Της Δανάης Κοκορίκου
Αρχικά, ας δούμε μερικές πλευρές. Η πλευρά των διαμαρτυρόμενων. Νέοι, μετανάστες στην πλειοψηφία τους, άλλοι πιο αγριεμένοι, άλλοι πιο ψύχραιμοι, όλοι αποφασισμένοι. Για εμάς η σαπίλα του πολιτικού συστήματος έχει μετουσιωθεί ολόκληρη στον Γεωργιάδη, ο οποίος προσωποποιεί με την επεκτατική και παραβιαστική του προσωπικότητα αυτούς που μας εκδίωξαν από τη χώρα μας και άλλαξαν τις ζωές μας βιαίως. Κυριαρχεί αυτός και η φάρα του, εκεί από όπου εμείς «εκδιωχθήκαμε».
Η πλευρά των διοργανωτών. Η κοινότητα των Ελλήνων φοιτητών του Imperial College κάνει μια σειρά εκδηλώσεων με θέμα την ελληνική κρίση και την Ευρώπη. Μία από αυτές ήταν και αυτή με τον υπουργό Υγείας. Διοργανώνουν κομματικές (στην ουσία) εκδηλώσεις και τις παρουσιάζουν για κυβερνητικές. Κατά τα άλλα, εμείς δεν ξέρουμε από δημοκρατία.
Ο Άδωνις. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που σε δέκα χρόνια κατάφερε να γίνει από γραφικός ανύπαρκτος, ο ακρογωνιαίος λίθος μιας κυβέρνησης βαθιά μισητής και ταυτόχρονα αγρίως παραγωγικής, με την έννοια του πόση δουλειά βγάζει για το σύστημα και την τάξη που εξυπηρετεί. Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά μεγάλων αντοχών και πολύ φτωχών εργαλείων σκέψης. Είναι τηλεοπτικός παντού και πάντα και θέλει να κυριαρχεί. Είναι επικίνδυνος. Ενοχλήθηκε από την εξέλιξη της εκδήλωσης γιατί, πραγματικά, πήγε πολύ άσχημα για εκείνους. Πάνω στην τσατίλα του θεώρησε ότι μπορεί να γράψει ανακοίνωση και να κερδίσει μερικούς πόντους στην Ελλάδα για να παρηγορηθεί. Λάθος εκτίμηση.
Η βιομηχανία προπαγάνδας. Ο ρόλος των καναλιών στην Ελλάδα είναι γνωστός αλλά ώς πότε μπορεί να απαντάει κανείς στην ερώτηση: «Πεθαίνει κόσμος, τι κάνετε;» με το «είστε κουμμούνια, ΣΥΡΙΖΑίοι».
Κάθε μια απ’ τις πλευρές έχει μια αναλογία στην ελληνική κοινωνία. Οι διαμαρτυρόμενοι στο κοινό του Γεωργιάδη είναι οι νέοι-απόντες από τη χώρα τους. Απόντες ή καλύτερα αόρατοι είναι γενικώς οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Αόρατοι για την κυβέρνηση και δυσπρόσιτοι για την Αριστερά. Δεν μπορώ να παραβλέψω το μεγάλο «γιατί» που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί είναι αυτοί (η τρόικα και οι άλλοι) ακόμα εκεί και εμείς ακόμα εδώ;
Τι θα γίνει με όλες αυτές τις πλευρές; Και κυρίως με τη δικιά μας.
Υπάρχει μια αναπαράσταση στην ελληνική κοινωνία που έχει αναδυθεί και παλεύει να γίνει συνεκτικότερη, να γίνει συλλογική ταυτότητα. Είναι η αναπαράσταση αυτών που αντιστέκονται. Ο Μουρούτης τη διαχειρίζεται με το να την επικεντρώσει στα κουμμούνια. Είναι φτηνή και εύκολη η τακτική του. Από την άλλη, η ανάπτυξή της (ενός συλλογικού υποκειμένου) και η σύνδεση με την εικόνα και τις ιδέες της πραγματικότητας είναι δύσκολη δουλειά. Μας λείπει το συνολικό και -ενδεχομένως- το μεγάλο.
Υπάρχει μια διάχυτη αμηχανία ως προς το πού να πάμε και ποιο να είναι το κεντρικό μας πρόταγμα. Δημοκρατία, σοσιαλισμός, αυτοργάνωση, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, πατρίδα, ελευθερία, ανεξαρτησία, αλληλεγγύη, η ζωή η ίδια, όλα αυτά και τίποτα μαζί; Δεν είμαι σίγουρη εάν η σύγχυση προέρχεται από το νεοφιλελεύθερο μεταμοντερνισμό που πότισε κάθε πτυχή της ζωής μας ή από την πραγματιστική ήττα των μεγάλων προταγμάτων. Θα μπαίναμε στην κουβέντα για το αβγό και την κότα έτσι, ούτως ή άλλως.
Το ζήτημα είναι ότι η έλλειψη αυτή βοά και η ανάγκη θερίζει. Ποιο θα είναι το ανασυνθετικό μας όραμα; Σκεφτείτε, γιατί χανόμαστε…
* Η Δανάη Κοκορίκου είναι συντονίστρια του ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου
