του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ίσως και το να εξοργίζεται κανείς, είναι κατάλοιπο άκυρων προσδοκιών για κάτι καλύτερο, έστω λιγότερο χειρότερο, λιγότερο προσβλητικό. Μπορεί πάλι να είναι και υγεία. Η εικόνα, πάντως, των εκδρομέων του ΣΥΡΙΖΑ στη Μακρόνησο, ήταν δύσκολο να μην οδηγήσει ξανά στο ερώτημα: «Μα, είναι ικανοί για τα πάντα;». Ναι, είναι ικανοί για τα πάντα, εδώ είναι που κολλάει εκείνο το αντιπαθητικό «Τι δεν καταλαβαίνεις;»…
Ναι, ο πρωθυπουργός θα πηγαίνει στον Τραμπ να τα δώσει όλα και την επόμενη βδομάδα «το κόμμα» θα είναι στον τόπο μαρτυρίου της αμερικανοκρατίας για να αποτίσει φόρο τιμής. Ο Τσίπρας θα λέει στον Αμερικάνο πρόεδρο ότι μοιράζονται την ίδια αντίληψη για τη δημοκρατία και την ελευθερία και ο ΣΥΡΙΖΑ θα θυμάται την άλλη μέρα αυτούς που βασανίστηκαν ακριβώς γιατί είχαν άλλη αντίληψη για τη δημοκρατία και την ελευθερία από αυτή των «Συμμάχων μας». Ναι, ο κύριος υπουργός που το ένα πρωί ξυπνάει, βάζει το μαντηλάκι του και πηγαίνει να βαρέσει προσοχές στο Χίλτον, είναι ο ίδιος που το άλλο πρωί βάζει κάποιο άλλο μαντηλάκι για να βγάλει σέλφι στο μνημείο των βασανισθέντων.
Τα αυτοκολλητάκια του ΣΥΡΙΖΑ στη Μακρόνησο έγραφαν «Ποτέ ξανά φασισμός». Βολικό και άοσμο, δεν ενοχλεί κανέναν, το έχει για σλόγκαν μέχρι και η UEFA στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ξέχασαν οι εκδρομείς μόνο μια λεπτομέρεια, ότι όσα έγιναν εκεί δεν έγιναν στο όνομα του φασισμού, αλλά μιας αμερικάνικου τύπου δημοκρατίας που επιβλήθηκε στη χώρα μας μετά τον πόλεμο.
Η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας, ήταν ένα τεράστιο πείραμα των ΗΠΑ που παρόμοιο δεν υπήρξε στην Ευρώπη. Παρόλο που είναι δεδομένο πως αρκετές μέθοδοι ήταν δανεισμένοι από τον ναζισμό, το πείραμα αυτό δεν θύμιζε καν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι μέθοδοι μαζικού ψυχολογικού βασανισμού, μελετημένοι από ειδικούς συμβούλους και επιστήμονες των ΗΠΑ, ήταν εφιαλτικές, βγαλμένες από την πιο αρρωστημένη φαντασία.
Η Μακρόνησος ήταν ένα τεράστιο πείραμα για το πώς μπορεί η εξουσία να τσακίσει σε μαζική κλίμακα το φρόνημα ενός κινήματος και ενός λαού. Από το νησί περνούσαν συνεχώς φουρνιές χιλιάδων ανθρώπων που είχαν έως και ελάχιστη σχέση με το ΕΑΜικό κίνημα, με σκοπό να σπάσει κάθε διάθεση αντίστασης, να κλείσει βίαια κάθε ψυχολογική χαραμάδα αισιοδοξίας και πίστης των ανθρώπων για μια άλλη πορεία των πραγμάτων.
Αυτά είναι σήμερα γνωστά. Παρόλο που για δεκαετίες υπήρχε σιωπή και πολλοί, συμπεριλαμβανομένης της επίσημης Αριστεράς, δεν άνοιγαν τον «φάκελο» της Μακρονήσου, τα τελευταία χρόνια αρκετά γράφτηκαν και ειπώθηκαν.
Το θέμα είναι ότι οι σημερινοί εκδρομείς, είναι εκείνοι που βάσισαν όλη την πολιτική τους ακριβώς στην εθελόδουλη υποταγή απέναντι στα κελεύσματα των ισχυρών. Όλη η επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά ήταν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα διαφορετικό γιατί θα μας τιμωρήσουν οι ξένοι προστάτες. Τα βασανιστήρια, μάλιστα, του Αλέξη Τσίπρα, που συνίσταντο σε μια 17ωρη συνεδρίαση χωρίς ύπνο και με εμφάνιση έρπητα, παρουσιάστηκαν ως απόδειξη ότι τίποτα διαφορετικό δεν μπορούσε να γίνει. Για να έρθουν στη συνέχεια και τα ευχαριστήρια του Δραγασάκη προς τις ΗΠΑ που βοήθησαν να «επιλυθεί η κρίση».
Τι ακριβώς τιμά λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ; Τον εξτρεμισμό να μην υποτάσσεσαι όταν όλα μοιάζουν χαμένα; Την τρέλα αυτών που με κάθε κόστος επέλεξαν να μείνουν όρθιοι; Τη διάψευση δηλαδή της δικής του ρητορικής; Ψιλά γράμματα. Οι τύποι είναι απλώς ικανοί για όλα…
