Μόλις λίγες μέρες μετά τις εκλογές, και μετά από 2 και πλέον χρόνια αναμονής, έφτασε η στιγμή να διοριστώ, για να ξεκινήσω την εξειδίκευσή μου ως ιατρός σε ένα νοσοκομείο της Κρήτης. Μετά από μέρες στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, βρέθηκε, τελικά, ο μίτος και υπέγραψα την σύμβαση μου. Το μόνο που έμενε ήταν το τυπικό(;) της ορκωμοσίας από τον διοικητή του νοσοκομείου, η υπογραφή της σύμβασής μου από τον ίδιο και μερικές ακόμα ώρες γραφειοκρατίας.
Όπως φάνηκε, όμως, αυτό ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι, καθώς στην Ελλάδα του 2015 είναι αδιανόητο κάποιος να ζητάει να ορκιστεί με πολιτικό και όχι με θρησκευτικό όρκο! Μάλλον ο κ. διοικητής δεν το είχε ξανακούσει. Σάμπως και οι ειδήσεις εκείνες τις μέρες δεν είχαν αναφέρει τίποτα για την πολιτική ορκωμοσία του πρωθυπουργού και της νέας κυβέρνησης; Σάμπως και ήταν μια διαδικασία άγνωστη, που δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ ξανά από τους προκατόχους του κ. διοικητή; Θεώρησε, λοιπόν, λογικό να με διώξει από το γραφείο του, χωρίς, φυσικά, να υπογράψει την σύμβασή μου, και πληροφορώντας με (μετά από δική μου πίεση) ότι δεν πρόκειται να διοριστώ αν δεν ορκιστώ θρησκευτικά. Και στη διαβεβαίωσή μου ότι δεν πρόκειται να το κάνω, η απάντηση ήταν «θα περιμένουμε τη γνωμοδότηση του δικηγόρου». Λίγη ώρα αργότερα, και μετά από παρέμβαση των υπολοίπων εργαζομένων στη Διοίκηση (και προς τιμήν τους) ολοκληρώθηκε η τυπική(;) διαδικασία. Ορκίστηκα πολιτικά, διαβάζοντας τον όρκο που είχα ήδη υπογράψει, υπεγράφη η σύμβαση και, έτσι, ξεκίνησε η μακρά πορεία της εκπαίδευσής μου…
Όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι… Μπορεί ένας εργαζόμενος που καλείται να διοικήσει ένα φορέα να αγνοεί το Σύνταγμα και τις διατάξεις του περί ανεξιθρησκείας; Ή να θεωρεί, όπως φάνηκε από τη συμπεριφορά του, μεμπτό και άξιο τιμωρίας το να επιλέγει κάποιος να κάνει χρήση του θεμελιώδους αυτού δικαιώματος; Και μήπως αυτό είναι περισσότερο μεμπτό από το να ζητάει κάποιος ιατρός (που σίγουρα έχει ορκιστεί θρησκευτικά) φακελάκι για μια εγχείρηση; Άραγε, ο κ. διοικητής αυτά δεν τα έχει ακούσει; Ή τον απασχολεί μόνο η διαδικασία της αξιολόγησης και η απόλυση των 269 εργαζομένων του ίδιου νοσοκομείου, που είχε δρομολογηθεί από τον Ιούλιο;
Προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω, αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα σαν τον εν λόγω διοικητή υπάρχουν στο διοικητικό μηχανισμό του κράτους, επιτελώντας νόμιμα (αλλά όχι και ηθικά, αν το σκεφτεί κανείς) το ρόλο τους στη διάλυση του κράτους τα τελευταία, μνημονιακά, χρόνια; Και πότε θα έρθει η δική τους σειρά να αξιολογηθούν; Όχι με τρόπο εκδικητικό (άλλωστε, σαν αυτούς δεν είμαστε) αλλά με τρόπο αξιοκρατικό, ηθικό (με την έννοια της πραγματικής, της νέας ηθικής) μαζικό, ανοιχτό. Και αν κάποιοι από αυτούς πρέπει να αντικατασταθούν, πώς θα γίνει αυτή η αντικατάσταση;
Όντας αναπόσπαστο κομμάτι ενός δημόσιου οργανισμού θα ήθελα να έχω συμμετοχή στις βασικές αποφάσεις. Όπως και οι ασθενείς μου, αν μιλάμε για ένα νοσοκομείο. Και σε αυτό που πάμε να χτίσουμε, δεν έχει χώρο κανένας κρατικοδίαιτος που τόσα χρόνια εκτελούσε χρέη εντολοδόχου κυβερνήσεων που ήθελαν να διαλύσουν τη χώρα και το λαό μας. Ούτε, φυσικά, όλοι αυτοί (όχι μόνο υγειονομικοί) που τόσα χρόνια, καταπατώντας τον όρκο τους (θρησκευτικό, μάλλον) εκμεταλλεύονταν τη θέση για ιδιοτελείς σκοπούς.
Για να το πω λίγο διαφορετικά: Ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει και ανοίγει ένας νέος. Η μεγάλη αλλαγή στη χώρα είναι το ζητούμενο. Οι μεγάλες, όμως, αλλαγές χρειάζονται και μεγάλες τομές. Όχι μόνο στα πρόσωπα, αλλά στους τρόπους, στις μορφές που οργανώνεται η χώρα και ο ιστός του κράτους. Στα πρώτα βήματα της μεταπολίτευσης η παραπάνω ανάγκη συμπυκνωνόταν στο παλλαϊκό αίτημα της «αποχουντοποίησης» του κρατικού μηχανισμού. Κατά ιστορική αναλογία χρειάζεται κάτι αντίστοιχο και σήμερα. Και σε αυτήν τη διαδικασία της αλλαγής έχουμε δικαίωμα λόγου όλοι και είναι αναγκαία η ενεργητική συμμετοχή μας. Γιατί η άνοιξη δεν θα έρθει από μόνη της (ή μόνο από μια κυβέρνηση, όσο και αν αυτή θέλει) γιατί η σαπίλα του παλιού θέλει προσπάθεια και κουράγιο πολύ για να ξεπεραστεί.
Κ.Δ.
Ειδικευόμενη ιατρός
