Στο ουζερί του «Ζουμπούλη» στην Επάνω Σκάλα, στη Μυτιλήνη, με πέτυχαν τα γεγονότα.
Μοσχοβόλαγε το ρακί και το λαδοτύρι, τα κουκιά βραστερά, η σαρδέλα προκλητική και ’μεις, παλαιοκομμουνιστές οι περισσότεροι και νυν αριστεροί γενικώς, φτιάχναμε σοσιαλιστικά προγράμματα (ένα ο καθένας) και σχέδια απεμπλοκής από την κρίση (ένα ο καθένας) και εκτιμήσεις για τις «πλατείες (μια ο καθένας) και το ρακί να ανακατεύεται με αγωνίες και πεθυμιές και οι πεθυμιές με όνειρα και αυταπάτες.
Η Αριστερά, μια παρέα.
Τα σχέδια και οι προτάσεις έπεφταν βροχή, το ίδιο και τα εβίβα, όμως και το μάτι κλεφτά στην τηλεόραση γιατί «οι εξελίξεις τρέχουν», να έχουμε και το νου μας γειωμένο. Και πάνω που έρχεται το χταποδάκι, έρχεται και το μαντάτο. «Ο πρωθυπουργός δήλωσε στον κ. Σαμαρά ότι παραιτείται, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με επικεφαλής πρόσωπο κοινής αποδοχής».
Αρραβώνες και γάμοι και επίσημες αλαξοκ…
Παγωμάρα και αμηχανία.
Δεν είναι δα και συνηθισμένο να υποβάλλει ένας πρωθυπουργός τηλεφωνικά την παραίτησή του στην αντιπολίτευση.
Ζορίζεται το σύστημα, όμως έχει το άτιμο εφεδρείες και περιθώρια και εύκολα δεν θα παραδώσει και τις σάρκες του θα φάει για να επιβιώσει και να ανασυγκροτηθεί.
Και πάνω που ήμασταν έτοιμοι για κριτικές και σχόλια, έρχεται και το καλύτερο: «Από το ΠΑΣΟΚ προτείνεται ως κοινής αποδοχής ο κ. Φώτης Κουβέλης…». Μου έπεσαν πολλά, χάλασαν και τα ρακιά, πήγα για ύπνο.
Τι ύπνος ήταν αυτός και τι όνειρα! Η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» κατεβαίνει στο Σύνταγμα και μαζί με τον κόσμο συναντά την τρόικα και τη στέλνει αδιάβαστη από ’κει που ήρθε.
Συνεδριάζει στην πλατεία και δίνει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πιάνει τους φοροφυγάδες και εθνικοποιεί τις βασικές ΔΕΚΟ.
Τα συνδικάτα διώχνουν από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ τους υπαλλήλους του δικομματισμού και τους ποικίλους θεσιθήρες και οι εργάτες παίρνουν το κουμάντο του σ.κ.
Μαζί το ΠΑΜΕ με τους «άλλους» και οι «άλλοι» με τους παράλλους.
Η Αλέκα, ο Αλέξης, ο Αλέκος, κρατώντας μια κόκκινη σημαία, μαζί με τα στελέχη και τους βουλευτές τους, να καλούν εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νέους και γέροντες και να φτιάχνουν μια πανέμορφη νέα Αριστερά και να φτιάχνονται σε πλατείες, σε πεζοδρόμια, σε εργοστάσια και σε γραφεία, το πιο όμορφα, σοσιαλιστικά, ανθρώπινα προγράμματα.
Δεν ξέρω αν είναι αντιεπιστημονικό, όμως εγώ έβλεπα έγχρωμα όνειρα, όμορφα όνειρα.
Άσε που είδα πως και η Αγγελική μου βρήκε δουλειά και κόλλαγε και ένσημα. Όταν ξύπνησα και άνοιξα την τηλεόραση, είδα αυτό το ανέκφραστο πράγμα, τον Πεταλωτή, να ανακοινώνει τη «νέα κυβέρνηση» του ΠΑΣΟΚ που θα μας ξανασώσει.
Οι ίδιοι, οι χρεωμένοι με την εξαθλίωση μας, οι χρεωμένοι με κομπίνες και λαμογιές, «κάνουν νέο ξεκίνημα».
Τούτοι είναι αποφασισμένοι γενίτσαροι. Φοβήθηκα.
Κι όταν το βράδυ, στη Μαρίνα της Μυτιλήνης είδα δίπλα μου το δάσκαλο να ποδοπατιέται από το αυτοκίνητο του «σωτήρα» μας Σηφουνάκη, τσαντίστηκα.
Με την Αριστερά τσαντίστηκα, που οργανώνει «επανεκκινήσεις» και φτιάχνει ψηφοδέλτια και συσχετισμούς και πάει να θάψει τις ανεπάρκειές της στην γνήσια λαϊκή «αγανάκτηση».
Δεν ξαναπήγα για ρακιά.
Φοβάμαι μήπως και ξαναδώ έγχρωμα όνειρα…
Η Αριστερά, μια παρέα.
Τα σχέδια και οι προτάσεις έπεφταν βροχή, το ίδιο και τα εβίβα, όμως και το μάτι κλεφτά στην τηλεόραση γιατί «οι εξελίξεις τρέχουν», να έχουμε και το νου μας γειωμένο. Και πάνω που έρχεται το χταποδάκι, έρχεται και το μαντάτο. «Ο πρωθυπουργός δήλωσε στον κ. Σαμαρά ότι παραιτείται, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με επικεφαλής πρόσωπο κοινής αποδοχής».
Αρραβώνες και γάμοι και επίσημες αλαξοκ…
Παγωμάρα και αμηχανία.
Δεν είναι δα και συνηθισμένο να υποβάλλει ένας πρωθυπουργός τηλεφωνικά την παραίτησή του στην αντιπολίτευση.
Ζορίζεται το σύστημα, όμως έχει το άτιμο εφεδρείες και περιθώρια και εύκολα δεν θα παραδώσει και τις σάρκες του θα φάει για να επιβιώσει και να ανασυγκροτηθεί.
Και πάνω που ήμασταν έτοιμοι για κριτικές και σχόλια, έρχεται και το καλύτερο: «Από το ΠΑΣΟΚ προτείνεται ως κοινής αποδοχής ο κ. Φώτης Κουβέλης…». Μου έπεσαν πολλά, χάλασαν και τα ρακιά, πήγα για ύπνο.
Τι ύπνος ήταν αυτός και τι όνειρα! Η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» κατεβαίνει στο Σύνταγμα και μαζί με τον κόσμο συναντά την τρόικα και τη στέλνει αδιάβαστη από ’κει που ήρθε.
Συνεδριάζει στην πλατεία και δίνει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πιάνει τους φοροφυγάδες και εθνικοποιεί τις βασικές ΔΕΚΟ.
Τα συνδικάτα διώχνουν από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ τους υπαλλήλους του δικομματισμού και τους ποικίλους θεσιθήρες και οι εργάτες παίρνουν το κουμάντο του σ.κ.
Μαζί το ΠΑΜΕ με τους «άλλους» και οι «άλλοι» με τους παράλλους.
Η Αλέκα, ο Αλέξης, ο Αλέκος, κρατώντας μια κόκκινη σημαία, μαζί με τα στελέχη και τους βουλευτές τους, να καλούν εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νέους και γέροντες και να φτιάχνουν μια πανέμορφη νέα Αριστερά και να φτιάχνονται σε πλατείες, σε πεζοδρόμια, σε εργοστάσια και σε γραφεία, το πιο όμορφα, σοσιαλιστικά, ανθρώπινα προγράμματα.
Δεν ξέρω αν είναι αντιεπιστημονικό, όμως εγώ έβλεπα έγχρωμα όνειρα, όμορφα όνειρα.
Άσε που είδα πως και η Αγγελική μου βρήκε δουλειά και κόλλαγε και ένσημα. Όταν ξύπνησα και άνοιξα την τηλεόραση, είδα αυτό το ανέκφραστο πράγμα, τον Πεταλωτή, να ανακοινώνει τη «νέα κυβέρνηση» του ΠΑΣΟΚ που θα μας ξανασώσει.
Οι ίδιοι, οι χρεωμένοι με την εξαθλίωση μας, οι χρεωμένοι με κομπίνες και λαμογιές, «κάνουν νέο ξεκίνημα».
Τούτοι είναι αποφασισμένοι γενίτσαροι. Φοβήθηκα.
Κι όταν το βράδυ, στη Μαρίνα της Μυτιλήνης είδα δίπλα μου το δάσκαλο να ποδοπατιέται από το αυτοκίνητο του «σωτήρα» μας Σηφουνάκη, τσαντίστηκα.
Με την Αριστερά τσαντίστηκα, που οργανώνει «επανεκκινήσεις» και φτιάχνει ψηφοδέλτια και συσχετισμούς και πάει να θάψει τις ανεπάρκειές της στην γνήσια λαϊκή «αγανάκτηση».
Δεν ξαναπήγα για ρακιά.
Φοβάμαι μήπως και ξαναδώ έγχρωμα όνειρα…
Σωκράτης
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
