«Για ό,τι θα διαβάστε από τούδε και στο εξής, φταίνε δύο: Ο “ταξιτζής του Δρόμου” και ο γιος μου! Βλέπετε ανακάλυψα πως το… βρωμόπαιδο, αντί να διαβάζει τα πονήματα του πατέρα του, άνοιγε την εφημερίδα στη στήλη του ταξιτζή, έσκαγε στα γέλια και μου την έδινε πίσω.
-Δεν θα διαβάσεις αγόρι μου το άρθρο μου για το…
-Αργότερα! Τώρα πάω στον Κωνσταντίνο.
Καταλαβαίνετε την πίκρα του πατέρα…
Ως δυναμικός άνθρωπος αποφάσισα να αντιδράσω:
Χιούμορ εσύ ταξιτζή;
Χιούμορ κι εγώ!
Αληθινές ιστορίες εσύ;
Αληθινές ιστορίες κι εγώ.
Κι έτσι γεννήθηκε η στήλη του Ηρόστρατου. Θα αφήσω το όνομά μου στην ιστορία διά της κατεδαφίσεως/πυρπολήσεως!»
Αυτά έγραφα στον πρόλογο της στήλης που ξεκίνησε το ταξίδι της στις σελίδες του «Δρόμου» τον Ιούνιο του 2011. Από τότε γράφοντας κάθε εβδομάδα –μόνο μια φορά νομίζω έλειψα– συμπλήρωσα 500 στήλες!
Η ιδέα για τη στήλη στην πραγματικότητα ξεκίνησε από τον Σταμάτη Μαυροειδή που σκεφτόταν πώς να «φρεσκάρουμε» λίγο τις σελίδες του Πολιτισμού. Αρχικά υπήρχαν περισσότερα θέματα και σάτιρα. Σταδιακά έγινε μονοθεματική και χωρίς να εγκαταλείπει και τον χιουμοριστικό της χαρακτήρα, μπήκε σε άλλη ρότα.
Πάντως ο τίτλος προέρχεται από τον «Τοίχο» του Ζαν Πολ Σαρτρ και το διήγημα «Ηρόστρατος» που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση όταν το είχα πρωτοδιαβάσει…
Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια. Δυστυχώς γεμάτα διαψεύσεις και ήττες – με εξαίρεση εκείνα τα λίγα χρόνια της ελπίδας και τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το Δημοψήφισμα. Μετά η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα…
Ο Πολιτισμός σε αυτό το διάστημα δέχτηκε συνεχή πλήγματα. Το 2013 έκλεισε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, ενώ από την εποχή που ανέλαβε πλέον υπουργός Πολιτισμού η κυρία Μενδώνη, η πολιτική στον Πολιτισμό έγινε απολύτως καταστροφική. Θα μπορούσαμε άνετα να χαρακτηρίσουμε πλέον το υπουργείο ως «Βαρβαρότητας», μετά τα όσα έγιναν στον Ιερό Βράχο, αλλά και τα όσα συμβαίνουν με το μετρό της Θεσσαλονίκης…
Έτσι φαίνεται να κυριαρχεί η δεύτερη λέξη του τίτλου. Και όχι μόνο σε αυτά που συνήθως εντάσσουμε στον Πολιτισμό.
Από τη στήλη αυτή προσπαθήσαμε να αναδείξουμε και τα θέματα αυτά της καθημερινότητας που εντάσσονται σε μια ευρύτερη έννοια του όρου «Πολιτισμός».
Όμως, όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν αυτή τη στήλη, δεν περιοριζόμαστε στη γκρίνια για τα όσα συμβαίνουν. Προσπαθούμε να δώσουμε βήμα και λόγο στις φωνές που αγωνίζονται για κάτι διαφορετικό μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό.
Υπάρχει η Ελλάδα που αντιστέκεται και ο Δρόμος είναι όλα αυτά τα χρόνια στο πλάι της. Μαζί κι εμείς. Γι’ αυτό θα επαναλάβω τα λόγια του Ίταλο Καλβίνο από τις «Αόρατες πόλεις»:
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει, αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος κι απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ν’ αναγνωρίζεις ποιος και τι στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο.»
Και καθώς μου αρέσουν και τα λογοπαίγνια, σκέφτηκα για εικονογράφηση να βάλω το 500ρακι Fiat, που είχε ένα κάποτε –την εποχή που γεννήθηκα– ο πατέρας μου.
…και πάμε για τα 1000 – αισιοδοξία της βούλησης απέναντι στην απαισιοδοξία της σκέψης…
