρατιωτικών επεμβάσεων (Παναμάς, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Λιβύη, Υεμένη, Αϊτή κ.λπ.) ακόμα και επί ευρωπαϊκού εδάφους (Γιουγκοσλαβία).
Μέχρι που προέκυψε η περίπτωση της Ελλάδας. Μία χώρα σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και εταίρος στην Ε.Ε. (πιο «δικός τους» δεν γίνεται!), η οποία επιλέχθηκε για την εφαρμογή ενός μαζικού προγράμματος καθολικής νεοαποικιοποίησης στον 21ο αιώνα.
Σε κάθε χώρα που γινόταν προσπάθεια να εφαρμοστεί ένα ανάλογο, έστω και μικρότερης κλίμακας, πρόγραμμα γεννιόντουσαν αντιδράσεις που το εμπόδιζαν ή επέτρεπαν μία μερική τροποποιημένη εφαρμογή του. Στην Ελλάδα συνέβη κάτι μοναδικό. Η άρχουσα οικονομική και πολιτική κάστα αποδέχτηκε ένα ακραίο πρόγραμμα, το οποίο διευρυνόταν και γινόταν όλο και πιο ακραίο εξαιτίας της συνεχούς υποχωρητικότητάς της, διευκολύνοντας τη διολίσθηση της χώρας σε μία πρωτόγνωρη για τα διεθνή δεδομένα αβυσσαλέα τρύπα. Και από τη στιγμή που η μόνη δύναμη – που αναδείχτηκε από αντίδραση στην καταστροφή με δυνατότητες αποτροπής, παραδόθηκε άνευ όρων και ανέλαβε τη συνέχιση της λεηλασίας, εξουδετερώνοντας τη λαϊκή αντίσταση και φέρνοντας την κοινωνία σε καθεστώς υποταγής στο φερόμενο ως αναπότρεπτο καθεστώς υποτέλειας, τα μητροπολιτικά κέντρα θριάμβευσαν και ξεσάλωσαν. Με απονευρωμένη την κοινωνία, οι απαιτήσεις τους διαρκώς αυξάνονται, χωρίς όριο.
Χωρίς βόμβες
Με την κυβέρνηση στην υπηρεσία τους και την κοινωνία αδρανοποιημένη από το σοκ και το «άδειασμα» από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι αποικιοκράτες δεν έχουν πλέον καμία επιφύλαξη, καμία αναστολή και κανένα εμπόδιο για να μεταβάλλουν την Ελλάδα σε ένα υβρίδιο που ούτε στα χρόνια κορύφωσης της αποικιοκρατίας δεν είχαν καταφέρει να κατασκευάσουν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Ακόμα και χώρες υπό αυστηρή κηδεμονία και επιτήρηση, όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ροδεσία, διατηρούσαν μεγάλα πεδία ανεξαρτησίας από τις μητροπόλεις. Χωρίς να χρειάζεται να προβούν σε carpet bombing, όπως στο Βιετνάμ και το Ιράκ, ούτε – πολύ περισσότερο – σε εξολοθρευτικές γενοκτονίες, όπως στη Βόρεια και Νότια Αμερική, με έξυπνες κινήσεις και με τη συμπαιγνία των εντόπιων μεσαζόντων, οι «δανειστές» απέκτησαν έναν πρωτοφανή έλεγχο πάνω στη χώρα που επί της ουσίας και στη βάση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων, είναι ασφυκτικότερος και αποτελεσματικότερος από τη γερμανοϊταλική κατοχή. Γιατί οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αφενός δεν νομιμοποιούνταν λόγω της στρατιωτικής εισβολής και της εκτεταμένης βίας, αφετέρου χρησιμοποίησαν, αλλά δεν οικειοποιήθηκαν τα μέσα παραγωγής και τα μεγάλα δίκτυα της χώρας ούτε κατάφεραν να τη μεταμορφώσουν κοινωνικά και πολιτισμικά.
Σήμερα, η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη, βαθύτερη και ουσιαστικότερη καταστροφή από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό δεν είναι πλέον μία προειδοποίηση, ένα ενδεχόμενο, μία απειλή ή ένας κίνδυνος, αλλά μία πραγματικότητα σε εξέλιξη. Η Ελλάδα αποδομείται, εκκενώνεται και μεταβάλλεται σε υβριδικό κράτος, κράτος του σωλήνα, κράτος μιας αφύσικης τεχνητής μετάλλαξης.
Κι αυτό το διαισθάνεται με ποικίλους τρόπους η κοινωνία, αλλά απογοητευμένη και αποκεφαλισμένη, δεν έχει ακόμα βρει τρόπο να αντιδράσει εκ νέου. Η κοινωνία, σαν σώμα, είναι μεγάλη, κατακερματισμένη και ποικιλόμορφη, γι’ αυτό και δυσκίνητη. Χρειάζεται τον δικό της χρόνο και τις δικές της προϋποθέσεις για να εξωτερικεύσει την απόγνωση, την οργή και την αποδοκιμασία της. Οι εχθροί της, όμως, δεν ανακόπτουν ούτε προς στιγμή την επίθεσή τους. Αντιθέτως, εκμεταλλεύονται στο έπακρο αυτή την αδράνεια. Και οι καταστροφές που συντελούνται μπορεί να είναι πλέον μη αναστρέψιμες.
Στραγγαλισμένος (με το γάντι),
Γκαούρ
