Του Κώστα Στοφόρου. Έχει, άραγε, σχέση με τον πολιτισμό το συγκεκριμένο θέμα ή μήπως πρέπει να ταξιδέψει σε άλλη σελίδα του Δρόμου;
Διαβάζω ότι το 39% των συμπολιτών μας δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει ένα ποσοστό 12%, λίγες μονάδες πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Τη Ν.Δ., που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ξεπούλημα της χώρας και στην κοινωνική καταστροφή, εμπιστεύεται το 20%!
Είναι οι πολίτες θύματα της προπαγάνδας των ΜΜΕ ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, πολύ πιο σύνθετο;
Διαβάζω για το 49χρονο πατέρα δυο παιδιών, 7 και 14 ετών από το Ηράκλειο της Κρήτης, που ξεψύχησε μόλις το αφεντικό του ανακοίνωσε πως απολύεται…
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, έχω την αίσθηση πως περιμένουμε την εξουσία να πέσει από το δέντρο ως ώριμο φρούτο. Μόνο που μέχρι τότε μπορεί το φρούτο να είναι σάπιο και να μας πέσει στο κεφάλι, αντί στην ανοιχτή αγκαλιά μας.
Και να που για πρώτη φορά βρίσκομαι σε ένα Δ.Σ. μιας μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης. Της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ).
Την ώρα που γύρω μας γίνεται χαμός και η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μας είναι άνεργοι ή απλήρωτοι (ή και τα δύο), ενώ όσοι εργάζονται έχουν υποστεί απίστευτη εκμετάλλευση, με τι νομίζετε πως ασχολήθηκε επί 52 μέρες το συγκεκριμένο Δ.Σ.;
Μα φυσικά με το ποιος θα γίνει πρόεδρος!
Οι ιδιοκτήτες των περιοδικών την ίδια ώρα καταγγέλλουν μονομερώς τη σύμβαση που είχαν υπογράψει με την ΕΣΠΗΤ και το εν λόγω Δ.Σ. -που κατάφερε να αποκτήσει προεδρείο- αναλώνεται και πάλι σε μαλλιοτραβήγματα πάνω σε λεπτομέρειες της ανακοίνωσης που πρέπει να βγάλει!
Μιλάμε για ανθρώπους που είναι «διανοούμενοι», που συχνά αυτοτοποθετούνται στην Αριστερά, που θεωρητικά είναι εναντίον του Μνημονίου και της τρόικας…
Γιατί μετά να σου δείξει οποιαδήποτε εμπιστοσύνη ο εργαζόμενος;
Ό,τι θετικό έγινε τα τελευταία χρόνια έγινε από τα κάτω. Οι ηγεσίες ακολούθησαν. Συχνά υπήρξαν «ουρά». Η πολιτική του «εφικτού» στην οποία μοιάζει να υποκύπτουμε, δεν εμπνέει κανέναν. Όσες παραχωρήσεις κάνεις, τόσο λιγότερο σε εμπιστεύονται.
Αν η 26η Σεπτεμβρίου μας βρει να καμαρώνουμε τους βουλευτές μας και τις ομιλίες τους, είμαστε χαμένοι από χέρι.
Η εμπιστοσύνη κατακτιέται σε δρόμους και πλατείες…
Είναι οι πολίτες θύματα της προπαγάνδας των ΜΜΕ ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, πολύ πιο σύνθετο;
Διαβάζω για το 49χρονο πατέρα δυο παιδιών, 7 και 14 ετών από το Ηράκλειο της Κρήτης, που ξεψύχησε μόλις το αφεντικό του ανακοίνωσε πως απολύεται…
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, έχω την αίσθηση πως περιμένουμε την εξουσία να πέσει από το δέντρο ως ώριμο φρούτο. Μόνο που μέχρι τότε μπορεί το φρούτο να είναι σάπιο και να μας πέσει στο κεφάλι, αντί στην ανοιχτή αγκαλιά μας.
Και να που για πρώτη φορά βρίσκομαι σε ένα Δ.Σ. μιας μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης. Της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ).
Την ώρα που γύρω μας γίνεται χαμός και η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μας είναι άνεργοι ή απλήρωτοι (ή και τα δύο), ενώ όσοι εργάζονται έχουν υποστεί απίστευτη εκμετάλλευση, με τι νομίζετε πως ασχολήθηκε επί 52 μέρες το συγκεκριμένο Δ.Σ.;
Μα φυσικά με το ποιος θα γίνει πρόεδρος!
Οι ιδιοκτήτες των περιοδικών την ίδια ώρα καταγγέλλουν μονομερώς τη σύμβαση που είχαν υπογράψει με την ΕΣΠΗΤ και το εν λόγω Δ.Σ. -που κατάφερε να αποκτήσει προεδρείο- αναλώνεται και πάλι σε μαλλιοτραβήγματα πάνω σε λεπτομέρειες της ανακοίνωσης που πρέπει να βγάλει!
Μιλάμε για ανθρώπους που είναι «διανοούμενοι», που συχνά αυτοτοποθετούνται στην Αριστερά, που θεωρητικά είναι εναντίον του Μνημονίου και της τρόικας…
Γιατί μετά να σου δείξει οποιαδήποτε εμπιστοσύνη ο εργαζόμενος;
Ό,τι θετικό έγινε τα τελευταία χρόνια έγινε από τα κάτω. Οι ηγεσίες ακολούθησαν. Συχνά υπήρξαν «ουρά». Η πολιτική του «εφικτού» στην οποία μοιάζει να υποκύπτουμε, δεν εμπνέει κανέναν. Όσες παραχωρήσεις κάνεις, τόσο λιγότερο σε εμπιστεύονται.
Αν η 26η Σεπτεμβρίου μας βρει να καμαρώνουμε τους βουλευτές μας και τις ομιλίες τους, είμαστε χαμένοι από χέρι.
Η εμπιστοσύνη κατακτιέται σε δρόμους και πλατείες…
Σχόλια
