Σκιάχτηκα λίγο σαν κατάλαβα πως χαζογελούσα και μίλαγα μονάχος, όταν πήγαινα την Κυριακή να ψηφίσω.
Τελικά το βρήκα λογικό.
Εντάξει.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγαινα να ψηφίσω, όχι για να μπει στη Βουλή το κόμμα μου, όχι για να έχει ισχυρή παρουσία, όχι για να λέω τη Δευτέρα «παρά την πόλωση αντέξαμε», όχι για να έχει δυνατή φωνή η Αριστερά στο Κοινοβούλιο, όχι για να αποτρέψουμε την πολιτική της Δεξιάς, αλλά για κάτι πιο πολύ.
Για να έχουμε τη Δευτέρα, κυβέρνηση της Αριστεράς!
Και κυβέρνηση και αριστερή;
Άει στο διάβολο…
Λες να το δω;
Το είδα τελικά.
Και πάνω που πάω να χωνέψω τι έγινε, να ’σου μπροστά μου ο μπάρμπα-Στρατής.
Παλιά ιστορία ο σύντροφος Στράτος.
Υποψήφιος εγώ του ΣΥΡΙΖΑ στη Μυτιλήνη, στις βουλευτικές του 2004.
Βράδυ μ’ ένα διαβολόκαιρο, πάμε κάποιοι παλαβοί σ’ ένα αριστερό χωριό, για να δώσουμε υλικό.
Χιονόνερο και κρύο τσουχτερό και βέβαια ψυχή πουθενά.
Μόνο ένας καφενές ήταν ανοιχτός.
Μπουκάρουμε φουριόζοι και παγωμένοι και μέσα 5-6 γεροντάκια.
Πάνω που ετοιμάζομαι να βγάλω το γνωστό λογύδριο, κόβεται το ηλεκτρικό.
Τα είπα, με δύο λάμπες και μια ξυλόσομπα που φώτιζαν.
Τελείωσα και… σιωπή.
Τότε σηκώνεται ένας γέροντας, ο μπαρμπα-Στρατής.
«Άκου να δεις παλικάρι. Καθίστε να ζεσταθείτε και να πιούμε ένα κρασί. Εμείς φίλε, μια ζωή ψηφίζουμε ΚΚΕ. Δεν θα σας ψηφίσουμε. Όμως γι’ αυτά που μίλησες, έχει θυσιαστεί κόσμος, είναι αγκάθια χρόνων.
Τα ’χουν πει κι άλλοι αυτά.
Αν είστε εντάξει και τα παλέψετε, πολλοί θα είμαστε κοντά σας.
Όμως να ξέρετε, πως δεν φτάνει η ψήφος της Κυριακής.
Θέλεις, από τη Δευτέρα, όλο το λαό δίπλα σου.
Να ξανάρθετε όμως, όχι μονάχα στις εκλογές.
Άντε εβίβα και μακάρι να τα καταφέρετε».
Δεν τον ξανάδα το σύντροφο από τότε, δεν ξαναπήγα στο χωριό.
Για να πω την αλήθεια, τον ντρεπόμουν λίγο, δεν ένιωθα έτοιμος να τον δω στα μάτια και να του πω: Σύντροφε Στράτο τα καταφέραμε.
Φάντης μπαστούνι μου ήρθε ολοζώντανος μπροστά μου, ξημερώματα της Δευτέρας, ο μπαρμπα-Στρατής.
Και τούτο το «δεν φτάνει η ψήφος της Κυριακής…» μου θρονιάστηκε δίπλα στα ποσοστά μας και σαν να μας έλεγε:
-Τώρα θέλουμε όλη την κοινωνία μαζί μας, δίπλα μας, κοντά μας, σύντροφοι.
Τώρα όλα θα κριθούν από το εάν και πόσο η κοινωνία, το λαϊκό κίνημα, θα μας δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης».
Όλα θα κριθούν εάν θα καταφέρουμε να πείσουμε στην πράξη την κοινωνία, πως αξίζει το κόπο να μας στηρίξει.
Όλα θα κριθούν στο εάν πέρα από «σηματοδοτήσεις», πρωτοβουλίες και αυτονόητες αλλαγές, δώσουμε χώρο και χέρι στο λαό να γίνει «συμμέτοχος και συμπολεμιστής», να μας υπερασπιστεί, να μας διδάξει, να μας κριτικάρει, να μας αλλάξει.
Να μας προφυλάξει από τις αφόρητες πιέσεις τους για να συμβιβαστούμε, να μας δείξει καινούργια αριστερά μονοπάτια, να γίνει ασπίδα σε αυταρέσκειες και «ηγεμονίσκους», να απαιτήσει τη συλλογικότητα, να επιβάλει τη δημοκρατία.
Η διαδρομή Μαξίμου-Καισαριανή νομίζω ήταν, ναι, καλή «διαδρομή» σύντροφε Αλέξη.
Κράτα την ανοιχτή και βατή.
Μακάρι να καταφέρω να ξαναπάω κάποτε στο χωριό και να έχω το δικαίωμα να πω στο μπαρμπα-Στρατή: Σύντροφε τα καταφέραμε.
Θα το παλέψω να γίνει έτσι…
