Αχ, κουβελάκι, κουβελάκι (…) μέσα στο ξένο περιβολάκι

Εύγε, εύγε, Φώτη! Μέχρι στιγμής σκίζεις, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, κι ας ξεφουσκώνει λιγάκι το κόμμα σου στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Δεν σου το ’χα με τίποτα, τ’ ομολογώ με το χέρι στην καρδιά και κάνω επ’ αυτού την συντριπτική αυτοκριτική μου. Σ’ έβλεπα, επί Συνασπισμού και ΣΥΡΙΖΑ, να ποζάρεις με το ολίγον αριστοκρατικό, ολίγον μεσοαστικό στυλάκι σου, σ’ άκουγα να μιλάς με κείνη την παλιομοδίτικη δικηγορίστικη καθαρεύουσα, διάβαζα τα θεσμολαγνικά κείμενα και τις ανιαρές συνεντεύξεις σου και έλεγα, δεν μπορεί με τίποτα να βγει απ’ το μαντρί το παλικάρι, θα το φάνε με τη μια -είτε οι λύκοι, είτε και τα ίδια τα πρόβατα (περνώντας τον, τα τελευταία, για δροσερό αναλώσιμο χορταράκι).
Διαψεύστηκα πανηγυρικώς! Διότι όλα, μα όλα, όσα μέχρι τώρα έκανες σου βγήκαν, όπως ακριβώς έβγαιναν μέχρι πρότινος και στον εφεδρικό της άλλης πλευράς, τον Καρατζαφέρμαγκα, που του χάλασε η ρέντα στην τελευταία ζαριά. Έφυγες θορυβωδώς από το κόμμα σου την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη κομματική διαδικασία. Δημιούργησες άρον-άρον τη «Δημοκρατική» σου Αριστερά (σε ευφυέστατη αντίστιξη με τη λοιπή «αντιδημοκρατική» τοιαύτη), απαγόρευσες τις τάσεις (εσύ, που τόσο επέμενες επί ΣΥΝ στη νομιμοποίησή τους), όρισες την υπευθυνότητα του «αριστερού» σου λόγου ως κόκκινη γραμμή του κόμματός σου (σε ευφυέστατη, επίσης, αντίστιξη με την «ανευθυνότητα» των μη ενδιδόντων-εκδιδομένων στην εξουσία αριστερών σου αντιπάλων), τσίμπησες το 1% στην πρώτη σου δημοσκοπική καταγραφή, απογειώθηκες απίστευτα εν συνεχεία, φτάνοντας κάποτε να ποζάρεις μέχρι και στη δεύτερη θέση των σχετικών πινάκων, διέσωσες το ΠΑΣΟΚ στο παραπέντε, προτείνοντας ως δημάρχους κοινής αποδοχής τον αγοραίο μάγκα στη Θεσσαλονίκη και τον ανεκδιήγητο γιαπάκο στην Αθήνα, και διατηρείς και σήμερα, παρά το προαναφερθέν δημοσκοπικό ξεφούσκωμα, την πρωτιά σε δημοφιλία μεταξύ των πολιτικών αρχηγών!
Παρακολουθώ, ως εκ τούτων, προσεκτικά τις δηλώσεις σου, περί μελλοντικού σεβασμού και απόλυτης τήρησης των τροϊκανοδανειακοαποδιαρθρωτικών δεσμεύσεων της χώρας (υποσχόμενος ταυτόχρονα ν’ αναζητήσεις… διαφυγές), περί κεντροαριστερής (κλείσιμο ματιού: εν απολύτω ανάγκη και κεντροδεξιοαριστερής) κυβερνητικής προοπτικής του κόμματός σου κ.λπ. Παρακολουθώ επίσης τις στελεχάρες σου: τον παγκαλοειδή στο ύφος και τα λόγια Ψαριανό, τον γραμμιτζή ρεαλιστή Μαργαρίτη, τον άμοιρο πάσης προηγηθείσης ευθύνης πασόκο Αμοιρίδη και άλλους πολλούς κρυπτοπασόκους ή άρτι ανανήψαντες μέσω της κολυμβήθρας σου παλαιοπασόκους, που προετοιμάζουν άρον-άρον το εφεδρικό σας αύριο (ή μεθαύριο). Οπότε μου σηκώνεται, εμού του ανεύθυνου αριστερού, η τρίχα κάγκελο. Και δεν θα μου ’πεφτε λόγος επ’ αυτού, αν ρητώς και ευθέως εγκαθιστούσες την παρέα σου εκεί που πραγματικά ανήκει, στα κυριλάτα φέουδα των μελλοντικών συμμάχων σου, όπου γίνεσαι αποδεκτός μετά βαΐων και κλάδων.
Στο περιβόλι της Αριστεράς, όμως, στο οποίο εδώ και πολλά χρόνια (ήδη πολύ καιρό πριν ιδρύσεις τη ΔΗΜΑΡ σου) είσαι, από ιδεολογικοπολιτικής και συναισθηματικής απόψεως, ανεπιθύμητος, γιατί συνεχίζεις να σουλατσάρεις επίμονα, γυρεύοντας νομιμοποίηση στα ετερόνομα σχέδιά σου και επιδιώκοντας το (απολύτως αδύνατο στις μέρες μας) συνολικό ξεδόντιασμα της κατά τα πρότυπα των ιταλών ομοίων σου; Πότε, επιτέλους, θα το πάρεις απόφαση, πως δεν σε παίρνει;

Σχόλια