Του Νίκου Ταυρή. Όλα τα είχαμε, ο καύσωνας μας έλειπε…
Κάπως έτσι υποδεχτήκαμε πολλοί το μεγάλο κύμα υψηλών θερμοκρασιών που πλήττει τις τελευταίες μέρες τη χώρα μας. Με τη νοοτροπία ότι μάλλον ο καύσωνας είναι το μικρότερο από τα κακά που ήρθαμε αντιμέτωποι τον τελευταίο καιρό. Και δεν είναι παράλογη αντιμετώπιση αυτή, αν κάποιος συλλογιστεί μόνο τι έχει συμβεί και τι έχουμε ακούσει την τελευταία εβδομάδα.
Οι αυτοκτονίες συναγωνίζονται τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων, οι… αποπληξίες συμπολιτών μας με αφορμή τις φορολογικές δηλώσεις αρχίζουν να είναι πολλές καθημερινά, το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας μπαίνει σε εφαρμογή, η ανεργία είναι ο μοναδικός δείκτης που έχει ανοδική τάση σε αυτόν τον τόπο, οι καρδιοπαθείς πετιούνται στον Καιάδα και ο κατάλογος συνεχίζει και καταλήγει να είναι πολύ μακρύς…
Είναι φορές που αναρωτιέσαι πού μπορεί να φτάσει η κατάσταση, πού μπορεί να οδηγηθούμε ως πολίτες, ως λαός, ως χώρα. Αν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Ομολογώ ότι πολλές φορές πιάνω το εαυτό μου να φαντάζεται μια ολοσκότεινη πραγματικότητα. Μια χώρα χωρίς πλούτο, που οι πολίτες είναι απλά υπήκοοι της τρόικας και των υποτακτικών της, χωρίς κοινωνικό πρόσωπο, που η μοναδική υπηρεσία που χρηματοδοτεί το κράτος είναι η αστυνομία, που στις γειτονίες κυριαρχούν οι συμμορίες, κρατικές, παρακρατικές, φασιστικές, εγκληματικές, που τα ναρκωτικά και η μετανάστευση θα στερούν τα πιο ανήσυχα μυαλά από την κοινωνία μας, που το 10% θα τα έχει όλα στα πόδια και το υπόλοιπο 90% δεν θα έχει τίποτα στα χέρια του.
Η Υγεία και η Παιδεία για το μέσο πολίτη θα φαντάζουν όνειρο θερινής νυκτός, ενώ το να έχεις μια οποιαδήποτε δουλειά με έναν πενιχρό μισθό θα είναι όνειρο ζωής. Απαισιοδοξία; Όχι, περισσότερο είναι μια προσέγγιση του άμεσου μέλλοντος μας. Το μέλλον μιας χώρας με 42 βαθμούς υπό σκιάν…
Όμως η πραγματικότητα δεν έχει μόνο μία πλευρά. Έτσι μπορείς να πεις ότι παρά το γεγονός ότι ο κοινωνικός υδράργυρος είναι έτοιμος να πιάσει ιστορικά υψηλά, είναι ολοφάνερο ότι από τον ορίζοντα έρχεται δροσερό αεράκι, ελπιδοφόρο προμήνυμα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε προς το καλύτερο. Είναι το αεράκι που βγαίνει από τα στήθια ενός λαού που ορθώνει το ανάστημα του, που με υψηλό φρόνημα και αίσθημα ευθύνης δίνει τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο, για να επιβάλει μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική στροφή στην Ιστορία του τόπου.
Αυτό το αεράκι της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των απεργιών, των διαδηλώσεων, των πλατειών, του ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και δυναμώνει. Φαίνεται καταδικασμένο να νικήσει. Άλλωστε, ο καύσωνας δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα…
Οι αυτοκτονίες συναγωνίζονται τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων, οι… αποπληξίες συμπολιτών μας με αφορμή τις φορολογικές δηλώσεις αρχίζουν να είναι πολλές καθημερινά, το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας μπαίνει σε εφαρμογή, η ανεργία είναι ο μοναδικός δείκτης που έχει ανοδική τάση σε αυτόν τον τόπο, οι καρδιοπαθείς πετιούνται στον Καιάδα και ο κατάλογος συνεχίζει και καταλήγει να είναι πολύ μακρύς…
Είναι φορές που αναρωτιέσαι πού μπορεί να φτάσει η κατάσταση, πού μπορεί να οδηγηθούμε ως πολίτες, ως λαός, ως χώρα. Αν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Ομολογώ ότι πολλές φορές πιάνω το εαυτό μου να φαντάζεται μια ολοσκότεινη πραγματικότητα. Μια χώρα χωρίς πλούτο, που οι πολίτες είναι απλά υπήκοοι της τρόικας και των υποτακτικών της, χωρίς κοινωνικό πρόσωπο, που η μοναδική υπηρεσία που χρηματοδοτεί το κράτος είναι η αστυνομία, που στις γειτονίες κυριαρχούν οι συμμορίες, κρατικές, παρακρατικές, φασιστικές, εγκληματικές, που τα ναρκωτικά και η μετανάστευση θα στερούν τα πιο ανήσυχα μυαλά από την κοινωνία μας, που το 10% θα τα έχει όλα στα πόδια και το υπόλοιπο 90% δεν θα έχει τίποτα στα χέρια του.
Η Υγεία και η Παιδεία για το μέσο πολίτη θα φαντάζουν όνειρο θερινής νυκτός, ενώ το να έχεις μια οποιαδήποτε δουλειά με έναν πενιχρό μισθό θα είναι όνειρο ζωής. Απαισιοδοξία; Όχι, περισσότερο είναι μια προσέγγιση του άμεσου μέλλοντος μας. Το μέλλον μιας χώρας με 42 βαθμούς υπό σκιάν…
Όμως η πραγματικότητα δεν έχει μόνο μία πλευρά. Έτσι μπορείς να πεις ότι παρά το γεγονός ότι ο κοινωνικός υδράργυρος είναι έτοιμος να πιάσει ιστορικά υψηλά, είναι ολοφάνερο ότι από τον ορίζοντα έρχεται δροσερό αεράκι, ελπιδοφόρο προμήνυμα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε προς το καλύτερο. Είναι το αεράκι που βγαίνει από τα στήθια ενός λαού που ορθώνει το ανάστημα του, που με υψηλό φρόνημα και αίσθημα ευθύνης δίνει τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο, για να επιβάλει μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική στροφή στην Ιστορία του τόπου.
Αυτό το αεράκι της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των απεργιών, των διαδηλώσεων, των πλατειών, του ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και δυναμώνει. Φαίνεται καταδικασμένο να νικήσει. Άλλωστε, ο καύσωνας δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα…
Σχόλια
