Του Βασίλη Νομπιλάκη
Έτυχε να κατέβω ξανά στο κέντρο της Αθήνας μετά από πολύ καιρό. Λόγοι ανωτέρας βίας (δεν χρειάζεται να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες) με ανάγκασαν να μετακινηθώ αρχικά με λεωφορείο και στη συνέχεια με τον Ηλεκτρικό. Παντού το ίδιο αδιόρατο πέπλο κάλυπτε το χώρο και τους επιβάτες. Όπου και να γυρνούσα το βλέμμα, αντίκριζα ανθρώπους σκυφτούς, συννεφιασμένους, με κατεβασμένα τα μούτρα, ραμμένα τα στόματα, μαγκωμένες τις καρδιές. Παντού κατήφεια, μελαγχολία, σιωπή. Και φόβος. Μπόλικος φόβος. Τον διέκρινες ακόμη και σε νέους ανθρώπους που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, νιώθουν έτοιμοι για όλα, εκτοξεύουν διαρκώς χαϊδευτικές βρισιές ο ένας προς τον άλλον και σφύζουν από ζωή. Η εικόνα παρέμεινε αμετάβλητη και στους δρόμους της πόλης, όπως μπόρεσα να διαπιστώσω εντός ολίγου. Τι στο διάολο συνέβαινε;
Μόνο πολύ αργότερα και αφού αναγκάστηκα να καταφύγω σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείων για να τσιμπήσω κάτι, κατάλαβα διά μέσου μεγάλου (του μεγαλύτερου απ’ ό,τι έμαθα εκ των υστέρων) τηλεοπτικού σταθμού τι είχε συμβεί. Καθώς αρνούμαι πεισματικά να ενημερωθώ από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες (πλην του Δρόμου φυσικά) και το Ίντερνετ, βρίσκομαι συχνά «πίσω» από τα γεγονότα, κάτι που μου δημιουργεί διάφορα προβλήματα, ιδίως στις κοινωνικές μου συναναστροφές (όπως π.χ. την κουραστική, ομολογουμένως, υποχρέωση των φίλων μου να με κατατοπίζουν εν τάχει πάνω σε φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, η οποία ενίοτε οδηγεί σε εκατέρωθεν εκνευρισμό με τελικό αποτέλεσμα να καταλήγω να πίνω σιωπηλά τη μπίρα μου, κοιτάζοντας το κενό).
Αναγκαστικά, λοιπόν, παρακολούθησα ένα περίεργο θέαμα με την κωδική ονομασία «δελτίο ειδήσεων» (όπου διάφοροι γουρλομάτηδες διαρκώς συγκλονίζονταν, εξάπτονταν, αγανακτούσαν, έφριτταν και εν γένει αγωνιούσαν για το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου – να ’ναι καλά οι άνθρωποι) και έμαθα ότι ένα φρικώδες κτήνος απέδρασε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Το εν λόγω φρικώδες κτήνος (αιμοβόρος τρομοκράτης, λέει, παλαιάς κοπής) πλέον κυκλοφορούσε ελεύθερο στους δρόμους και Κύριος οίδε τι φριχτά εγκλήματα σχεδίαζε το σαλεμένο, διεστραμμένο μυαλό του. Στο σημείο αυτό, και για να είμαι δίκαιος, ας σημειώσω πως οι σχετικοί φόβοι των γουρλομάτηδων αποδείχθηκαν βάσιμοι: ένας γείτονάς μου (που έχει τηλεόραση) με ενημέρωσε εχθές ότι το κτήνος αντί να διαφύγει στη Νότια Αμερική, προέβη όντως σε διαγγέλματα και απειλές σηκώνοντας μόνο του το λάβαρο της επανάστασης.
Αμέσως όλα φωτίστηκαν και τα κομμάτια του παζλ επιτέλους συνενώθηκαν. Πλέον ήξερα πόθεν εκπορευόταν ο γενικευμένος φόβος που παρέλυε τους ανθρώπους της πόλης (ενδεχομένως και της υπαίθρου). Προφανώς κι εκείνοι είχαν αναγκαστεί να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους λόγω κάποιας ανειλημμένης υποχρέωσης, ενώ γνώριζαν, σε αντίθεση με εμένα, ότι έτσι έβαζαν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Το κτήνος θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε (μάλιστα μια γουρλομάτα άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να βρίσκεται ταυτοχρόνως σε περισσότερα σημεία του ενός στο χωροχρονικό συνεχές).
Έτσι έβγαλα δύο κρίσιμα συμπεράσματα: πρώτον, ότι κυκλοφορούν πολλοί ήρωες εκεί έξω που δεν λογαριάζουν ούτε το θάνατο προκειμένου να πάνε στη δουλειά ή στο προποτζίδικο. Και, δεύτερον, ότι πρέπει επειγόντως να πάρω τηλεόραση. Το κτήνος μπορεί να κρύβεται μέσα στο ίδιο μου το σπίτι κι εγώ να κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου…
Με κόντρα τον καιρό: Πιάστε το κτήνος!
Σχόλια
