Του Μάρκου Δεληγιάννη
Ατέλειωτες οι νύχτες του χειμώνα κι η υγρασία πολιορκεί των οστών μας την ευκαμψία. Οι περιπολίες στις γειτονιές πύκνωσαν. Ληστές έθεσαν σε διωγμό το αύριο. Ύαινες πεινασμένες βρυχώνται κάτω απ’ τα παράθυρά μας- καντάδα θλιβερή του θανάτου. Ουρλιάζουν. Δείχνουν το στόμα το απύλωτο. Σκούζουν και το χνώτο τους το βρωμερό, θάνατο υποδηλώνει. Νύχτα απέραντη του χειμώνα κι όταν το κοπάδι το πεινασμένο των σαρκοβόρων χαθεί στου δρόμου το βάθος, άπνοια επικρατεί. Η σιωπή η άρρωστη του έλους. Η μπόχα της ακινησίας. Του τάφου η σιγή. Κι η ελπίδα περιορισμένη σε ανήλιο κελί, περιμένει σιωπηλή την απέλασή της. Φαίνεται, οι ευφυείς ταγοί μας, ενστερνίσθηκαν του Μάλθους την θεωρία, δηλαδή με το να ανεβάσεις την θνησιμότητα ενός λαού, αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ πληθυσμού και διαθέσιμων πόρων. Διαφορετικά, δεν εξηγείται η ανίερη επίθεση ενάντια στο ανεκτίμητο αγαθό της υγείας, που εξαπέλυσαν της Ρώμης οι εντολοδόχοι.
Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε πως τα ιατρεία του ΙΚΑ κλείνουν για ένα μήνα, έτσι απλά, χωρίς έμφαση καμιά. Λες και μας ανήγγειλαν κάτι απλό, κάτι ασήμαντο, άνευ σημασίας. Όχι, εδώ πρόκειται για το μοναδικό, το αδιατίμητο αγαθό της υγείας, που η μνημονιακή κυβέρνηση -αυτοί οι 152 εραστές της καρέκλας- ψήφισε την κατεδάφισή της. Το μήνυμα ξεκάθαρο. Η δωρεάν δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ενώ, παράλληλα, πετιώνται στο δρόμο 8,5 χιλιάδες εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο χώρο. Τι πειράζει; Έτσι θα επιτευχθεί το ποθούμενο πλεόνασμα. Με πολίτες φοβισμένους, με στρατιές επαιτών, με άστεγους, με πολίτες χωρίς αξιοπρέπεια, με μόνη παρέα, το θάνατο. Κήρυκες του τρόμου διατυμπανίζουν τον ερχομό των βαρκάρηδων του Αχέροντα ποταμού.
Ακούστε φίλοι μου, τ’ ανήκουστα: Διευθύντρια Ιατρικής υπηρεσίας του Noσοκομείου Αττικόν -πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας- ανακήρυξε εαυτήν ισόθεο, αφού ανακοίνωσε, πως αυτή θ’ αποφασίζει στο μέλλον, ποιοι εκ των ασθενών θα επιζήσουν και ποιοι θα διαπλεύσουν τον Αχέροντα ποταμό. Διέταξε -κυρίαρχος ανθρώπινων υπάρξεων- τους διευθυντές όλων των κλινικών, καθώς και τους γιατρούς να μην προβαίνουν στη μηχανική υποστήριξη -με διασωλήνωση τραχείας- των ασθενών με επικείμενο θάνατο! Πλήρης εναρμόνιση με την τραγική πολιτική αυτής της μνημονιακής κυβέρνησης. Τι σημασία, ω αφελείς ανθύπατοι, έχουν οι αριθμοί, τα ποσοστά, οι αγορές, όταν οι υπήκοοι της προσφιλούς μας πατρίδος ή έχουν μεταναστεύσει ή έχουν αποδημήσει στους εύφορους λειμώνες της Εδέμ, ή κατατάχτηκαν στη μεγάλη στρατιά των πασχόντων από φοβικό ατομισμό; Υπερηφανεύεσθε, για αυτό το επαίσχυντο ταξίδι στο μαύρο παρελθόν, που αναγκάζετε ένα λαό ν’ ακολουθήσει.
Σκηνές από την κόλαση του Δάντη. Νέοι άνθρωποι -γυναίκες, άνδρες- απειλούνται απ’ το θάνατο, γιατί δεν είναι ασφαλισμένοι. Πληθαίνουν οι ένοικοι των πεζοδρομίων. Τα λαϊκά συσσίτια, βρίθουν πεινασμένων, όπως τότε, τα μαύρα χρόνια της χιτλερικής κατοχής. Οικογένειες ζουν -τρόπος του λέγειν- χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Ασθενείς ακρωτηριάζονται! Ε, τι να κάνομε! Δεν έγινε έγκαιρα η θεραπεία. Καρκινοπαθείς καταδικάζονται σε θάνατο, γιατί δεν υποβλήθηκαν στην κατάλληλη αγωγή! Η υγεία δεν είναι προϊόν για να παραδοθεί στα χέρια άθλιων πλασιέ. Η υγεία είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα που, εδώ στη χώρα μας, παραβιάζεται ασύστολα.
Τι νομίζετε, ω εκλαμπρότατοι υπουργοί, πως η λύση βρίσκεται στην ενδυνάμωση του κράτους καταστολής; Πιστεύετε πως έτσι θα καμφθεί η αντίσταση, έτσι θα πνιγεί η οργή ενός κόσμου που βλέπει να του κλέβουν τη ζωή; Κάνετε την αφελή σκέψη, πως ένας τρομαγμένος λαός εύκολα κύπτει τον αυχένα. Επαναφέρατε την επάρατο λογοκρισία. Η καλλιτεχνική .δημιουργία για να μπορέσει κτήμα να γίνει του κοινού, πρέπει πρώτα απ’ το γραφείο του αξιωματικού φυλακής του οικείου αστυνομικού τμήματος να περάσει. Αξέχαστα χρόνια της δεκαετίας του ΄50. Ήταν τότε, που ό,τι κι αν έκανες έπαιρνες άφεση αμαρτιών, φτάνει να δήλωνες πως εθνικόφρων είσαι και πως πολεμάς με νύχια και με δόντια τους ξενοκίνητους ΕΑΜοβούλγαρους! Οδηγήσατε σε τρομώδη ανάκριση μαθητούδια, όπως έκαναν τότε, οι φαιοχίτωνες. Με γελοίες μεθόδους θέλατε να τους εντάξετε στη στρατιά των φοβισμένων.
Νομίζετε, ω βαρύγδουποι άρχοντες, πως έτσι θα τρομοκρατήσετε τη νιότη; Αλίμονο, Η ιστορία θα σας τιμωρήσει. Ξεχνάτε πως μια στεντόρεια φωνή, η φωνή της Αριστεράς που ανήκει, όχι στο παρελθόν όπως εσείς, αλλά στο αύριο, θα σαλπίσει, πως μέσα στο σκοτάδι που γίνεται πιο βαθύ, πιο κρύο κοντά στα ξημερώματα, η αυγή θριαμβευτική θα ξεπροβάλει.
Σκεφθείτε, φίλοι μου, πόσες αυγές δεν έχουνε ακόμη χαράξει.
