Διαβάζεις αυτό: «Απειθαρχία στις συνθήκες, ρήξη και έξοδος από την Ε.Ε., για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων». Διαβάζεις και τούτο: «Η πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την Ε.Ε.». Πρόκειται για αποσπάσματα από δύο διαφορετικά κείμενα. Ποιος εχέφρων νους θα θεωρούσε πως οι φορείς των εν λόγω απόψεων, όχι μόνο δυσκολεύονται να συγκλίνουν, αλλά επιπλέον εξ αφορμής τέτοιου… δυσαναπλήρωτου ιδεολογικού χάσματος, τα πνεύματα οξύνονται, το «ωραίο κλίμα» χαλάει κι ανταλλάσσονται χαρακτηρισμοί; «Ολισθηρός δρόμος», «παρελκυστικές τακτικές» και άλλα τέτοια ανασύρονται από το συρτάρι όπου είναι τακτοποιημένα για την «κατάλληλη περίπτωση που…». Ενώ, ας πούμε, αν επιτυγχάνονταν σύγκλιση, τότε δώσ’ του τα αντίστοιχα πανηγυρικά για «πολυπόθητη ενότητα», «αναγκαίο μέτωπο», «τρίτος πόλος».
Το αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β’, εν προκειμένω, θα καταλήξουν σε κοινή εκλογική στάση, μικρή σημασία έχει πλέον. Κι αυτό, όχι λόγω προεξοφλημένης εμβέλειας του εκκολαπτόμενου ενωτικού εγχειρήματος. Ζούμε εποχές που έρχονται στην κυριολεξία τα πάνω-κάτω. Ποιος μπορεί να προδικάσει τα όρια μιας γνήσιας ριζοσπαστικής και -γιατί να το φοβηθούμε;- επαναστατικής πολιτικής δύναμης που συγκροτείται, συγκεντρώνει δυνάμεις και διεκδικεί την αυτονομία της και το ρίζωμα στην κοινωνία; Αλλού είναι το αγκάθι. Όχι στην «έξοδο από την Ε.Ε.». Πώς μια Αριστερά κατάντησε «ευρώπληκτη», όμως, με εντελώς ανάποδη έννοια από όσα η ίδια ξόρκιζε;
Σε ορισμένα μυαλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μάλιστα, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτιμούν, ακόμη και σήμερα, ως καθοριστική «χαμένη ευκαιρία» την αποτυχία συμμαχίας παραμονές των εκλογών του Μάη του 2012, με όσους τότε μόλις είχαν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι -σημειωτέον- παλινδρόμησαν τον Ιούνη, μετά κολύμπησαν σε χίλια κύματα ωσότου βρήκαν πυξίδα στο Σχέδιο Β’ και… καπετάνιο, επίσης. Κι έτσι πέρασε ο καιρός κι εντελώς συμπτωματικά φτάσαμε ξανά σε εκλογές. Ε, μη χαθεί κι αυτή η ευκαιρία! Γράφτηκε, άλλωστε, πως ο κόσμος της αντίστασης αναμένει με αγωνία την έκβαση των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β’.
Κανείς δεν δικαιούται ούτε το τεκμήριο της ορθής εκτίμησης, ούτε την μονοπώληση της λαϊκής έκφρασης. Το κυριότερο ζητούμενο των καιρών, ο εκ θεμελίων επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας της πολιτικής, αφορά και το περιεχόμενό της και την εκδήλωσή της στη ζωή των κοινών ανθρώπων, εντέλει τη χρησιμότητά της. Πού αλλού θα κριθεί η χειραφέτηση της πολιτικής, παρά στις πηγές της ηθικής και της αλήθειας;
Κι οι ΣΥΡΙΖΑίοι να μη χασκογελάνε, τα θέματα μεταξύ Αντάρσυων και Αλαβανικών δεν τους είναι και τόσο ξένα…
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
