Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη
Πάνε περίπου πέντε χρόνια, όταν πέντε-εξ σαλταρισμένοι αριστεροί αποφάσισαν πως όταν διαλαλούμε κάθε στιγμή την «ενότητα της Αριστεράς», όταν ορκιζόμαστε στον πλουραλισμό και στη δημοκρατία, όταν η «διαφορετική γνώμη» είναι κορώνα στο κεφάλι μας και πάμε να πείσουμε την κοινωνία για όλα τούτα, τότε κάποτε πρέπει να το αποδείξουμε και στην πράξη.
Σκέφτηκαν, λοιπόν, πως ένας πειστικός τρόπος θα ήταν να κλείσουν τα κομματικά έντυπα δυο «συνιστωσών» και να μπουν στην όμορφη περιπέτεια να φτιάξουν μια εφημερίδα που να γράφεται απ’ όλη την Αριστερά και να απευθύνεται σ’ όλη την Αριστερά.
Ακόμα και σήμερα, αυτό πιστεύουν και αυτό υποστηρίζουν.
Έμπρακτα.
Και από κάθε άποψη, όχι «ανέξοδα».
Όταν εκείνη την περίοδο συνιστώσες, τάσεις, συλλογικότητες, παρέες, πολλαπλασιαζόταν διά της διασπάσεως, τούτοι οι αιθεροβάμονες βάλθηκαν να φτιάξουν «συγχωνεύσεις».
Και καλά έκαναν.
Ήταν ένα στοίχημα.
Ένα στοίχημα δύσκολο.
Δύσκολο να πείσεις τον εαυτό σου, τους χρόνια συντρόφους κοντά σου, να αποδείξεις στους τριγύρω σου πως δεν είσαι ελέφαντας, δύσκολο να απευθυνθείς στις ερμητικά κλειστές» συλλογικότητες», να επηρεάσεις αιώνιες «ταξικές αλήθειες» και προσωπικές στρατηγικές.
Τα καταφέραμε;
Δεν θα έλεγα με σιγουριά «ναι».
Θα έλεγα όμως με σιγουριά, πως ανοίξαμε ένα «δρόμο».
Έναν Δρόμο της Αριστεράς, που είναι δύσκολο να τον αγνοήσεις.
Μάλλον δεν είμαι ο πιο αρμόδιος για να πω αν η εφημερίδα μας είναι καλή, τι της λείπει, τι πρέπει να προστεθεί…
Μπορώ όμως να υποστηρίξω, πως πολλά θα είχαν κερδίσει -αν ήθελαν- στελέχη και όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, εάν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις συζητήσεις μας για «το επόμενο φύλλο».
Τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, το ψάξιμο, τον πολιτικό συναπολογισμό της στιγμής και του αύριο, την έντονη κατάθεση της άποψης, το σεβασμό στο διαφορετικό, τη συντροφική αγάπη.
Η συμμετοχή μου σ’ αυτή τη διαδικασία, ήταν «ετεροβαρής»
Κυρίως κέρδισα, έμαθα.
Έμαθα πόσο δύσκολο και «επώδυνο» είναι, ένας Δρόμος της Αριστεράς να είναι στη πράξη και «δρόμος» και «της Αριστεράς».
Αυτό ήταν ένα χρήσιμο «μάθημα» για μένα.
Κατάλαβα, επίσης, πόσο δύσκολο είναι, μια εφημερίδα να γράφεται «απ’ όλη την Αριστερά» και να απευθύνεται «σε όλη τη Αριστερά».
Κατάλαβα πως δεν είναι καθόλου αρκετό να θέλεις εσύ.
Πρέπει να θέλει και να μπορεί και «η Αριστερά».
Και αυτό ήταν ένα ακόμα «μάθημα».
Και άλλα «μαθήματα» πήρα και αισθάνομαι έντονη την υποχρέωση να πω ένα «ευχαριστώ» σ’ όλους τους αξιόλογους δημοσιογράφους -συντρόφους και μη- που συνειδητά και αφιλοκερδώς συστρατεύτηκαν σε τούτο τον Δρόμο της Αριστεράς
Η στάση τους είναι ένα ακόμα πολύτιμο, για μένα, μάθημα
Υ.Γ. Αρχικά άρχισα να γράφω κάτι σχετικά με τις υποψηφιότητες Βουδούρη-Καρυπίδη.
Ήταν, όμως, τόσο αφοπλιστικά ειλικρινείς οι προτεινόμενοι για το ποιοι είναι και τόσο αφοπλιστικά αποκαλυπτικοί οι προτείνοντες για το τι θέλουν, που τα είπαν όλα μόνοι τους.
Εγώ τι να προσθέσω;
Κάποιοι, φαίνεται, έκαναν τα κουμάντα τους.
