Με μια επιστολή τους, 1.130 Χιώτες γονείς υπογράφουν ένα εξώδικο ξενοφοβίας για τα μην συμπεριληφθούν τα προσφυγόπουλα στις εκπαιδευτικές δομές του νησιού. Θα μπορούσε, καλόπιστα, να είναι ένα μέσο πίεσης η επιστολή αυτή προς την κυβέρνηση η οποία έχει εγκαταλείψει τους πρόσφυγες, αλλά και τους κατοίκους του νησιού, στο έλεός τους. Αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος; Αλήθεια, πόσες άλλες φορές έχει υπάρξει παρόμοια κινητοποίηση για περιπτώσεις που θίγονται θέματα όχι τόσο κραυγαλέα, σαφώς, αλλά της ίδιας σημαντικότητας; Το πρόβλημα υπάρχει και επιδέχεται άμεσης επίλυσης, αλλά η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όλων – όχι προνόμιο που παρέχεται αλά καρτ!
1.130 υπογράφοντες θεώρησαν ότι με εξώδικο μπορούν να νομιμοποιήσουν τον παραλογισμό και το μίσος τους, όχι στο διαφορετικό, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, αλλά ξεκάθαρα στο καλύτερο, στην πρόοδο και στην αξιοπρέπεια. 1.130 «γονείς» , επιστρατεύτηκαν με νταϊλίκια και υποσχετικές, σε πολλές περιπτώσεις (συνήθεις μέθοδοι πειθούς άλλωστε της συμμορίας των στερημένων) ώστε, όχι όπως θα ήλπιζε κανείς, να αξιώνουν το δικαίωμα για καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών τους, αλλά για να το στερήσουν από τα παιδιά των προσφύγων.
Και πώς να μην απορεί κανείς; Πού ήσασταν αγωνισταράδες μου τόσο καιρό; Μήνα στο πλάι του αδιόριστου εκπαιδευτικού που και το δίωρο στον Έβρο θα του φαινόταν δώρο εξ ουρανού; Μήνα στο πλάι του διορισμένου που δεν έχει ύλη και υλικό; Μήνα στο πλάι του γονιού που τρέχει και ξεπαραδιάζεται ή του παιδιού που τελικά βλέπει το μέλλον του να ξεπουλιέται; Μηδέ στο πλάι, μηδέ εκεί κοντά. Δυστυχώς είστε ή απόρροια, το μπούμερανγκ αυτού του ελλειμματικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και καλείται τώρα το φιλότιμο του δάσκαλου και του καθηγητή για να βγάλει τη βρόμικη δουλειά. Καλείται η υπομονή του γονέα που θέλει και ξέρει το καλύτερο. Η σύνεση και ο αυτοσεβασμός που θα δέσει τον κοινό αγώνα τους κόντρα στην παρακμή αξιών και θεσμών που κατακτήθηκαν με κοινωνικούς αγώνες και αίμα.
Εδώ είναι όμως και τα καλά νέα. Και η αξιοπρέπεια υπάρχει και ο αυτοσεβασμός και η επαγρύπνηση. Στα πρόσωπα των εκπαιδευτικών και στις αντιδράσεις των φορέων που, προς τιμήν τους, δεν άφησαν κι αυτόν τον ευτελισμό να περάσει τα φίλτρα της προσφοράς στην τοπική κοινωνία και στην Εκπαίδευση. Γιατί οι φωνές ήταν πολλές και στο σωστό τόνο. Δεν είναι ελπίδα μόνο ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτό το πολύπαθο νησί που, τελικά, πιο πολλά τραβά από τους «πατριώτες» παρά από τους ξένους του. Όχι, δεν είναι ελπίδα μόνο. Είναι διαπίστωση. Αυτός ο τόπος έχει σκεπτόμενους και ξάγρυπνους φρουρούς. Που ξέρουν. Δεν πέφτουν στην παγίδα του μίσους. Ξέρουν ότι ο φασισμός είναι μονάχα ο αντιπερισπασμός κι έχουν το σθένος και τη λογική να τα βάζουν με το γάιδαρο και όχι το σαμάρι. Και ξέρουν ότι όσο κάποιοι θρέφονται από το Προσφυγικό, χιλιάδες άνθρωποι θα είναι εγκλωβισμένοι στο νησί. Και θα προσπαθούν να τους αντιμετωπίζουν με την ίδια αξιοπρέπεια που διέπει και τους ίδιους. Και θα αγωνίζονται για την ανάσταση του τόπου τους κόντρα στη σαπίλα των «πατριωτών». Και θα το κάνουν με χαρά, γιατί για αυτούς είναι ο μόνος δρόμος. Ο δρόμος που η συνείδηση και η παιδεία τους φωτίζει. Άξιοι!
Ματρώνα Μπάμπαρη, Χίος
