Ο φασισμός είναι εγγενής στο δυτικό κοσμοσύστημα, αφενός είναι δημιούργημα της υλικής και πνευματικής υπόστασης του και αφετέρου δεν τον απαρνήθηκε ποτέ ριζικά. Γι’ αυτό, με κάθε ευκαιρία, διολισθαίνει σε εφαρμογές του. Ακόμα κι όταν το λεγόμενο φιλελελεύθερο δημοκρατικό κέντρο βγήκε πολιτικά κερδισμένο το 1945 από τη σύγκρουση των δύο κοινωνικοπολιτικών αξόνων των καπιταλιστικών μητροπόλεων, ο φασισμός αποδοκιμάστηκε ως ηττημένος, αλλά οι θεωρίες και οι εφαρμογές του εξακολούθησαν να χρησιμοποιούνται από το δημοκρατικό κέντρο σε όλη την ανθρωπότητα. Γιατί η αστική δημοκρατία και ο φασισμός, μετά την κατάργηση της παρωχημένης μοναρχίας, των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων, αποτελούν τα δύο αλληλεξαρτώμενα, αλληλοτροφοδοτούμενα και αλληλοαναιρούμενα πολιτικά εργαλεία και συστήματα που χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις ανάγκες και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό των μητροπόλεων και στο εξωτερικό, στις αποικίες.
Αν ο ρατσισμός, οι φυλετικές διακρίσεις, η βιολογική καθαρότητα και η πολιτισμική ανωτερότητα, η πολιτική ανελευθερία, ο αυταρχισμός, η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση αποτελούν χαρακτηριστικά του φασισμού, αυτά όλα εφαρμόστηκαν επί αιώνες στη Δύση και στον υπόλοιπο κόσμο από το σύνολο των δυτικών μητροπόλεων. Και η εφαρμογή τους, με παραλλαγές και διαβαθμίσεις, εν όλω ή εν μέρει, συνεχίστηκε και μετά την ήττα του φασιστικού άξονα στη δεκαετία του 1940.
Αν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είναι φασιστικές οι ανελέητες σφαγές εκατομμυρίων ανθρώπων θεωρούμενων κατώτερων φυλετικά και πολιτισμικά που διαπράχθηκαν άμεσα από τους Δυτικούς, ενδεικτικά, στην Κορέα, το Βιετνάμ, το Λάος, την Καμπότζη και την Αλγερία που καμία πρόθεση και καμία δυνατότητα δεν είχαν, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις μητροπόλεις, για να τις απειλήσουν, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν;
Κι αν δεν είναι φασιστικής αντίληψης και πρακτικής η υπόθαλψη, τοποθέτηση και στήριξη από τα δυτικά κράτη δεκάδων πολύ σκληρών φασιστικών δικτατορικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο ή η ανοχή και συνεργασία με τα φασιστικά καθεστώτα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας επί ευρωπαϊκής και ΝΑΤΟϊκής επικράτειας, σε ποια άλλη κατηγορία μπορεί να υπαχθούν;
Μετά τον πόλεμο, οι δυτικές χώρες που οι περισσότερες προπολεμικά είχαν φασιστικά και μοναρχικά καθεστώτα, με αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις φρόντισαν να αμβλύνουν τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς διατηρώντας, όμως, σε μεγάλο βαθμό, το φασιστικό προσωπικό που είχαν κληρονομήσει, ενώ στο εξωτερικό εφάρμοσαν την πιο άγρια καταστολή σε όποιους λαούς δεν συμμορφώνονταν με την μεταπολεμική τάξη πραγμάτων που αυτές όριζαν. Σε καμία από τις χώρες που είχαν υπό τον έλεγχό τους, σε όλες τις ηπείρους, δεν επέτρεψαν δια πυρός και σιδήρου να αποκτήσουν εθνική ανεξαρτησία, πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατικά καθεστώτα. Σε καμία! Και οι αντιφρονούντες, όλοι όσοι αγωνίζονταν για ελευθερία, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία καταδιώχτηκαν μέχρι θανάτου. Οι ηγέτες τους, από τον Πατρίς Λουμούμπα στο Κονγκό ως τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και δολοφονήθηκαν.
Αυτή είναι η «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες» που επικαλούνται οι δυτικοί ηγέτες!
Και τα δυτικά καθεστώτα που κάνουν εκλογές, αλλά εφαρμόζουν τον πιο άγριο φασισμό μέσα ή έξω από τη χώρα τους, είναι σωστό να θεωρούνται αμιγώς φιλελεύθερα δημοκρατικά;
Κλονισμός
Τώρα, κλονίζεται η μεταπολεμική ισορροπία στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου και γέρνει απειλητικά η πλάστιγγα προς τη φασιστική του πλευρά με συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών ή/και συνεχείς πολέμους. Η ρετσινιά, βέβαια, του φασισμού και του ρατσισμού παραπλανητικά εξακολουθεί να αποδίδεται από το νεοφιλελεύθερο αστικό στρατόπεδο στην Άκρα Δεξιά ενώ οι ποιοτικές διαφορές αναμεταξύ τους γίνονται δυσδιάκριτες. Υπό κοινοβουλευτική κάλυψη, δύσκολα ξεχωρίζει κανείς τις πολιτικές των μεν από τις πολιτικές των δε. Τόσο που μόνο η ακτινοβολία κάποιων ηγετικών φυσιογνωμιών μπορεί να διαχωρίσει την Άκρα Δεξιά από το Κέντρο. Γι’ αυτό, το Κέντρο επιτίθεται μόνο στους πιο επιφανείς πολιτικούς ηγέτες της Άκρας Δεξιάς χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που ελέγχει, ιδίως το δικαστικό σώμα και τα ΜΜΕ, μετά από τη διακυβέρνηση τόσων δεκαετιών.
Δεν είναι τυχαίο που απ’ όλους τους χιλιάδες πολιτικούς, σε μια Ευρώπη που γίνεται τεράστια σπατάλη και διασπάθιση πόρων, μόνο ορισμένοι, κατά σύμπτωση οι πιο επικριτικοί στις ασκούμενες πολιτικές, φέρονται ως εμπλεκόμενοι σε παρατυπίες και σκάνδαλα. Μπορεί και να είναι ένοχοι, αλλά δεν είναι ύποπτη η επιλεκτική αποδοκιμασία τους;
Τελικά, αντί να χωρίζονται οι πολιτικοί και τα κόμματα με βάση τη δημοκρατικότητα και τον φιλειρηνισμό τους, χωρίζονται στη βάση του ποιος συμμετέχει στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και ποιος διαφωνεί με τον πόλεμο! Έτσι, ακροδεξιοί υπέρ του πολέμου είναι αποδεκτοί, ακροδεξιοί κατά είναι αποδοκιμαστέοι.
Διαλυτική κρίση
Τα τελευταία χρόνια, όλο το δυτικό μπλοκ περνάει μία διαλυτική κρίση η οποία εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Μία από τις πιο καινούργιες και πιο πρωτοφανείς εκδηλώσεις της είναι η απαξιωτική επίθεση των ΗΠΑ εναντίον των υπόλοιπων μελών της δυτικής συμμαχίας. Με συνεχείς φραστικές προσβολές και με την επιβολή κυρώσεων, με τη μορφή δασμών, σε όλους! Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό. Πέρα από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί ιθύνοντες απειλούν, ειρωνεύονται και γελοιοποιούν τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος, βασικοί υπουργοί της αμερικάνικης κυβέρνησης, γερουσιαστές, αναλυτές και δημοσιογράφοι σε αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα θεωρούν απολύτως λογικό να απαιτούν την προσάρτηση στις ΗΠΑ του Καναδά και της Γροιλανδίας που αποτελεί κτήση κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έχουν εμπλακεί με φανατισμό στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, ακολουθώντας τυφλά τις ΗΠΑ, έχουν βλάψει σοβαρά τις οικονομίες τους, έχουν διασπάσει την ενότητά τους, αυξάνουν εξωφρενικά τους εξοπλισμούς τους κι έχουν καταστήσει αβέβαιο το μέλλον τους. Με το φόβο δε ότι η Ρωσία θα τους αρπάξει εδάφη, ξαφνικά βρίσκονται σε μια παρανοϊκή κατάσταση καθώς οι Αμερικάνοι απλά τους ανακοίνωσαν ότι αυτοί προτίθενται να τους πάρουν με το έτσι θέλω ένα κομμάτι πλούσιας σε πρώτες ύλες γης που είναι κτήση της Δανίας και είναι δέκα φορές μεγαλύτερο από το κομμάτι της Ουκρανίας που υπερασπίζονται οι Δυτικοί έναντι των Ρώσων!
Ακόμα κι αν δεν πραγματοποιήσει τις προσαρτήσεις που εξήγγειλε ο πρόεδρος Τραμπ, οι Ευρωπαίοι και οι Καναδοί έχουν υποστεί μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση, γιατί αποδείχτηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο η υποτελής τους θέση απέναντι στις ΗΠΑ.
Αλλά και οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Καλύπτουν με τεράστιο δανεισμό την ελλειμματική τους αποδοτικότητα καθώς ξοδεύουν πολύ περισσότερα από τον πλούτο που παράγουν και ζουν με δανεικά πληρώνοντας υψηλούς τόκους ακόμα και σε θεωρούμενους εχθρούς τους! Επίσης, έχουν παλιώσει οι υποδομές τους και έχουν μεγαλώσει υπέρμετρα οι ανισότητες διαταράσσοντας τις ταξικές ισορροπίες, καθιστώντας τη ζωή δυσβάστακτη για όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού και διχάζοντας βαθύτερα την κοινωνία. Έσπασαν οι αναρτήσεις του πολιτικού συστήματος και έχει κηρυχτεί πόλεμος μεταξύ των δύο μεγάλων και αποκλειστικών παρατάξεων που όσο κατεβαίνει προς τα κάτω παίρνει τα χαρακτηριστικά εμφυλίου.
Έφτασε ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς, πολύ ψηλά στην πολιτική ιεραρχία των ΗΠΑ, να καταγγέλλει ότι «οι ολιγάρχες κι από τα δύο κόμματα είναι σαν τους εξαρτημένους από την ηρωίνη! Το ναρκωτικό της προτίμησής τους είναι η απληστία! Πρέπει να απαλλαγούμε από την εξουσία του Μεγάλου Χρήματος!» Κι αυτά λέγονται σε μεγάλα ακροατήρια στη χώρα που το Χρήμα είναι θεός!
Η αντιπαράθεση Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων είναι τόσο τεταμένη, οι κατηγορίες και οι λάσπες που εκτοξεύουν οι μεν στους δε είναι τόσο ηχηρές, βαριές και δύσοσμες που αναρωτιέται κανείς πώς δεν έχουν ακόμα βγει στο δρόμο με τα όπλα να αλληλοσκοτωθούν! Προς το παρόν εκτονώνονται με αλληλοκατηγορίες, καίγοντας αυτοκίνητα της Tesla οι μεν και κυνηγώντας ομοφυλόφιλους και μετανάστες οι δε. Οι σύγχρονοι τζογαδόροι και μαυραγορίτες είναι νόμιμοι, έχουν τις ευλογίες, τις διευκολύνσεις και την προστασία της έννομης τάξης. Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι άνθρωποι, οργισμένοι ή απελπισμένοι καταφεύγουν στην αυτοδικία.
Αυτή η κρίση της Δύσης δείχνει να αναζωογονεί τα τέρατα που πολλοί νόμιζαν ότι είχαν εξαφανιστεί για πάντα!
