Τούτες τις μέρες ειπώθηκαν πολλά επετειακά, έγιναν εκδηλώσεις στην Κύπρο, γιορτές στο Προεδρικό, ειδική συνεδρίαση της Βουλής για τον «μισό αιώνα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας». Μέσα λοιπόν στο τάχα αναστοχαστικό κλίμα της πολιτικής ηγεσίας και τους πανηγυρισμούς για το «ελληνικό θαύμα», ο κ. Μητσοτάκης το τερμάτισε: «Καθόλου τυχαία, τα γενέθλια της Δημοκρατίας συμπίπτουν με τα γενέθλια της Νέας Δημοκρατίας… Πρόκειται για μια μάχη τολμηρών μεταρρυθμίσεων που ήδη δίνει η Ελλάδα για να απαλλαγεί από τα φρένα που την κράτησαν πίσω εδώ και δεκαετίες… Η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1974… Χρόνια πολλά στη Δημοκρατία μας».
Όμως το πιο σαφές, κυνικό, συστημικό και ξεδιάντροπο ειπώθηκε από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Στουρνάρα, υπάλληλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, άνθρωπο με πολλές κεντρικές ευθύνες πριν, κατά και μετά την ψήφιση των τριών Μνημονίων. (Παρένθεση: Κανείς δεν αναφέρει πως ο κ. Στουρνάρας τους 6 κρίσιμους μήνες διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το δημοψήφισμα, δεν ένοιωσε καμία πίεση. Αντίθετα, στηρίχθηκε πλήρως από τους Δραγασάκη-Τσακαλώτο, και μετά πλαισιώθηκε από τον Χουλιαράκη…).
Τι είπε λοιπόν ο κ. Στουρνάρας; «Στην Τράπεζα της Ελλάδος έχουμε κάνει υπολογισμούς, σύμφωνα με τους οποίους, με ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 2% του ΑΕΠ και με μεταρρυθμίσεις του τύπου που προανέφερα, θα φτάσουμε το χρέος στο 60% του ΑΕΠ σε 40 περίπου χρόνια»! Με αυτά τα λόγια ο κ. Στουρνάρας παρουσίασε το πρόγραμμα της ευρωκρατίας και των ελίτ: Τολμηρές μεταρρυθμίσεις (όποτε ακούτε αυτή τη λέξη να φυλάγεστε) για να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να μειώσουμε τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ. Και… υπομονή για 40 χρόνια.
Προσέξτε: 40 χρόνια για φθάσουμε σε μια χρεοκοπία το 2010, 10 χρόνια «γύψος» και Μνημόνια για να καλυφθεί η χρεοκοπία, και τώρα άλλα 40 χρόνια για να φθάσουμε σε ένα επίπεδο σχέσης χρέους και ΑΕΠ του 1974 ή του 1984. Κι όλα αυτά αναγορεύονται σε επιτυχία, χρηστή διαχείριση, υπεύθυνη στάση, σωτηρία της χώρας! Η σχέση χρέους προς ΑΕΠ το 1974 ήταν περίπου 28%, τώρα έχουμε πρωτιά στην Ευρώπη: σύμφωνα με τα στοιχεία της Εurostat, στο τέλος του Α΄ τριμήνου 2024 το ελληνικό χρέος προς το ΑΕΠ ήταν στο 159,8%. Ακολουθούν η Ιταλία (137,7%), η Γαλλία (110,8%), η Ισπανία (108,9%), το Βέλγιο (108,2%) και η Πορτογαλία (100,4%). Το χρέος αυξάνεται και σε απόλυτους αριθμούς (δισεκατομμύρια ευρώ), όπως θα αυξηθούν απότομα και οι απαιτήσεις των δανειστών και τα ποσά αποπληρωμής του. Αυτά τα γνωρίζει και ο κ. Στουρνάρας και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Η χώρα βαδίζει ξανά προς τα βράχια, και μια νέα χρεοκοπία έχει σχεδόν αναγγελθεί για το εγγύς μέλλον.
Τα 40 χρόνια είναι μακρά περίοδος. Κανένας δεν μπορεί να κάνει σχεδιασμούς, ακόμα και οικονομικούς, για τέτοιο βάθος χρόνου. Γεωπολιτικά, παγκόσμια, περιφερειακά γεγονότα, οικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις, αλλαγές συνόρων, πολιτικές εξελίξεις και εξεγέρσεις είναι στον ορίζοντα – κι όχι ένα πλάνο «τολμηρών μεταρρυθμίσεων» που θα προωθήσει κάτι σαν το… επιτελικό κράτος. Γιατί όμως ο γκουρού κ. Στουρνάρας κάνει λόγο για «40 χρόνια»; Στην ουσία υπαγορεύει όρους και θέτει το πλαίσιο που οι ελίτ οφείλουν να επιβάλλουν σε όποιον σκέφτεται να γίνει «διαχειριστής της πολυκατοικίας». Είναι η συνταγή που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές. Η αλλιώς, η συνταγή που εθνικοποιεί τις ζημιές και διεθνοποιεί τα κέρδη για τους ηγήτορες της παγκοσμιοποίησης και της ευρωκρατίας. Σαν να υπάρχει ένα πρωτόκολλο, μια εργαλειοθήκη «πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς» που πρέπει να ακολουθηθεί χωρίς παρεκκλίσεις.
Πάρτε λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες μια βαθιά ανάσα μέσα σε αυτό το δύσκολο καλοκαίρι (δείτε όμως καθαρά και τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό και τη μετατροπή της Ελλάδας σε πολλαπλό κόμβο, χωρισμένη σε φέτες και ζώνες, με μεγαλύτερη την «αθέατη»: αυτήν της φτωχοποίησης, της εγκατάλειψης, της παρακμής και της σήψης). Είναι αναγκαία η ανάσα για να μην επιτρέψουμε αυτό που προγραμματίζουν όλοι αυτοί που δεν νοιώθουν τον αγώνα επιβίωσης, το καθημερινό άγχος, την ταλαιπωρία, την ψυχική κούραση, την εθνική ταπείνωση, την έλλειψη και διάλυση των υποδομών, την τρομερή υποβάθμιση της ζωής.
Αυτοί δεν νοιώθουν αυτόν τον πόνο και την αγωνία. Δεν νοιάζονται για τον τόπο και το μέλλον του. Δουλεύουν για να διαλύσουν. Χρέος μας είναι να καταστήσουμε την αντίστασή μας υπαρξιακή ανάγκη, και να οικοδομήσουμε εκ νέου την ελπίδα. Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας καλεί να στείλουμε τους Στουρνάρες σπίτι τους, στην ανεργία, στον εξοστρακισμό. Και ορισμένους στη Δικαιοσύνη.
Ευχόμαστε σε όλους και όλες καλό καλοκαίρι, όσο είναι δυνατόν. Πάρτε ανάσες, διότι χρειάζεται η ικμάδα του καθένα και καθεμιάς. Μας περιμένει αγώνας!
