Μέρα με τη μέρα, τούτη η ανελέητη επίθεση ενάντια στη χώρα και στη νέα κυβέρνηση, αποκτά όλο και πιο πολύ τα γνωρίσματα της «ταξικής εξόντωσης, του βίαιου στραγγαλισμού και της ελάχιστης αριστερής φωνής που τολμά να πει και ένα «όχι».
Έστω ένα «ασαφές» και δειλό όχι.
Γίνεται εκκωφαντικά φανερό πως όλος τούτος ο οργανωμένος και καλοσχεδιασμένος «πόλεμος», δεν είναι κατά βάση οικονομικός.
Ποτέ δεν ήταν.
Τα ελλείμματα, τα πλεονάσματα, τα προγράμματα, οι λίστες και οι προτάσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα υπαρκτό υπέδαφος που αξιοποιείται από το ευρωπαϊκό ιερατείο του συστήματος, προκειμένου να διαφυλάξουν το οικοδόμημα της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσής τους.
Δεν θέλουν ούτε λύσεις, ούτε προτάσεις.
Ακόμα ούτε τα χρήματα τους πολυενδιαφέρουν.
Θέλουν με πάθος να γονατίσουν κάθε ένδειξη αμφισβήτησης της καπιταλιστικής επικυριαρχίας τους από αριστερές κυβερνήσεις και πρακτικές.
Θέλουν απεγνωσμένα να αποδείξουν την ιστορική αδυναμία των λαών να αλλάξουν το καπιταλιστικό status της Ευρώπης.
Θέλουν πάση θυσία να αποδείξουν τον ουτοπικό χαρακτήρα των ιδεών, των αξιών, των οραμάτων της Αριστεράς.
Θέλουν να μονιμοποιήσουν στη λαϊκή συνείδηση τον «ρεαλιστικό μονόδρομο» του καπιταλισμού, το αναπόφευκτο της λαϊκής υποταγής στους «από πάνω».
Θέλουν με κάθε τρόπο και τίμημα να αποδείξουν ποιος είναι το «αφεντικό», ποιος κάνει κουμάντο.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά, είναι ευρύτερος απ’ αυτόν του έξυπνου διαπραγματευτή, της «φιλολαϊκής» λύσης, της «αριστερής όασης».
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τούτος ο ταξικός αγώνας θα είναι πολύ σκληρός, με «θύματα» και οι συσχετισμοί και η ιστορία, μας λένε πως ο αντίπαλος θα είναι ανελέητος.
Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνησή του, πρέπει γρήγορα να κατανοήσουν ποια είναι τα βασικά τους όπλα σε τούτον τον «πόλεμο».
Έχω τη γνώμη πως τα «ατού» μας δεν είναι οι έξυπνες προτάσεις, οι δημιουργικές ασάφειες, οι χρονικές διαφοροποιήσεις των συσκέψεων των θεσμών και των «τεχνικών κλιμακίων».
Χρήσιμα ίσως, όχι όμως τα βασικά και κύρια.
Έχουμε μπει σε μια πρωτόγνωρη ιστορική πρόκληση και τα βασικά μας «ατού» είναι δυο: Η «αριστεροσύνη» μας και ο λαός μας.
Η εξάπλωση του αριστερού ιού είναι ο φόβος τους.
Η αποστείρωση της Ευρώπης από την «αριστερή χολέρα» είναι η μόνιμη έγνοια τους.
Έστω και η παραμικρή αμφισβήτηση της επικυριαρχίας τους τούς κόβει τον ύπνο.
Το άλλο «όπλο», είναι ο λαός μας.
Μην κάνετε το λάθος σύντροφοι να του φέρετε «μαλακά» τους αναγκαίους συμβιβασμούς, για να μην καταλάβει πως κάνατε πίσω.
Κάντε τον συμμέτοχο στην αγωνία και τις προσπάθειές σας, εξηγήστε τις δυσκολίες και τις αναγκαίες υποχωρήσεις.
Αποσύρετε τα στελέχη σας από τα «πρωινάδικα» και τα τηλεπαράθυρα και ας πάνε στις πόλεις, στις πλατείες, στα χωριά.
Να εξηγήσουν, να ακούσουν, να συνεγείρουν, να στρατεύσουν.
Να προετοιμάσουν την κοινωνία. Για όλα…
Αφυπνίστε τις χειμαζόμενες κομματικές δυνάμεις και φροντίστε να γίνουν «αιχμή του δόρατος» σε τούτον το πόλεμο.
Δεν φοβούνται τον Βαρουφάκη.
Τον όρθιο λαό τρέμουν.
Καλοί μου σύντροφοι, έντιμος συμβιβασμός με έναν πάνοπλο ταξικό αντίπαλο, δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν υπάρξει, θα είναι απλά συμβιβασμός.
Δικός μας συμβιβασμός.
Ρίξτε μια ματιά στην Ιστορία και θα το δείτε ολοκάθαρα.
