του Μάρκου Δεληγιάννη
Τούτες τις μέρες του καλοκαιριού, η ένδοξη Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ, έναν ακόμη περιφανή θρίαμβο κατήγαγε, τους άμαχους της Λωρίδας της Γάζας κατατρόπωσε. Κοντά διακόσιοι Παλαιστίνιοι στάλησαν, χωρίς χρονοτριβή καμιά, στην ανυπαρξία! Ανάμεσα τους, πάνω από τριάντα παιδιά, γνώρισαν τη φρίκη του θανάτου διά εμπρησμού! Άραγε, ποιο να ήταν το αμάρτημα αυτών των βλασταριών; Μα ήταν τρομοκράτες! Ήθελαν κι αυτοί να έχουν τη γης τους, ήθελαν να ζήσουν στων προγόνων τους τη γη, στην Παλαιστίνη! Πώς, όμως, αυτό να το ανεχτούν οι στρατοκράτες του Ισραήλ; Χρόνια τώρα, προσπαθούν τα ματωμένα χώματα της Γάζας να καθαρίσουνε απ’ των αυτόχθονων τις πατημασιές. Αυτοί, όμως, αμύνονται. Εάν τύχει την ταραγμένη θάλασσα της περιοχής ν’ αγναντέψεις, μια μοναχική σημαία της Παλαιστίνης, καταξεσκισμένη από τον αέρα αλλά όρθια θα δεις, αγέρωχη με φόντο το συννεφιασμένο ορίζοντα, να κυματίζει. Είναι σαν να λέει ότι παιδιά εδώ, σ’ αυτήν την αιματόβρεκτη γωνιά της Μεσογείου θα εξακολουθούν να γεννιούνται. Τούτο το έγκλημα, της εξολόθρευσης ενός λαού απ’ τη μνήμη της Ιστορίας δεν θα καταφέρουν εις πέρας να φέρουν οι εκπρόσωποι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Βέβαια, το περίεργο είναι ότι καμιά, από τις λεπτεπίλεπτες ψυχές της πολιτισμένης Δύσης, ούτε τις κραυγές απόγνωσης αφουγκράστηκε, ούτε του πόνου τα ουρλιαχτά άκουσε, πολύ δε περισσότερο ούτε καν ενοχλήθηκε απ’ την οσμή παιδικής σάρκας, που κατάκαψαν σύγχρονοι πύραυλοι. Ήταν τόσο απασχολημένοι με το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης «Της αρπαγής η ολοκλήρωση», έργο μεγαλεπήβολο, δουλεμένο στ’ ανώτατα κλιμάκια της διεθνούς των τοκογλύφων.
Καιρό, τώρα, δοκιμαστικές παραστάσεις παίζονται στα θέατρα του άμοιρου τούτου τόπου. Εάν το έργο ευοδωθεί εδώ, τότε και σ’ άλλες χώρες, με τυμπανοκρουσίες θα παρουσιαστεί. Την προηγούμενη κιόλας βδομάδα, ύστερα από αγώνα σκληρό ενάντια στις αντιξοότητες, δόθηκε μ’ επιτυχία η τρίτη πράξη του έργου, που είχε τίτλο χαρακτηριστικό: Η εκποίηση της Ηλεκτρικής Ενέργειας! Όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Βοήθησαν, βέβαια, οι ασυμβίβαστοι φονταμενταλιστές της εργατικής επανάστασης -αυτό έλειπε- να επιτρέψουν στους συνεχιστές του οπορτουνισμού, τον πρώτο λόγο να έχουν σε θέματα τόσο σοβαρά. Έκαναν τη δική τους πρόταση. Και έτσι δεν έγινε τίποτα. Μα δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και της συνεπούς Αριστεράς τη συμβολή. Η Αριστερά της ανανέωσης δεν δίστασε να συγκυβερνήσει με τον άκρατο συντηρητισμό, δεν δείλιασε την υπογραφή της κάτω απ’ τις επιταγές της τρόικα να βάλει. Όχι, που θ’ άφηνε τη Σταλινική Αριστερά να τη σέρνει εδώ κι εκεί; Ποτέ! Αλλά ας όψεται εκείνος ο προγάστορας, ο σοσιαλιστής.
Τη βδομάδα που πέρασε, ήρθαν στο άστυ το κλεινόν, γραφιάδες της Ρώμης με εντολές για τους ιθαγενείς. Μπροστά τους παρατάχτηκαν οι απελεύθεροι με κάποια συστολή. Δεν τόλμησαν κατάματα τους αφέντες ν’ ατενίσουν. Παγερές σαΐτες, καταμεσής του καλοκαιριού, εκτοξεύτηκαν απ’ τ’ άχρωμα μάτια των ορθολογιστών της Βόρειας Ευρώπης. Αργείτε, εκνευριστικά! Θέλουμε αποτελέσματα άμεσα: αιγιαλός, δάση. Η εβδομάδα αριθμεί ημέρες έξι. Δουλειά και τις Κυριακές τεμπέληδες της νότιας κοιλάδας! Αρκετά!
Το τόσο τραγουδισμένο ελληνικό δάσος ετοιμάζεται να παραδοθεί στα χέρια των πιο άγριων, των πιο αδηφάγων σαρκοφάγων. Του δάσους οι νεράιδες θα πετάξουν μακριά, έντρομες, κυνηγημένες απ’ του τσιμέντου την ομοιομορφία. Τσιμέντο! Προσφορά των εργολάβων στην αιμάσουσα χώρα. Πλουτίζουν, ενώ αφήνουν πίσω τους ασχήμια, αθλιότητα. Ξεσχίζουν λαίμαργα της φύσης την απλόχερη ομορφιά. Η αρπαγή είναι το γεμάτο ιταμότητα συναξάρι τους. Ύστερα απ’ της ΔΕΗ το πετσόκομμα, του αιγιαλού η σειρά έρχεται. Οι ύαινες, αδηφάγες θα επιπέσουν πάνω στο ανυπεράσπιστο κορμί της δαντελένιας ακτής – προίκα μοναδική απ’ της φύσης την περιουσία. Αναρωτιέται κανείς, είναι δυνατόν μια τέτοια ύβρις ανενόχλητη να εκτοξευθεί απ’ τα βέβηλα χείλη των αρπακτικών; Φίλε μου μην περιμένεις μεσσίες ή ανύπαρκτες θεότητες την αδυσώπητη εκδίκηση να σου χαρίσουν. Θάρρεψες πως αμφίβολα ποτάμια θα σου χαρίσουν το γάργαρο νερό, που χρόνια τώρα ψάχνεις νά ’βρεις, χρησιμοποιώντας κάθε λογής ραβδοσκόπους; Σκύψε, ευκολόπιστε, πολίτη, στου χείμαρρου το νερό, να δεις τι ερπετά ακολουθούν του ποταμού το ρεύμα. Νιώσε, φίλε μου, επιτέλους το αίμα σου καυτό στα μέσα σου να ρέει. Κοίταξε τ’ ουρανού το χρώμα, που το ‘χεις κιόλας ξεχάσει. Τη δύναμη άντλησέ την από του συντρόφου σου την κοινή πορεία. Κατάλαβέ το, επιτέλους, οι ανταύγειες της Οκτωβριανής Επανάστασης έσβησαν. Όσα, τα ανήμερα θεριά του πλούτου, σου παραχώρησαν, τώρα πίσω στα ζητάνε. Μην αφήνεις την ελπίδα, ο άνεμος της αμφιβολίας, μακριά σου να την παρασύρει.
