Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη
Νομίζω πως διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού.
Η πολιτική έκφραση των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου στη χώρα μας, αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «σύστημα», περνά μια βαθιά δομική κρίση.
Μια κρίση που δεν σηματοδοτεί απαραίτητα το τέλος της εξουσίας τους, απαιτεί όμως την ριζική αντικατάσταση του τρόπου και των «μορφών» άσκησής της, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν και εκπροσωπούν τα ταξικά συμφέροντα του συστήματος, έχουν αντιληφθεί πλήρως τη φθορά που έχει υποστεί το μοντέλο εξουσίας τους και παλεύουν μεθοδικά και λυσσαλέα να το ανασυγκροτήσουν.
Σε τούτη τη διαδικασία ανοικοδόμησης της «νέας» εξουσίας, το σύστημα δεν διστάζει καθόλου να «θυσιάσει» σάρκα από τη σάρκα του.
Το παλιό επιχειρώντας να εμφανισθεί σαν καινούργιο, επιστρατεύει κάθε εφεδρεία που διαθέτει και αξιοποιεί πλήρως την πολύχρονη εμπειρία του.
Έχει σαλπίσει επιστράτευση όλων των «όπλων» που διαθέτει σε πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Κατασκευάζονται «νέα» πολιτικά σχήματα, βαφτίζονται «ανεξάρτητοι» οι πιο εξαρτημένοι, οι «ισχυρές κυβερνήσεις» αντικαθίστανται με συμμαχικές, οι ιδεολογικές διαφορές εξαφανίζονται στο όνομα της «νέας» εποχής, το κοινωνικό συμφέρον γίνεται «εθνικό», η εργασία «εργασιμότητα», ο μισθός, η σύνταξη, η δημόσια Υγεία και Παιδεία, τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης, οι τράπεζες και οι «αγορές» οι αδιαφιλονίκητοι κυβερνώντες.
Ένα σκηνικό απόλυτου κοινωνικού ευτελισμού και εξανδραποδισμού, ένα παρόν φρικτό που προοιωνίζεται ένα πιο φρικτό μέλλον.
Με δεδομένους τους πολιτικούς συσχετισμούς και το επίπεδο της κοινωνικής «διαθεσιμότητας», η μόνη αντικειμενική δυνατότητα να σταματήσει σήμερα τούτη η βαρβαρότητα, είναι η πολιτική παρεμβολή της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ.
Έγκαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ έκφρασε το λαϊκό αίτημα: Να φύγουν τώρα!
Και εύστοχα συμπλήρωσε: Η Αριστερά στην κυβέρνηση!
Όμως νομίζω πως αυτό είναι το μισό πολιτικό ζητούμενο για τη χώρα μας, στις σημερινές συνθήκες.
Το άλλο μισό -και ίσως σημαντικότερο- είναι τι θέλει να κάνει τούτη η κυβέρνηση της Αριστεράς, τι μέτρα θα πάρει για να στεριώσει την εξουσία της, με ποιες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες σκοπεύει να πορευτεί, σε ποιες «συγκρούσεις» σχεδιάζει να εμπλακεί.
Όλα τούτα, προϋποθέτουν ένα βασικό προαπαιτούμενο. Την ενεργή εμπλοκή και παρουσία της «κοινωνίας» σ’ αυτή την πορεία.
Όχι την ανοχή της, όχι τη λογική «ας τους δούμε και τούτους», όχι την επιλογή του «διαλείμματος» η του «μικρότερου κακού», ούτε την εντολή της «ανάθεσης».
Θέλεις την «κοινωνία» μαζί σου.
Να σου ανοίγει δρόμους, να περιφρουρεί επιλογές σου, να σε ελέγχει, να σε κριτικάρει, να σε νιώθει «δικό της πράγμα», να είσαι Το Κόμμα της.
Και δεν είμαστε έτσι.
Και δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να ψάχνουμε ακόμα τρόπους να «γειωθούμε», όταν οι συνθήκες μας επιτρέπουν να απογειωθούμε.
Να βρούμε τους λόγους που κρατούν την «κοινωνία» ακόμα μακριά μας. Και να πάρουμε μέτρα.
Και ν’ αλλάξουμε ρότα όπου πρέπει.
Και ν’ αλλάξουμε και πρόσωπα, όπου πρέπει.
Τώρα όμως!
Γιατί ο «θάνατος» του αντίπαλου, δεν σημαίνει ντε και καλά και δική μας «νίκη».
