Στην Ελλάδα (και τον Νότο) της κρίσης η νέα γενιά βλέπει τον εαυτό της χωρίς μέλλον και διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Οι επιλογές της είναι λίγες και όλες εξίσου δύσκολες. Οι έρευνες μιλούν ξεκάθαρα για ένα διαρκώς ογκούμενο ρεύμα μετανάστευσης, κυρίως των νέων, από τον Ευρωπαϊκό Νότο προς τον Βορρά, σ’ ένα κυνήγι αξιοπρεπούς εργασίας και διαβίωσης.
Οι νέοι γίνονται δραπέτες από έναν κόσμο που άλλοι έχτισαν και… διέλυσαν γι’ αυτούς.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και κόντρα στα αδιέξοδα και το γενικό μούδιασμα, δημιουργούνται συλλογικότητες και ομάδες που προσπαθούν να εξηγήσουν και να αναδείξουν αυτό το φαινόμενο, να καταδείξουν τις αιτίες του και, γιατί όχι, να προσπαθήσουν να το ανατρέψουν.
Μία πρωτότυπη έρευνα διεξάγεται με τίτλο Generation-E, καταγράφοντας μέσω ενός διαδικτυακού ερωτηματολογίου (που μπορεί ο καθένας να το βρει στην διεύθυνση www.generatione.eu) πόσοι και ποιοι Ευρωπαίοι μεταναστεύουν, ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους παίρνουν αυτήν την απόφαση, αλλά και ποιες είναι οι ελπίδες τους και οι δυσκολίες που συναντούν.
Ένα διαδικτυακό δημοσιογραφικό έργο υποστηρικτικού και ενημερωτικού χαρακτήρα δημιουργήθηκε υπό τον τίτλο New Diaspora. Στην ιστοσελίδα του έργου www.newdiaspora.com μπορούν οι νέοι μετανάστες από την Ελλάδα να ανεβάσουν βίντεο από τη ζωή τους στο εξωτερικό δίνοντας κουράγιο, επικοινωνώντας μεταξύ τους, αλλά και ενημερώνοντας τους νέους που προβληματίζονται για το μέλλον τους εντός κι εκτός χώρας.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι η κίνηση νέων Εγώ Θα Μείνω (www.egothameino.gr). Μέλη της είναι νέοι που αποφάσισαν να μείνουν στη Ελλάδα και να παλέψουν για το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας, αλλά και όσους τελικά μετανάστευσαν αλλά δεν παύουν να νοιάζονται για τον τόπο τους. Μέσω της συλλογικότητας αναζητούν την ταυτότητα, το ρόλο και τους τρόπους δράσης της νεολαίας στην Ελλάδα της κρίσης. Συντονίζουν τις δράσεις τους μέσα από μια σελίδα στο Facebook με το ίδιο όνομα.
Ηλίας Σιάχος
Μαρία Μαντά
Αλίκη Γκερλιώτη, αντιπρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου
«Είμαστε στη φάση του “Γκασταρμπάιτερ reloaded”»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μίτσο Γκάζη
Η Αλίκη Γκερλιώτη ζει εδώ και 2 χρόνια στο Βερολίνο, είναι αντιπρόεδρος του Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου, ενώ δραστηριοποιείται και μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ Βερολίνου. Είναι υποψήφια διδάκτορας Ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου και για τα προς το ζην εργάζεται ως σερβιτόρα. Η Αλίκη μίλησε στον Δρόμο για το σύγχρονο ρεύμα Ελλήνων μεταναστών προς τη Γερμανία, τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν, αλλά και για τις προσπάθειες στήριξης και αλληλεγγύης που λειτουργούν.
Ποια είναι η «ψυχολογία» ενός νέου που φέυγει; Ποιες είναι η προσδοκίες του;
Δεν χρειάζεται κανείς να φτάσει στον πάτο του βαρελιού για να πάρει την απόφαση να φύγει. Ο εκτιμώμενος ελληνικός πληθυσμός στο Βερολίνο έχει αγγίξει, τα τελευταία χρόνια, τους 12.000 και συνεχώς αυξάνεται. Βλέπει κανείς νέους ανθρώπους και οικογένειες από διάφορες και πολύ διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες. Άνθρωποι που την έβγαζαν κουτσά-στραβά στην Ελλάδα, αλλά θέλησαν να ξεφύγουν από την «εθνική μελαγχολία». Άλλοι το έκαναν για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον για τα παιδιά τους, μέλλον που στην Ελλάδα είναι σκοτεινό. Η ειδίκευση και οι σπουδές είναι ακόμα ένας λόγος, ενόψει των υποχρηματοδοτούμενων και συστηματικά διαλυόμενων πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Πολλοί μετανάστευσαν στο Βερολίνο λόγω ανεργίας, άλλοι λόγω έρωτα και πολλοί επειδή είναι καλλιτέχνες (στο Μπερλίν η τέχνη και ο έρωτας -αν μη τι άλλο- ανθούν). Το τραγικό, όμως, είναι οι άνθρωποι που ήρθαν, γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. Ανειδίκευτοι, άνεργοι, καταχρεωμένοι και αβοήθητοι. Δεν είχαν να χάσουν τίποτα και ήρθαν στο Βερολίνο με την ελάχιστη προσδοκία της επιβίωσης.
Πώς είναι η ζωή των Ελλήνων μεταναστών στο Βερολίνο; Ποιος είναι ο βαθμός ενσωμάτωσής τους στην κοινωνία της γερμανικής πόλης;
Η διαταξική κοινωνική σύνθεση του ελληνικού μεταναστευτικού ρεύματος καθιστά διαφορετικές και τις δυνατότητες ενσωμάτωσης των μεταναστών στη γερμανική κοινωνία. Το ρεύμα του ειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού που έφερε η ανεργία και η κρίση έχει τις πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις ενσωμάτωσης. Πολύγλωσσοι, εξαιρετικά καταρτισμένοι από τα ελληνικά πανεπιστήμια (με τα χρήματα του ελληνικού λαού) κοινωνικά επιδέξιοι, είναι ένα πραγματικό τεφαρίκι για την γερμανική αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα, καλωσορίζονται και ως μια εξωτική νότα σε μια πόλη που ως trademark έχει την πολυπολιτισμικότητα και την διαφορετικότητα. Βέβαια, όταν η διαφορετικότητα αυτή έχει την όψη ενός ανειδίκευτου, λαϊκού και φτωχού ανθρώπου, χωρίς πτυχία και hipster αξεσουάρ, το πράμα αλλάζει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη γερμανική κοινωνία και η καθημερινή ζωή τους είναι πολύ δύσκολη.
Ποια είναι η πολιτική της Γερμανίας (ως βασική χώρα υποδοχής) για το νέο μεταναστευτικό ρεύμα από την περιφέρεια της Ευρώπης;
Η Γερμανία δεν είναι τυχαία η μόνη χώρα στην Ευρώπη που παρουσιάζει οικονομική μεγέθυνση. Έχει διαμορφώσει τόσο το στυλ, όσο και τα ιδεολογικά εργαλεία για να επωφεληθεί από το μεγαλύτερο brain drain της μοντέρνας ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η κρίση έχει οδηγήσει στην έλευση εργατικού δυναμικού και η γερμανική μεταναστευτική πολιτική αναδιαρθρώνεται με σκοπό να το αξιοποιήσει με βάση τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Με προγράμματα Ενσωμάτωσης και Συμμετοχικότητας των μεταναστών έχουμε περάσει σε μια φάση «Γκασταρμπάιτερ reloaded». Μόνο που οι νέοι Γκασταρμπάιτερ τυχαίνει ενίοτε να έχουν και δυο-τρία πτυχία. Η γερμανική αγορά εργασίας έχει μεγάλη έλλειψη σε ειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Την έλλειψη αυτή επιχειρεί να καλύψει δημιουργώντας φορείς και υπηρεσίες που αξιολογούν και ξεσκαρτάρουν τους νεοαφιχθέντες. Οι μετανάστες με το επιθυμητό προφίλ ωθούνται στην πλήρωση των κενών στη γερμανική παραγωγική μηχανή, ενώ σταδιακά ενσωματώνονται στην κοινωνία υποδοχής. Από τη άλλη, αυτοί που δεν έχουν τα προσόντα, αφήνονται επιμελώς στην τύχη τους. Ίσως λάβουν κάποιο κοινωνικό επίδομα, ίσα-ίσα για να επιβιώνουν, και αναζητούν εργασία στις κουζίνες εστιατορίων, συχνά ανασφάλιστοι και χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό -ταμάμ για την αναπτυσσόμενη γερμανική αγορά.
Έχει το ελληνικό κράτος κάποια πολιτική για το θέμα; Υπάρχουν πολιτικές βοήθειας, σύνδεσης με τη χώρα, «επαναπατρισμού» των νεων μεταναστών;
Το ελληνικό κράτος λάμπει διά της απουσίας του. Χρόνια τώρα ακολουθείται μια πολιτική αδιαφορίας. Η Διασπορά, παραδοσιακά, γινόταν αντιληπτή ως δεξαμενή ψήφων και όχι σαν πολίτες του ελληνικού κράτους. Προ ετών έπαυσε η οικονομική στήριξη των συλλογικών φορέων των Ελλήνων μεταναστών με αποτέλεσμα τα Κέντρα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Μέσα στην αναμπουμπούλα της κρίσης δε, πήρε σειρά και η ελληνόγλωσση εκπαίδευση. Η αφασική αυτή πολιτική καθρεφτίζει ένα κράτος σε διάλυση. Μέσα από την απώλεια του πιο ζωογόνου κοινωνικού κεφαλαίου -της νεολαίας-, οδηγείται με βήμα ταχύ σε κοινωνικό, οικονομικό και δημογραφικό τέλμα.
Πώς καλύπτει η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου αυτά τα κενά;
Η ΕΚΒ δεν καλύπτει αυτά τα κενά -και δεν θα μπορούσε να τα καλύψει. Έργο της είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να βοηθήσει το νέο μεταναστευτικό ρεύμα. Ταυτόχρονα, προάγει τη γλώσσα και τον πολιτισμό και δρα ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. Έχουμε δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης που βοηθούν τους νέους μετανάστες στα πρώτα βήματα της ζωής τους στη Γερμανία. Εθελοντές συνοδεύουν τους νεοαφιχθέντες, ως μεταφραστές, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην τράπεζα, στο μεσιτικό γραφείο, στο νοσοκομείο. Νομικοί προσφέρουν δωρεάν συμβουλευτική. Με εκδηλώσεις και σεμινάρια συμβάλλουμε στην ενημέρωση, ενώ ανοιχτές ομάδες κοινωνικής δράσης συνεδριάζουν στους χώρους μας.
Θα μπορούσε να υπάρξει μια αντιστροφή του ξεριζωμού της νεολαίας από τη χώρα μας; Ποιες οι προυποθέσεις γι αυτό;
Πολιτική επαναπατρισμού σημαίνει καταρχήν πολιτική σταθεροποίησης και ανάπτυξης στην Ελλάδα. Μόνο όταν αρθούν οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα θα μπορέσει αυτό να αναχαιτιστεί. Θέσεις εργασίας, εκπαίδευση, Υγεία, κοινωνική ασφάλεια και κράτος δικαίου. Αλλά η κρίση δεν συμπυκνώνεται μόνο στο ερώτημα αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν λεφτά. Μια πολιτική επαναπατρισμού προϋποθέτει ένα όραμα. Μία συνολική αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους. Μια ιδεολογική επανατοποθέτηση του λαού. Μια πολιτιστική επανάσταση. Να λάβουμε τη θέση μας, ως χώρα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ως χώρα των Βαλκανίων και κομμάτι της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης. Και αυτός είναι ένας αγώνας που δεν ανήκει μόνο στα κινήματα στην Ελλάδα. Ανήκει και στον ελληνισμό της παγκόσμιας Διασποράς. Είναι η κοινή μας ευθύνη.
INFO
Το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο (ΕΠΚ) Βερολίνου λειτουργεί εδώ και παραπάνω από 20 χρόνια και αποτελεί την έδρα 14 Συλλόγων. Οργανωτικός φορέας του ΕΠΚ είναι η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου, η οποία, με αφετηρία τον αντιδικτατορικό αγώνα, συνεχίζει εδώ και δεκαετίες να έχει κεντρικό ρόλο για τον Ελληνισμό της Διασποράς. Αποτελεί τον μοναδικό ελληνικό συλλογικό φορέα που επιχειρεί οργανωμένα και στην πράξη να σταθεί αλληλέγγυος στο νέο κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα της κρίσης, να δημιουργήσει θεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα και κουλτούρα και να δικτυώνεται με άλλους μεταναστευτικούς φορείς.
Site: https://gr-gemeinde.de/
Τρεις φοιτητές συζητούν με τον Αλέξανδρο Κυπριωτάκη-Weijers
Περισσότερες εμπειρίες και συλλογική δουλειά
Ο Αλέξανδρος Κυπριωτάκης-Weijers είναι ένας άνθρωπος της γενιάς μας που συχνά-πυκνά από το εξωτερικό, με τη βοήθεια των Mέσων Kοινωνικής Δικτύωσης, παρεμβαίνει με τον τρόπο του -εικαστικά κυρίως- στα μεγάλα γεγονότα της επικαιρότητας στην Ελλάδα, όπως τις εκλογές του 2012 και του 2014, το «μαύρο» στην ΕΡΤ, την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές κ.ά.
Δυστυχώς είναι σπάνιο τέσσερις νέοι άνθρωποι να συζητούν για τη ζωή στο εξωτερικό, για την πνευματική «αφαίμαξη» της Ελλάδας («brain-drain»), αλλά και για την στάση ζωής των νέων και το «lifestyle» που επικράτησε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα της συζήτησης που έκανε ο Αλέξανδρος Κυπριωτάκης (Α.Κ.) με τη φοιτήτρια Ιατρικής Μαριέττα Αβραμοπούλου (Μ.Α.), τον φοιτητή Ιατρικής Θοδωρή Λαδόπουλο (Θ.Λ.) και τον φοιτητή στο ΤΕΙ Πληροφορικής Γιώργο Πατέλη (Γ.Π.). Ολόκληρη τη συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο neolaia.e-dromos.gr.
Γ.Π.: Πιστεύεις ότι οι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό λόγω της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας (για να βρουν δουλειά) ή για να σπουδάσουν και ίσως να κυνηγήσουν ένα «αμερικανικό όνειρο»;
A.Κ.: Θα έλεγα ότι ισχύουν λίγο-πολύ και τα δύο. Όσον αφορά το «αμερικανικό όνειρο», δεν ισχύει τόσο πολύ. Έχει να κάνει, κυρίως, με τις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης και την ασφάλεια εργασίας. Εκτός αυτού, υπάρχουν κοινωνικές παροχές, αν και περικόπτονται, που βοηθάνε πολύ -χωρίς να εννοώ ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές, ταξικές διαφορές οι οποίες δημιουργούν τριβές στην κοινωνία. Οι Έλληνες, κυρίως, θα μου πουν ότι αντιμετωπίζουν επαγγελματικές δυσκολίες οι γονείς τους, οπότε είναι διστακτικοί στο να γυρίσουν πίσω και προτιμούν να κάνουν κάτι εδώ.
Θ.Λ.: Γενικά κυριαρχεί ο ατομισμός και απάθεια στη νεολαία. Πιστεύεις υπάρχουν προϋποθέσεις για να δράσει μια συλλογικότητα;
Α.Κ.: Είναι πολύ σωστή η σύνδεση της απάθειας της νεολαίας με τη δυσανάλογη αντίδραση και τον ελληνισμό. Σ’ αυτό έχουν ευθύνες όχι μόνο οι κυβερνώντες, αλλά και η μαζική ενημέρωση που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τον αποελληνισμό της νεολαίας, όχι με εθνικιστική χροιά, αλλά, να σε ενδιαφέρει κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Ο ψεύτικος κόσμος του νεοέλληνα ξεφουσκώνει και κυριαρχεί η απελπισία. Έτσι, οι κυβερνώντες, έχουν εφεύρει τρόπους για να το διαχειριστούν, ένας από αυτούς είναι και η Χρυσή Αυγή.
Ερώτηση (από Ίντερνετ): Γιατί η αγάπη για την Ελλάδα δεν εκδηλώνεται από τη μεριά του ακαδημαϊκού δυναμικού, αλλά διαστρεβλώνεται και παρουσιάζεται όπως παρουσιάζεται από τη Χρυσή Αυγή;
Γ.Π.: Υπάρχει και από τους ίδιους τους καθηγητές μία προτροπή να φύγουμε στο εξωτερικό για να μπορέσουμε να σπουδάσουμε, να προοδεύσουμε στη ζωή μας. Αν μιλάμε γενικά για την ακαδημαϊκή κοινότητα, δηλαδή να συμπεριλάβουμε μέσα και εμάς, τους φοιτητές, νομίζω ότι σήμερα υπάρχει ξεκάθαρα πολύ μεγάλος ατομισμός.
Α.Κ.: Αυτό, δυστυχώς, έχει να κάνει με την αξιοκρατία και την έλλειψη προοπτικής. Δηλαδή, θα τελειώσω το πανεπιστήμιο, θα πάω μετά σε μια δουλειά, αν βρω, όπου θα με πληρώνουν με πολύ λίγα, συγκριτικά με τους άλλους μου συναδέλφους στο εξωτερικό και δε θα μπορέσω να αναδείξω κάποια πράγματα τα οποία έχω κάνει στο μεταπτυχιακό μου και θα μπορούσα να βοηθήσω στην έρευνα ή στην καινοτομία. Εκεί δεν θα αδικήσω κανέναν ο οποίος θέλει να αναπτύξει τον εαυτό του και να πάει στο εξωτερικό, πραγματικά.
Μ.Α.: Σε εμάς υπάρχουν αυτοί που μας λένε ότι έξω είναι σίγουρα καλύτερα αλλά υπάρχουν και αυτοί που μας λένε: «μείνετε». Θέλω να πω ότι δεν είναι άσπρο-μαύρο. Η άποψή μου είναι ότι ο σημερινός νέος έχει ακόμα αξίες, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απογοήτευση και η παθητικότητα. Πιστεύω ότι υπάρχει συλλογική συνείδηση αλλά είναι κοιμισμένη.
Θ.Λ.: Κατά την άποψή μου οι ακαδημαϊκοί είναι χρεοκοπημένοι. Όλα αυτά τα χρόνια δεν διαμαρτυρήθηκαν, δεν προειδοποίησαν για τίποτα, δεν πρόβαλαν ουσιαστικά καμία αντίσταση. Ήταν δίπλα από το σύστημα, έγλειφαν το σύστημα. Η πλειοψηφία είναι το κακό παράδειγμα.
Α.Κ.: Θέλω να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν θα βγω μειωμένος από τη διαδικασία στην οποία έχω μπει. Θα βγω καλύτερος άνθρωπος – και με τα καλά και τα κακά της όλης ιστορίας. Δεν γνωρίζω πού θα βρεθώ σε ορισμένα χρόνια. Ο πόθος μου είναι να βρίσκομαι κοντά στην Ελλάδα και να ζήσω εκεί κάποια στιγμή. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Η συμβουλή που δίνω σε κάποιον που βγαίνει έξω είναι να μην μπαίνει σε κουτάκια. Όσο είμαστε νέοι να πάρουμε περισσότερες εμπειρίες. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ταξίδια, αλλά και συλλογική δουλειά. Να μπορέσει ο νέος, να βρει νέους τρόπους να δημιουργήσει, να εκφραστεί, να συνθέσει.
Μ.Α.: Πιστεύω ότι εμείς που είμαστε νέοι μπορούμε και θέλουμε να κάνουμε πράγματα. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα.
Α.Κ.: Εγώ εύχομαι η νεολαία να μπορέσει να γυρίσει πίσω, κάτι που προϋποθέτει και αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Αυτό είναι μία άλλη συζήτηση, αλλά όπως λέει και το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Θ.Λ.: Το βασικό που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε τα κοινά μας πρόσημα. Αν βρούμε αυτά που μας ενώνουν και καταλάβουμε το κοινό μας συμφέρον, θα τα καταφέρουμε.
Έγιναν – θα γίνουν…
Δύο μαζικές συνελεύσεις νέων πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα σε Ηράκλειο και Ρέθυμνο, για την προετοιμασία της Πανελλαδικής Συνάντησης Νέων. Η συζήτηση γύρω απ’ την ανάγκη να υπάρξει ένα συλλογικό όραμα που θα πηγαίνει κόντρα στο συλλογικό μούδιασμα και η ανάγκη για την επανεφέυρεση τρόπων συλλογικής δράσης απέναντι στην ακινησία και τον ατομισμό, ήταν τα βασικά θέματα που προβλημάτισαν όσους συμμετείχαν. Οι ιδέες για την ανάδειξη των ζητημάτων που απασχολούν την νεολαία και οι προτάσεις για την συμμετοχή όλο και περισσότερου νέων στις κατά τόπους πρωτοβουλίες ήταν ένα ακόμη θέμα που απασχόλησε την Κουβέντα.
Στο πλαίσιο αυτό, με αφετηρία το Ρέθυμνο, θα κυκλοφορήσει ένα ερωτηματολόγιο το οποίο απευθυνόμενο σε νέους ανθρώπους σε όλη την χώρα, θα προσπαθήσει να χαρτογραφήσει τις σκέψεις, την ψυχολογία και τις διαθέσεις της γενιάς μας για συλλογική δράση και δημιουργία.
Στο Ηράκλειο, δοκιμάζουν τις δυνατότητες που δίνει το Διαδίκτυο. Ήδη, έγινε η πρώτη διαδυκτιακή συζήτηση με θέμα τηνμετανάστευση, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα στον Δρόμο, ενώ υπάρχουν ιδέες και για τη συνέχεια.
Συζήτηση σήμερα στη Θεσσαλονίκη
Συζήτηση με θέμα Το πανεπιστήμιο στο «γύψο» – Οι φοιτητές στο περιθώριο διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που γίνονται προς την Πανελλαδική Συνάντηση.
Για την κατάσταση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και την ανάγκη για ένα νέο φοιτητικό κίνημα θα μιλήσουν οι: Βασίλης Γεροδήμος, φοιτητής ΑΠΘ, Ιφιγένεια Καμτσίδου, καθηγήτρια ΑΠΘ και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και Δημοσθένης Σταμάτης, καθηγητής ΑΤΕΙΘ.
Η εκδήλωση θα γίνει σήμερα, Σάββατο 8/11 στις 6.30μ.μ. στο Στέκι του Δρόμου (Ιουστινιανού 11 και Βενιζέλου- 2ος όροφος)
